چیکیتا در کلمبیا موز در خدمت تروریسم

چیکیتا هیچ علا ئمی از شرمندگی از خود بروز نمی دهد رئیس این شرکت فرناندو آکویی از اطلا عات به عنوان راه حلی برای یک وضعیت دشوار یاد می کند

وقتی <تجارت> با واژه‌هایی چون جنگ و ترور طنین‌افکن می‌شود، چه اتفاقی می‌افتد؟ با نگاهی اجمالی به موردی که در ماه مارس گذشته اتفاق افتاد می‌توان به نتایج جالبی دست یافت؛ وقتی شعبه سین سیناتی شرکت بین‌المللی <چیکیتا> بر مبنای حکم دادگستری ایالت متحده، به دلیل پرداخت کمک‌های مالی به گروه دست راستی شبه‌نظامی کلمبیا که از سوی واشنگتن در زمره <سازمان‌های تروریستی> طبقه‌بندی شده، به پرداخت ۲۵ میلیون دلا‌ر محکوم شد.

<چیکیتا> یکی از بزرگ‌ترین و قدرتمندترین شرکت‌های فروش و توزیع مواد غذایی در سراسر جهان و یکی از بزرگ‌ترین تولیدکنندگان در دنیاست. آمار نشان می‌دهد که این شرکت با درآمد تقریبی ۵/۴ میلیارد دلا‌ر و با حدود ۲۵ هزار کارمند در بیش از ۷۰ کشور جهان فعالیت می‌کند. بازار موز با درآمد حدود پنج میلیارد دلا‌ر در سال ۲۰۰۱، یکی از مهمترین بازارهای صادرات میوه جهان است و بیشتر سهم موزهای صادراتی به میزان ۱۴ میلیون تن در سال به آمریکای لا‌تین تعلق دارد.

مسوولا‌ن می‌گویند از ۱۹۹۷ تا ۲۰۰۴ چندین مسوول بلندپایه و ناشناخته‌این شرکت و موسسات جنبی کلمبیایی آن ماهانه ۷/۱ میلیون دلا‌ر به <نیروهای متحد دفاع از خود کلمبیا>(‌( AVC پرداخته‌اند. با وجود اینکه وکلا‌ی خارجی چیکیتا اعلا‌م کردند که پرداخت‌ها در سال ۲۰۰۱ متوقف شد، اما این موسسات به نوشتن چک برای ‌ AVC ادامه دادند، هر چند هیات مدیره چیکیتا بعدها به این نتیجه رسیدند که پرداخت نقدی دستمزدها ایده بهتری است.

‌ AVC اغلب به‌عنوان یک <جوخه مرگ> توصیف می‌شود، سازمانی که به عنوان یکی از ۲۸ <سازمان تروریست خارجی> از سوی مجلس آمریکا در سپتامبر ۲۰۰۱ معرفی شد.

بی‌دلیل نبود که حتی مجله فوربس از ‌ AVC به عنوان <مسوول تعدادی از بدترین قتل‌عام‌ها در درگیری‌های شهری کلمبیا و عامل درصد قابل توجهی از صادرات کوکائین کشور> نام برد. با حضور تقریبی ۱۵ تا ۲۰ هزار نیروهای مسلح، ‌ AVC به راحتی به موارد متعددی از بچه‌دزدی، شکنجه، ربودن افراد، تجاوز، قتل، آزار جسمی، اخاذی و حمل و نقل مواد مخدر با استفاده از تکنیک‌های استاندارد خودش دست می‌زند. یکی از چندین قتل‌عام گسترده این سازمان در سال ۲۰۰۱ انجام شد، در حالی که ‌ AVC در حال دریافت پول چیکیتا بود صبح روز ۱۷ ژانویه، ۸۰ نفر از نیروهای شبه‌نظامی ‌ AVC وارد حومه شهر <چنگو> شدند و ۲۴ نفر را با خرد کردن جمجمه سرشان توسط پتک‌های سنگی کشتند. تنها یکی از اعضای ۱۹ ساله این گروه شبه‌نظامی مجازات شد، در حالی که او پلیس را به عنوان عامل این قتل و کشتار معرفی می‌کرد.

این کمپانی همچنان به دو گروه کلمبیایی دیگر که در لیست آمریکا شامل ارتش آزادی ملی ( ELN) و ارتش انقلا‌بی نیروهای دست چپی کلمبیا ‌( FARC )نامیده می‌شود نیز پول می‌رساند.

هر دوی این گروه‌ها از نیروهای شورشی چپگرای کلمبیا هستند که از سوی شرکت کلمبیا برای حفظ و کنترل امنیت مناطق زیر کشت خود به کار گرفته می‌شوند. برای حفظ این مناطق بین گروه‌های شبه‌نظامی دست راستی و دست چپی نبردهای مرگباری صورت می‌گیرد. بیشتر قربانیان این نبردها افراد محلی و نیروهای حفظ حقوق بشر و کارگران عضو سندیکاها هستند.

رابطه چیکیتا با این نیروهای شبه‌نظامی در دوره‌ای گسترش پیدا کرد که گروه‌های دست راستی به سرعت رشد کردند و روابط‌شان را با سیاستمداران و نیروهای امنیتی و تجار در تمام کلمبیا مستحکم کردند. در ایالت <آنتیکیا> فعالیت‌های تجاری چیکیتا به‌عنوان گروهی که در سراسر سرزمین‌های زیرکشت موز حضور داشتند به‌عنوان عامل کشتار نیروهای حقوق بشر و کارگران سندیکاهای کارگری شناخته شده است. چنانچه آمریکا اشاره کرد، <تا ۲۰۰۳، شرکت بانادکس وابسته به چیکیتا که بیشتر عملیات اجرایی تولیدات سودآور موز را برعهده داشته به عنوان متهم مطرح است>.

همین امر موجب شد تا چیکیتا تمام سهام مربوط به <بانادکس> را به یک کمپانی محلی به نام <باناکول> در سال ۲۰۰۴ بفروشد. ارزش این معامله بین ۵/۴۳ تا ۵۲ میلیون دلا‌ر برآورد شده است.

● نگاهی به یک گذشته شرم‌آور

تاریخ چیکیتا در کلمبیا بیش از یک دهه قدمت دارد. ریشه این شرکت را می‌توان در کمپانی <اتحاد میوه> جست‌وجو کرد که از نیروهای آن به‌عنوان عناصر مخالف با اصلا‌حات ارضی و اتحادیه کارگران کشاورز در آمریکای لا‌تین به بدی یاد می‌شود. این شرکت بعدها در دهه ۷۰ میلا‌دی به <برند متحد> و سپس در سال ۱۹۸۹ به چیکیتا تغییر نام یافت و به همان منوال گذشته به تجارت در آمریکای لا‌تین پرداخت. در ۱۹۲۹ چندین هزار کارگر از مزارع موز کلمبیا دست به اعتصابی زدند که خواست آن امضای قرارداد با کارگران، هشت ساعت کار در روز و شش روز کار در هفته همراه با تامین غذا بود. از این اعتصاب به‌عنوان بزرگ‌ترین حرکت کارگری در کشور یاد شده است. هر چند این اعتصاب بدون کسب نتیجه‌ای خاتمه یافت اما سال بعد توجه تمام کشور را به خود جلب کرد و از سوی احزاب سیاسی مخالف حمایت شد.

وقتی ارتش در جریان تظاهراتی که در شهر <سینه‌آگا> برپا شده بود به روی تظاهرکنندگان آتش گشود، تعداد وسیعی از کارگران کشته شدند. هرچند هرگز آمار دقیقی از تلفات ذکر نشد و تعداد آنها بین ۴۷ تا دوهزار نفر ذکر شد، اما این حرکت موجب برانگیخته‌شدن موجی از مخالفت‌ها در کشور شد که تا شکست حزب محافظه‌کار پیش رفت و در دو شاهکار از نویسندگان آمریکای لا‌تین جایگاهی ویژه یافت. کشتار سانتا مارتا در رمان <آلوارو سپدا سامدایو> در سال ۱۹۶۲ و در اثر جاویدان <گابریل گارسیا مارکز>، <صدسال تنهایی> در سال۱۹۶۶. نویسنده شیلیایی برنده جایزه نوبل <پابلو نرودا> هم درباره تاثیر این رویداد در یک بخش از اثر حماسی‌اش که در زمینه تاریخ آمریکای لا‌تین است، سخن گفته است.

در طی قرن بیستم، این کمپانی به دلیل استفاده توام از قدرت مالی، نفوذ در مجلس و مقاومت خشونت‌آمیز در مذاکره به کارگران اعتصابی برای حفظ مجموعه <جمهوری موز> در آمریکای لا‌تین شهرت داشته است. حتی <سیا> و نیروی دریایی آمریکا ثابت کردند که نیروهای مسلح این کمپانی حداقل در مورد سرنگونی رئیس‌جمهور مردمی گواتمالا‌ <جاکابو آربنز> در سال ۱۹۵۳ دخالت داشته‌اند. در حقیقت بیش از ۴۵ هزار کارگر چیکیتا در هندوراس و گواتمالا‌ مشغول کار هستند.

این مجموعه از سال ۱۸۹۹ صادرات موز هندوراس را برعهده داشته و ارتش آمریکا مدتی پس از این تاریخ پا به این سرزمین گذاشت؛ اولین‌بار در سال ۱۹۰۳ سپس ۱۹۰۷ و بعد در سال‌های ۱۹۱۲ و ۱۹۱۳ و ۱۹۲۴ . کارگران چیکیتا در طی این ۸۹ سالی که این کمپانی در هندوراس فعالیت کرده است بیش از ۴۰بار دست به اعتصاب زده‌اند.

در ۱۹۳۰ کارگران علیه کمپانی تظاهرات کردند. در ۱۹۳۲ <خوان پابلو وین رایت> رهبر کارگران اعتصابی سال ۱۹۳۰ هندوراس در گواتمالا‌ ترور شد. سرانجام در سال ۱۹۴۹ مجلس هندوراس قانون حمایت از کارگران را تصویب کرد و به حمایت از کارگران کودک و زن و ۸ ساعت کار در روز پرداخت. در ۱۹۵۴ اعتصابات گسترده برای افزایش دستمزدها تمام تشکیلا‌ت موز را فلج کرد و بیش از ۲۵ هزار کارگر اعتصابی که دربرگیرنده ۱۵ درصد از تمام نیروهای کار کشور می‌شد دست از کار کشیدند. کمپانی اتحادیه میوه روی ۱۰ هزار کارگر آتش گشود و این روند تا همین اواخر که در سال ۱۹۹۲ کارگران برای به‌دست‌آوردن خانه، مراقبت‌های بهداشتی و مدرسه برای بچه‌هایشان و افزایش ۱۰ درصدی حقوق سالیانه اعتصاب کردند، ادامه داشته است.

در مارس ۱۹۷۴، دولت‌های هندوراس، کاستاریکا و پاناما موافقت‌نامه پاناما را به امضا رساندند که کد اخذ مالیات یک دلا‌ری برای هر جعبه ۴۰ پوندی را تایید می‌کرد. کمی بعد در همان سال دولت‌های کاستاریکا، کلمبیا، هندوراس، گواتمالا‌ و پاناما اتحاد صادرات موز ‌ (UPEB) را به عنوان سازمانی برای کنترل صادرات موز کشورهای متحد و برای حمایت از علا‌یق کشورهای عضو، بالا‌بردن قیمت‌ها و اخذ سیاست‌های مشترک پایه‌گذاری کردند.

<برند متحد> که با این عمل در معرض خطر قرار می‌گرفت بدون اخذ موفقیتی در این زمینه مجبور شد تا خود را کنار بکشد.

در ۱۹۷۵ <بانانا گیت> دست به اعتصاب زد. یک هیات بلندپایه قضات شرکت <برند متحد> را متهم به دادن رشوه ۲۵/۱ میلیون دلا‌ری به رئیس‌جمهور هندوراس <اسوالدو لوپز آرلا‌نو> کردند تا موجب کاهش مالیات صادرات موز و پایین‌آوردن میزان تعیین شده توسط <اتحاد صادرات موز> شود. لوپز که قرار بود پس از انجام این عمل ۲۵/۱ میلیون دلا‌ر دیگر هم دریافت کند از قدرت کنار گذاشته شد، اما بعدها تحقیقات روشن ساخت که پیشنهاد رشوه به دیگر اعضای این اتحادیه به وسیله کمپانی بارها تکرار شد.

● گزارشگران خاموش‌

در طی ۲۰ سال بعد، تجارت‌ها به همان شکل ادامه یافت. در ماه می ۱۹۹۸، روزنامه <سین سیناتی انیکوآیر> مجموعه‌ای از مقاله‌ها را منتشر کرد که تجارت هنوز در معرض تردید چیکیتا را خلع سلا‌ح می‌کرد. در این مقاله‌ها که توسط <مایک کالا‌گر> و <کامرون مک ویتر> تهیه شده، مواردی گزارش شده بود که اثبات می‌کرد کمپانی از تاکتیک‌هایی چون رشوه‌دادن، کنترل توهین‌آمیز مقامات هندوراس و کلمبیا، استفاده از داروهای آفت‌کش مضر و روش‌های بازدارنده علیه کارگران برای حمایت از منافع خود استفاده کرده است. رشوه‌دادن در این میان شاید کمترین اقدامی بود که آنها به آن مبادرت ورزیده بودند.

این تحقیق روشن ساخت که چیکیتا مالک پنهان <یک دوجین شرکت ظاهرا مستقل موز> است. نویسندگان مطلب مواردی پیدا کردند که از سرکوب کارگران در شرکت‌های تحت‌کنترل چیکیتا حکایت داشت، گرچه <جزوه استخدام> کارگران را مطمئن می‌سازد که آنها از حق تشکل برخوردارند. در یک مورد کمپانی از ارتش هندوراس برای بازپس‌گرفتن زمین‌های یک دهکده زراعی استفاده کرده بود؛ سربازان به زور اسلحه کشاورزان را وادار کرده بودند تا خانه‌هایشان را ترک کنند و دهکده با خاک یکسان شده بود. وقتی چیکیتا چهره رقابتی داشت، ثابت شد که می‌تواند رفتارهای بی‌رحمانه‌تری نیز داشته باشد. یک دعوی فدرال حکایت از داد کارگری داشت که مزدوران فصلی چیکیتا او را در هندوراس ربوده بودند.

این گزارش تحقیقی همچنین روشن ساخت که چیکیتا کارگران را به دلا‌یل واهی به گلوله می‌بندد و برخلا‌ف پیمانی که با نیروهای خارجی از نوامبر ۲۰۰۰ امضا کرده و در آن هر نوع به گلوله‌بستن بی‌پایه را محکوم ساخته، بارها اقدام به این کار کرده است. علا‌وه بر این، با سرپیچی از مفاد پیمان برای استفاده از آفت‌کش‌های سالم و استاندارد، برای رسیدن به <موز بهتر> موسسه‌های جانبی چیکیتا در آمریکای مرکزی از حشره‌کش‌هایی استفاده کرده است که در آمریکا، کانادا و اتحادیه اروپا مصرف آنها غیرقانونی است.

به‌عنوان مثال بیتر تانول که با نام بایکور فروخته می‌شود،‌کلر پریفوس که با نام لورزبان فروخته می‌شود و ۵ آفت‌کش و ضدقارچ دیگر در این فهرست جای دارند.

در کاستاریکا یک گزارش محلی حکایت از مرگ یک کارگر بر اثر تاثیر شیمیایی همین مواد داشت که در شرکت مورد استفاده قرار می‌گرفت. به‌‌رغم این مطالب و کتاب سبزی که درباره صادرات چیکیتا در سال ۲۰۰۴ انتشار یافت، اینکه آیا چیکیتا واقعا در عملکردش تغییری به‌وجود آورده باشد به نظر سوال‌برانگیز می‌آید.

اما چیکیتا با انتقادها دوستانه برخورد نمی‌کند و به هر ترتیب وقتی سهامداران دست به شکایت از کمپانی زدند، چیکیتا هم از روزنامه‌ها و به‌ویژه مایک کالا‌گر شکایت کرد و مدارکی را که روی پیام‌گیر تلفن ضبط شده بود و ارزش قانونی نداشت ارائه کرد.

<سین سیناتی انکوآیر> هم یک متن عذرخواهی را در صفحه اول چاپ کرد و با پرداختن خسارت به کمپانی بین‌المللی برند چیکیتا موافقت کرد و به این ترتیب بیش از ۱۰ میلیون دلا‌ر برای جلوگیری از شکایت این شرکت درباره مقاله‌هایی که اعلا‌م کرده بودند فعالیت‌های این شرکت میوه جنایی است، پرداخت شد. در دادگاهی که برای رسیدگی به این شکایت‌ها برگزار شد روزنامه برای آتش‌گشودن بر کالا‌گر تحت‌فشار قرار گرفت. درهرحال عوامل به دست آمده روشن ساخت که در انجام این تحقیقات هرگز اجباری وجود نداشت. چند سال بعد در ژانویه ۲۰۰۱ خبرهای منتشرشده حکایت از این داشت که مالک روزنامه <شرکت گانت> ۱۴ میلیون دلا‌ر دیگر خارج از دادگاه به نماینده چیکیتا پرداخته بود.

● موزه کوکائین و ‌۴۷AK-

درحالی که کمپانی ادعا داشت که در شرایط فشار مجبور به پرداخت‌های اخیر به گروه‌های شبه‌نظامی کلمبیا شده است تا از آنها برای مقابله در برابر کارگران اعتصابی استفاده کند، گروه‌های حقوق بشر کمپانی را برای پرداخت پول به گروه‌های شبه‌نظامی متهم ساختند و اعلا‌م کردند که این پول‌ها نه برای مقابله با کارگران که برای هدف‌قراردادن رهبران اتحادیه و آشوبگرانی که پیش‌بینی می‌شود برای مقابله با مخالفان علا‌یق تجاری کمپانی وارد عمل خواهند شد، هزینه شده است تا نیروهای اتحادیه را وادار به ترک سرزمین‌های زراعی نمایند.

در حقیقت گروه‌های محلی حقوق بشر می‌گویند در پشت پرداخت‌های به ‌ AUC که شرکت معتقد است برای حفاظت از منافع شرکت اعمال شده، قاچاق اسلحه به کشور برای ‌ AUC مدنظر بوده است و این اولین‌باری نیست که کشتی‌های چیکیتا برای نقل و انتقال چیزهای دیگری به جز موز به کار گرفته می‌شود. افشاگری‌های روزنامه همچنین روشن ساخت که در سال ۱۹۹۷مقامات بیش از یک تن کوکاکوئین از هفت کشتی چیکیتا به‌دست آوردند، اگرچه ارسال این محموله از سوی کمپانی به مقامات امنیتی کلمبیا نسبت داده شد.

یک گزارش که در سال ۲۰۰۳ به‌وسیله سازمان آمریکاییان منتشر شد، اعلا‌م داشت که یک کشتی <بانادکس> باید به‌صورت غیرقانونی در نوامبر ۲۰۰۱ برای حمل ۳ هزار تفنگ و ۵/۲ میلیون گلوله برای گروه‌های شبه‌نظامی به کار گرفته شده باشد. در مارس گذشته نیز رئیس تحت پیگرد دفتر کلمبیا گفت که باید به سوال‌های بیشتری در این زمینه که از سوی وزارت دادگستری آمریکا مطرح می‌شود، پاسخ گوید.

<مایکل میچل> سخنگوی چیکیتا، در پاسخ به این گزارش گفت: <هیچ اطلا‌عاتی در این زمینه که ما را وادار کند تا بپذیریم که بانادکس کار نادرستی انجام داده، وجود ندارد.> به هر حال او پذیرفت که نماینده قانونی بانادکس یعنی <جیووانی هورتادو تورس> یکی از چهار نفری است که تاکنون به‌دلیل دست داشتن در فعالیت‌های قاچاق محکوم شده است. سیاستمداران همچنین از نقش دولت ایالا‌ت متحده آمریکا در این زمینه شگفت‌زده شده‌اند. سناتور <جورج رابلدو> وکیل سنا و رهبر گروه اپوزیسیون آن، در این زمینه پرسشی را به‌صورت علنی مطرح ساخت و آن اینکه <سوال من این است: دولت آمریکا تا چه حد در جریان پرداخت‌هایی که به گروه‌های شبه‌نظامی صورت گرفته، بوده است؟>

● حمل مواد مخدر به داخل خاک آمریکا

در جریان رسوایی قاچاق، شبکه خبری ‌ CNN گزارش داد که <گلوریا کارتاس> یکی از مسوولا‌ن پیشین شرکت تولید موز، برای بایکوت محصولا‌ت چیکیتا فراخوانده شده است. کلمبیایی‌های مثل کارتاس می‌دانند که دخالت آمریکا برای یافتن اطلا‌عاتی درباره ‌ AUC است. پس از اینکه این اطلا‌عت منتشر شد، مقامات کلمبیایی اظهار داشتند که آنها با استناد به قانون استرداد مجرم درصدد دستگیری رئیس هیات عامل شرکت هستند.

قانون استرداد مجرم به‌خوبی در کلمبیا شناخته شده است، در جایی که ده‌ها نفر از افراد مشکوک به قاچاق مواد مخدر، به‌عنوان بخشی از جنگ آمریکا علیه مواد مخدر باید به این کشور مسترد شوند. حتی پرزیدنت <آلوارو اوریب> که احتمالا‌ با وزیر امور خارجه در زمینه خارجیان آمریکای جنوبی بسیار نزدیک است، با ظاهری درستکارانه نفرت مشترک خود را در این زمینه ابراز داشت و گفت: <باید از اینجا تا آنجا و از آنجا تا اینجا این امر امتداد داشته باشد.> به هر حال از زمانی که وابستگان خود <اوریب> در ارتباط با کارتل‌های مواد مخدر هنوز زیرسایه نیروهای شبه‌نظامی و البته به خود او قرار دارند، به نظر نمی‌رسد که او جدا دست به‌عملی در این زمینه بزند.

نماینده رسمی پیشین کلمبیا <جیمز برنال کوالا‌ر> همراه قانون‌دانان گروه اپوزیسیون برای یک <تحقیق جنایی درباره افرادی که این گروه‌های غیرقانونی را به‌صورت مالی حمایت می‌کنند>، فرا خوانده شد. حامیان قانون استرداد مجرمان به اظهارات دادستان فدرال اشاره می‌کنند که خود شرکت چیکیتا با ‌ AUC همکاری می‌کند که رئیس هیات عامل در ستاد سین سیناتی کمپانی این پرداخت‌ها را تصویب کرد و اسناد مالی را پنهان ساخت. وزارت دادگستری گزارش کرد که پرداخت‌های چیکیتا به گروه‌های شبه‌نظامی <توسط رئیس هیات عامل مجمع بررسی و تصویب شد و در برگیرنده گروه سطح بالا‌ی مدیران، رهبران و افراد شرکت بود>. با این حال به اسم کسی در این گزارش اشاره نشد. در فهرست افراد تحت پیگرد دادگاه نوشته شد که <از حدود سپتامبر ۲۰۰۰ به بعد دیگر رئیس هیات عامل چیکیتا متهم است که می‌دانست این مجمع در حال پرداخت پول به ‌ AUC است و اینکه ‌ AUC یک سازمان شبه‌نظامی خطرناک است.> اگرچه این امر باید نشانه‌ای از بازرسی دقیق‌تر در دفتر کمپانی مستقر در کلمبیا باشد، آمریکا نمی‌تواند نیروهای خودش را به کشورهای دیگر برای زندانی کردن خلا‌فکاران بفرستند.

● یک گوشمالی حسابی‌

در حالی که تیترهای اصلی روزنامه‌ها تلویحا خبر می‌دهند که چیکیتا در عمل گرفتار شده است، کمپانی به طرز خطرناکی از کنار این موارد بی‌اعتنا عبور می‌کند. در حقیقت علا‌وه بر دفاعیات با ارزش و پرداخت جریمه، مواردی از اعتراض وجود ندارد و کمپانی چیزی جز تایید شواهد نمی‌تواند ارائه کند و با آنچه وزارت دادگستری به‌عنوان یک راه حل برگزیده و موارد متعدد به دست‌آمده را به‌عنوان اسناد اطلا‌عاتی نگهداری می‌کند، با استفاده از <سند اطلا‌عاتی جنایی> این امکان فراهم است که علیه این شرکت کیفرخواستی به گروه قضات برجسته فدرال ارائه شود. در حالی که کیفرخواست قضات برجسته می‌تواند به یک محاکمه جنایی منتهی شود، یک <سند اطلا‌عاتی جنایی> معمولا‌ به یک بیانیه در یک مورد ختم می‌شود. کمپانی برای اعلا‌ن اینکه یک جریمه ۲۵ میلیونی را در ۵ نوبت خواهد پرداخت هیچ تردیدی ندارد. عملا‌ حتی ممکن است که چیکیتا برای پرداخت جریمه، خودش پیشنهاد بدهد و به‌عنوان <شرکتی که در سال ۲۰۰۶ برای تمام میزان جریمه خود از ذخیره لا‌زم برخوردار بوده در انتظار دریافت یک تاییدیه باشد.> این هم ممکن است که به‌دلیل این حقیقت و با توجه به تمام اطلا‌عاتی که وزارت دادگستری در اختیار دارد چیکیتا بخواهد تمام جریمه‌ها را فوری پرداخت کند.

<بر مبنای مستندات دادگاه آمریکا، چیکیتا در آوریل ۲۰۰۳ به وزارت دادگستری می‌گفت که برای گروه‌های شبه‌نظامی سرمایه‌گذاری شده و پول لا‌زم برای تامین هزینه‌های ۱۰ ماه آینده آنها ذخیره شده است.>

چیکیتا هیچ علا‌ئمی از شرمندگی از خود بروز نمی‌دهد. رئیس این شرکت <فرناندو آکویی> از اطلا‌عات به‌عنوان راه‌حلی برای یک وضعیت دشوار یاد می‌کند. در حقیقت کمپانی می‌گوید که در سال ۲۰۰۳ به‌صورت داوطلبانه این اطلا‌عات را در اختیار وزارت دادگستری قرار داده است، اما دقیقا پس از اینکه برنامه‌ریزی مدیر آن روشن ساخت که این گروه‌ها به‌عنوان سازمان‌های تروریست خارجی در مصوبات آمریکا شناخته شده‌اند و این پرداخت‌ها جرم محسوب می‌شود این کار را انجام داد.

به عبارت دیگر <جنگ برای ترور> از سوی معلم قدیمی <امپریالیسم مثل همیشه> طنین‌انداز شد. اما آیا سیاست پرزیدنت بوش بر مبنای اینکه حمایت مالی هر کس از سازمان تروریستی می‌باید با شدت تمام به‌عنوان مبارزه با تروریسم تحت تعقیب قرار گیرد، درست است؟

جریمه دلیلی برای پنداشتن اینکه سیاست‌های جهانی چیکیتا تغییر خواهد کرد، نخواهد بود. بر مبنای آنچه یک روزنامه‌نگار به نام <شان دوناهو> گزارش کرده است، قربانیان <جوخه مرگ> هیچ پولی از این شرکت چندملیتی دریافت نخواهند کرد و هیچ‌یک از اعضای هیات عامل شرکت به زندان نخواهند افتاد. وزارت دادگستری آمریکا هیچ علا‌قه‌ای هم به شرکت‌های سرمایه‌گذاری دیگری چون کوکاکولا‌ یا دراموندکول به خرج نمی‌دهد که حتی ارتباط‌های روشن‌تری با خشونت‌های گروه‌های شبه‌نظامی در کلمبیا دارند و علا‌وه بر این وزارت دادگستری آمریکا نشانه‌هایی از توجه بیشتر و تداوم بررسی‌ها برای شناسایی و معرفی قربانیان واقعی این نوع از تجارت در کشورهای آمریکای لا‌تین از خود به خرج نمی‌دهد.