شکرگزاری برای نعمتها

شخصی در مدینه همراه امام باقر (ع) بود و در میان راه مشاهده کرد که حضرت سر به سجده نهاده و مشغول ذکر خدا است.
چون سجده به پایان رسید و حضرت از جای برخاست، رو به شخص یاد شده کرد و فرمود: …

شخصی در مدینه همراه امام باقر (ع) بود و در میان راه مشاهده کرد که حضرت سر به سجده نهاده و مشغول ذکر خدا است.

چون سجده به پایان رسید و حضرت از جای برخاست، رو به شخص یاد شده کرد و فرمود: آیا به نظرت شگفت و غیرمنتظره آمد که مرا در میان راه، به حال سجده دیدی؟

مرد گفت: آری برایم غیر قابل انتظار بود. امام فرمود: من نعمتی از نعمت های خدا را به یاد آوردم و دوست نداشتم که از کنار این نعمت بگذرم و شکر آن را به جای نیاورم. ۱

زندگی اجتماعی، به ویژه زمینه های سرورانگیز و نشاط آور انسان را با مسایلی مواجه می سازد که گاه، موجب غفلت از یاد خدا می شود، ولی امام باقر(ع) حتی در چنین مواقعی از یاد خدا غافل نبود. هر تبسم و خنده ای را با یاد خدا جبران می کرد و از پس هر خنده می فرمود: خداوندا مرا دشمن مدار و از رحمت خویش محروم مکن. ۲

۱- مشکاه الانوار، ص ۰۸

۲- بحارالانوار، ج ۶۴، ص ۲۹۰