انسان شناسی زبان شناختی

ترجمه زهرا السادات قاضي طباطبايي

دپارتمان انسان شناسی دانشگاه میشیگان
انسان شناسی زبان شناختی ـ مطالعه زبان در بافت تنوعات فرهنگی و اجتماعی انسان، گذشته و حال ـ در انسان شناسی بطور کل، یک رشته مرکزی است. در حالیکه رشته های متعددی وجود دارد که بر روی زبان متمرکز شده اند ـ و بنابراین در تلاش های کلی تری به نام «زبان شناسی» مشارکت می کنند ـ رویکرد انسان شناختی به زبان تاکید بر بینش هایی دارد که از طریق توجه به اشکال گوناگون زبان و کاربرد آن، سیستم های اجتماعی و فرهنگی و اعمال در وسیع ترین طیف زمانی و مکانی حاصل می شود.
    اغلب اینگونه بیان می شود که زبان در آنچه ما را انسان می سازد، بسیار تعیین کننده است: بعنوان قوه ای که تا اندازه زیادی مبنای بیولوژیکی دارد، واسطه ای برای اندیشه، محملی برای انتقال فرهنگی و وسیله ای برای عمل اجتماعی است. زبان در پیوند با زیست شناسی، تاریخ، فرهنگ، شناخت و زندگی اجتماعی است. بنابراین انسان شناسان زبان به مطالعه روش هایی می پردازند که در آن افراد اشکال فرهنگی و روابط اجتماعی را از خلال زبان در معرض گفتگو، مباحثه و بازتولید می گذارند و همینطور شیوه هایی که زبان، بصیرت هایی را نسبت به طبیعت و تحول فرهنگ و جامعه انسانی فراهم می کند. جنبه های ساختاری زبان که حوزه¬ی سنتی زبان شناسان برای ما بوده، نقطه شروعی برای درک شرایط متنوع انسانها در جهان هستند. انسان شناسان زبان به دنبال فهم بنیان های اجتماعی و فرهنگی خود زبان در حین بررسی اینگه چگونه ساخت های اجتماعی و فرهنگی در تجربه های زبان شناسی نهادینه می شوند، هستند.
منبع:

http://www.lsa.umich.edu/anthro/linguistic_anthropology/index.htm

"انسان شناسی زبان شناختی"

    انسان شناسی زبان شناختی حوزه ای میان رشته ای است که به مطالعه زبان بعنوان منبعی فرهنگی و سخن گفتن به مثابه عملی فرهنگی اختصاص دارد. چنین حوزه ای بر این فرض استوار است که توانایی (مهارت) زبان انسانی، دستاوردی شناختی و اجتماعی است که ابزارهایی ذهنی برای تفکر و رفتار در جهان فراهم می کند. مطالعه آن بایستی توسط اسناد مفصلی از آنچه سخنگویان در جریان فعالیت های اجتماعی روزانه شان می گویند، انجام شود. این اسناد متکی بر مشاهده مشارکتی و دیگر روش ها، شامل ضبط سمعی ـ بصری، آوانویسی مشروح و مصاحبه هایی با شرکت کننده ها است.
    انسان شناسی زبان بعنوان یک حوزه میان رشته ای، اغلب از توسعه پارادایم های نظری دیگر اقتباس شده و در آنها مشارکت می کند. بخشی از تاریخ این حوزه در نوسانی از اصطلاح هایی منعکس شده که همیشه  نیز مترادف نیستند: انسان شناسی زبان شناختی، زبان شناسی انسان شناختی، زبان شناسی قومی و جامعه شناسی زبان.
    حوزه های اصلی مورد علاقه این رشته در طول سال های متمادی از علاقه تقریبا صرف به اسناد و دستور زبان های زبان های بومی بسوی تحلیل کاربردهای گفتگو در تعامل روزانه و طول عمر تغییر پیدا کرده است.

منبع:

http://www.sscnet.ucla.edu/anthro/faculty/duranti/reprints/02ling_anth.pdf

[e-mail]