پاشنه اشیل اژدها

چین سرانجام تهدید خود را علیه تایوان به قانون تبدیل كرد و با این كار هم به تایوان و هم به امریكا كه وزنه ای تمام عیار در این دعوای منطقه ایست پیام محكمی فرستاد

كنگره خلق چین امروز با ۲۸۹۶ رای موافق و بدون هیچ مخالفی قانون موسوم به ضد تجزیه طلبی را كه مدتی است از ان به عنوان ابزار تهدید استفاده می كند به تصویب رساند.امریكا پیش از این خواستار خویشتنداری چین شده بود و رئیس جمهور تایوان هم وعده اقدامات تلافی جویانه داده بود. اما چین حتی یك گام هم عقب ننشست و این قانون را به اتفاق ارا تصویب كرد.این قانون یك روز بعد از ان تصویب شد كه هو جینتائو رئیس جمهور چین اخرین پست حكومتی باقی مانده در دست جیانگ زمین رهبر سابق را به دست گرفت. هو بعد از جلسه دیروز كنگره در جمع هیات نظامی حاضر در پارلمان گفت : باید برای درگیری نظامی احتمالی اماده شویم و توان خود را برای مقابله با بحران ها افزایش دهیم، از صلح حفاظت كنیم و از جنگ بپرهیزیم اما اگر جنگی روی داد حتما در ان پیروز شویم." قانونی كه كنگره خلق چین ان را تصویب كرده و این همه جنجال افریده است به دولت چین اجازه میدهد كه برای حفظ تمامیت ارضی و استقلال كشور از هر ابزار لازمی حتی از راه های غیر مسالمت امیز استفاده كند. اما مشخص نشده چه اقدامی از سوی تایوان میتواند واكنش غیر صلح امیز چین را برانگیزد. به این ترتیب دست مقامات چینی برای تفسیر اقدامات تایوان و مطابقت دادن این تفسیر با متن این قانون باز است. انچه نگرانی مقامات تایوان و واشنگتن را برانگیخته نیز همین نامشخص بودن تفسیر این قانون است. در این قانون امده است، اگر تایوان قصد جدایی داشته باشد یا اتفاق مهمی این جزیره را به سوی جدایی سوق دهد و یا امكان وحدت از راههای صلح امیز وجود نداشته باشد چین از زور استفاده خواهد كرد. دولت تایوان این قانون را چك سفید امضایی برای حمله به این جزیره میداند و تهدید كرده به تلافی این قانون ، تایوان قانون اساسی خود را اصلاح خواهد كرد. چن شویی بیان رئیس جمهور تایوان دیروز هشدار داد یك میلیون تایوانی را در تظاهرات اعتراض امیز علیه این تصمیم چین بسیج میكند. چین امروز همچنین افزایش ۱۳ درصدی بودجه نظامی خود را هم تصویب كرد و ان را به ۵/۲۹ میلیارد دلار رساند. چین در سالهای اخیر در بازیهای جهانی فقط شاهد برد خود بوده است.این كشور اكنون با رشد اقتصادی ۹ درصدی و موقعیت مستحكم سیاسی در منطقه و جهان به درستی لقب ابر قدرت در حال ظهور را ازان خود كرده است. اما در این میان موضوعی وجود دارد كه شیرینی این بزم قدرت را در كام اژدهای زرد ناخوشایند میكند. این معضل نیم قرنی چین ، تایوان است كه همه اعتبار و ابروی خود را با ان گره زده و همه پیشرفت های دو قرن گذشته را در كام ان تلخ كرده است. حزب كمونیست چین از همان اولین روزهای چشیدن طعم قدرت با این موضوع دست به گریبان بود.تایوان سابقه ای هزاران ساله دارد و اولین ساكنان ان از جنوب شرق اسیا بوده اند. اولین بار در سال ۲۳۹ میلادی چین هیاتی اكتشافی برای بررسی و یا كشف تایوان به این منطقه فرستاد. این موضوع سندی است كه پكن برای اثبات مالكیت خود بر تایوان به ان استناد میكند. در سالهای بعد از "اكتشاف تایوان" دولت های حاكم در چین هیچگاه توجه چندانی به این جزیره نداشتند. تایوان بعد از مد تی كه از سال ۱۶۴۲ تا ۱۶۶۱ مستعمره هلند بود، تا سال ۱۸۹۵ تمام مدت تحت حكومت خاندان سلطنتی كینگ در چین قرار داشت.از اوایل قرن ۱۷ شمار زیادی از مهاجران از چین به این جزیره نقل مكان كردند.میگویند دلیل این مهاجرت گسترده اوضاع نابسامان و سختی زندگی در چین بوده است. بخش عمده این مهاجران از استان های گوانگ دونگ و فوجیانگ به تایوان مهاجرت كردند. نوادگان این مهاجران اكنون بدنه جمعیت تایوان را تشكیل می دهند. در سال ۱۸۹۵ بعد از جنگ چین و ژاپن ، تایوان به عنوان پاداش یا غرامت پیروزی ژاپن به این كشور داده شد.توكیو به سرعت اقتصاد تایوان را متحول كرد و تولیدات كشاورزی ان را افزایش داد. اما شكست ژاپن در جنگ جهانی دوم اضاع را تغییر داد و امریكا و انگلیس پذیرفتند كه تایوان را به دولت چیانگ كای شك در جمهوری چین بازگردانند. در سالهای بعد كمونیست ها به رهبری مائو نیروهای چیانگ را شكست دادند و در چین حاكم شدند.چیانگ و بازماندگان دولت كومینتانگ در سال ۱۹۴۹ به تایوان گریختند. این گروه كه در تایوان به چینی های اصلی معروف بودند علی رغم انكه فقط ۱۴ درصد از جمعیت این جزیره را تشكیل می دادند حكومت را در تایوان در دست گرفتند. پسر چیانگ روند د مكراتیك كردن تایوان را اغاز كرد تا زمینه برگزاری انتخابات سال ۲۰۰۰ فراهم شد و اولین رئیس جمهور خارج از حزب كومینتانگ در تایوان به قدرت رسید. این رئیس جمهور چن شوئی بیان است كه همچنان در قدرت باقی مانده. شعارهای استقلال طلبانه و مقابله با تلاش های چین برای وحدت دو سوی تنگه تایوان محور تبلیغات انتخاباتی چن بوده و هست.موقعیت و جایگاه حقوقی تایوان همواره سردرگمی های زیادی در جهان ایجاد كرده است. چیانگ كای شك بعد از گریختن به تایوان و تشكیل دولت در ان ، دولت خود را نماینده كل چین خواند و امیدوار بود بتواند قدرت را در پكن دوباره بدست اورد. این دولت كرسی چین را در شورای امنیت همچنان حفظ كرد و بسیاری از دولت های غربی همچنان او را به رسمیت میشناختند. اما در سال ۱۹۷۱ سازمان ملل تغییر جهت داد و پكن و دولت مائو را به عنوان دولت جمهوری خلق چین به رسمیت شناخت. از ان زمان اكثر كشورهای دنیا تایوان را فقط با عنوان جزیره خطاب می كنند و تنها ۲۵ كشور با ان روابط دیپلماتیك دارند. اما تایوان همه ویژگیهای یك كشور را رفته رفته برای خود فراهم كرد. این جزیره اكنون قانون اساسی ، انتخابات ، پارلمان و ۴۰۰ هزار نیروی مسلح دارد. بعد از سالها جنگ لفظی و اقدامات تلافی جویانه روابط چین و تایوان در دهه ۱۹۸۰ رو به بهبود گذاشت. چین فرمول یك كشور دو سیستم را برای رابطه اش با تایوان تعریف كرد و بر اساس ان پذیرفت كه به شرط قبول وحدت با پكن از سوی تایپه ، خودمختاری قابل توجهی به این جزیره جدایی طلب بدهد. تایپه در ظاهر این پیشنهاد را رد گرد اما در عمل تغییرات جدی در سیاست های خود داد و در سال ۱۹۹۱ اعلام كرد كه جنگ با جمهوری خلق چین پایان یافته است. اما با به قدرت رسیدن چن شویی بیان و حزبش این تنش دوباره شدت گرفت.امریكا در این میان نقش مهمی داشته و از بازیگران مهم بوده است. واشنگتن مهمترین و تنها هم پیمان تایوان است اما نه به خاطر حمایت از تایوانی ها. برای امریكا ، تایوان بزرگترین نقطه ضعف قدرت در حال ظهور چین است و همواره از این موضوع به عنوان ابزار چانه زنی با چین استفاده كرده است. در دولت بوش كه چین را رسما رقیب استراتژیك خود می داند این موضوع با حساسیت بیشتری دنبال می شود. قانونی كه امروز در كنگره خلق چین به تصویب رسید سالهاست كه در دست بررسی مقامات و صاحب نظران چینی قرار دارد. بعضی از مقامات تندروتر این كشور خواستار تصویب قانون وحدت تایوان با چین بودند كه در ان ضرب الاجلی برای پیوستن تایوان به چین و ختم این ماجرا تعیین شده باشد. در قانون فعلی هم ضرب العجل های زیادی وجود دارد. تایوان هر روز بیشتر به سمت استقلال از چین پیش می رود و رهبران چین هم كه این روزها سرمست قدرت و موقعیت تازه یافته خود هستند این موضوع را ازمونی برای اثبات این موقعیت تازه و و به رخ كشیدن ان در برابر جهان میدانند. بنابر این شاید بتوان پیش بینی كرد كه راه حلی برای این بحران در اینده نزدیك دیده نمی شود.