بی اعتبارترین امضاهای دنیا

در این آشفته بازار هر كس به وسع خود در حال خرید كردن است و در این میان واسطه ها با القابی چون مدیر برنامه, مسؤول نقل و انتقالات بازیكن ها و حسابی خوش به حالشان می شود كه به راحتی در حضور مدیران بی اطلاع از فوتبال گنجشك را رنگ كرده و جای قناری می فروشند و از بالا بردن تصاعدی قیمت ها هم نه تنها ابایی ندارند بلكه هرچه نرخ معامله بالاتر باشد, درصد آنها هم به همین اندازه چرب تر می شود

آشفته بازار نقل و انتقالات فوتبال ایرانی كماكان به قوت خود باقی است. جنگ دارا و ندار است. گروهی از باشگاه ها به پشتوانه بودجه قابل توجه و تعریف شده ای كه از سوی منابع صنعتی در اختیار دارند با هدف خرج كردن تمام این بودجه وارد بازار شده اند و كاری هم ندارند كه قیمت یك بازیكن چقدر است.

صرف جذب او برایشان كفایت می كند تا پیش هیأت مدیره های خود بیلان كاری بدهند و با چند نام دهان پركن آینده چند ماهه خود را تضمین كنند. اگر در عمل هم نتوانستند نتایج مناسبی كسب كنند، خیال مدیران به هیچ عنوان ناراحت نمی شود، حد نهایت اینكه از این پست بركنار می شوند و...

اما گروهی دیگر از باشگاه ها هم به رغم دولتی بودن، از دستیابی به منابع مالی محروم هستند. امثال فجر سپاسی و ملوان كه با سیلی صورت خود را سرخ نگاه می دارند و حكم كارخانه تولید بازیكن را پیدا می كنند در پایان هر سال بهترین محصولاتشان توسط متمولین به یغما می رود. خصوصی ها كه فقط خرج می كنند و باید منتظر ماند و دید كه كفگیر سرمایه گذارانشان كی به ته دیگ می خورد.

در این آشفته بازار هر كس به وسع خود در حال خرید كردن است و در این میان واسطه ها با القابی چون مدیر برنامه، مسؤول نقل و انتقالات بازیكن ها و... حسابی خوش به حالشان می شود كه به راحتی در حضور مدیران بی اطلاع از فوتبال گنجشك را رنگ كرده و جای قناری می فروشند و از بالا بردن تصاعدی قیمت ها هم نه تنها ابایی ندارند بلكه هرچه نرخ معامله بالاتر باشد، درصد آنها هم به همین اندازه چرب تر می شود.

این گروه بسیار خوشحالند كه در فوتبال ایرانی و قوانین مختلف آن هیچ اشاره ای به آنها نشده و حتی همین مالیات شكسته بسته فوتبالیست ها را هم پرداخت نمی كنند و در عین حال فضا برای تمام فعالیت هایشان آماده است. اگر آنها را وكلای بازیكن به حساب آوریم، در قبال منافع شخصی و همچنین وضعیت اقتصادی موكلان خود مدام در حال چانه زدن هستند كه قیمت را بالا ببرند. كاری هم ندارند كه بازیكن در تیم جدیدی كه بهتر پول می دهد اصلاً فضای پیشرفت فنی پیدا می كند یا نه، آنها فقط موظف به بالا بردن نرخ هستند. در این میان قوانین عجیب موجود در سیستم فوتبال ایرانی هم به طور تمام و كمال در اختیار واسطه هاست. از قراردادهای چند ساله كه فقط مبلغ سال اول آن مشخص است و بقیه با تعریف«توافقی» اجازه مانور سال آینده را به آنها می دهد گرفته تا زیرآبی رفتن و ثبت ارقام غیر واقعی در دفاتر رسمی همه و همه در خدمت واسطه های محترم است. جالب ترین مورد هم مسأله قرارداد داخلی است كه این كمدی - درام را تكمیل می كند. هیچ كجای دنیا و همین ایران خودمان نمی توانید محل بی اعتبارتری برای امضا از برگه های«قرارداد داخلی» پیدا كنید. بازیكن به كمك واسطه یا به تنهایی با باشگاه سر میز مذاكره می نشیند و توافق هم حاصل و یك قرارداد داخلی امضا می شود. از اینجا به بعد یك مغازه دونبش كاسبی باز می شود. ساعتی بعد نماینده باشگاه بعدی با بازیكن یا واسطه اش سر میز می نشینند، قیمت باشگاه قبلی هم موجود است، اگر او را می خواهند باید روی دست قیمت اولیه بلند شوند و اینجا هم در صورت توافق یك قرارداد داخلی دیگر امضا می شود. اصلاً تعجب نكنید تنها امضاهایی كه هیچ بار حقوقی و كیفری برای یك نفر ندارد همین امضاهایی است كه مثل نقل و نبات پای برگه های قرارداد داخلی انداخته می شود چون طبق قانون موجود تنها قرارداد معتبر در فوتبال ایرانی، قراردادی است كه در هیأت های فوتبال به ثبت رسیده باشد و بقیه انواع قراردادها و توافقات و تفاهم نامه ها فقط به درد پر كردن جرز دیوارها می خورند و دیگر هیچ! البته اگر فكر كرده اید كه آقایان با یك بار بازارگرمی و افزایش قیمت راضی می شوند، سخت در اشتباهید چون همین حالا بازیكنی را می شناسیم كه پای برگه قرارداد داخلی با ۵ تیم لیگ برتری را امضا كرده ولی با هیچ كدام ثبت نكرده است. هیچ عجله ای نیست چون مهلت نقل و انتقالات تا ۱۷ مرداد ماه آینده است و فرصت برای چند قرارداد داخلی دیگر وجود دارد تا بلكه چند ده میلیون ناقابل دیگر اضافه شود. فقط در این میان یك سؤال باقی می ماند؛ چرا مدیران باشگاه ها امضاهای خود را روی كاغذهای باطله و بی ارزش خرج می كنند و اصلاً چرا با بستن قراردادهای داخلی ابزار دست واسطه ها و بازیكنان سودجو می شوند؟

آرش رستم نمدی