رقابت جدی «براد پیت» و «دی کاپریو»

بدون تردید «لئوناردو دی کاپریو» و «براد پیت» برای فیلم های «مسیر انقلابی» و «مورد عجیب بنجامین باتن» از بخت های اصلی بخش بازیگر مرد اسکار سال ۲۰۰۹ هستند، اما این تمام ماجرا نیست. «دی کاپریو» و «کیت وینسلت» در «مسیر انقلابی» سام مندس نقش زوجی را دارند که در اواسط دهه ۱۹۵۰ باید خود را با شرایط جدید تطبیق دهند.
«پیت» نیز در «مورد عجیب بنجامین باتن» دیوید فینچر بر مبنای داستانی از «اسکات فیتزجرالد» در کنار «کیت بلانشت» و «تیلدا سوئینتن» نقش مردی را بازی می کند که با گذشت زمان جوان تر می شود. این احتمال وجود دارد «دی کاپریو» و «پیت» همین طور دیگر رقبای آنها با نیرویی ظریف در رقابت اسکار بهترین بازیگر روبرو شوند که در این صورت کار چندانی از آنها ساخته نیست: رای دهندگان اسکار بهترین بازیگر مرد به کسانی علاقه دارند که نقش شخصیت های واقعی را بازی می کنند.
در شش دوره اخیر رقابت اسکار بازیگری، سه دوره آن یک بازیگر برای حضور در نقش شخصیتی واقعی در کنار بازیگرانی نامزد اسکار شده که نقش شخصیت های داستانی داشته اند و هر سه بار بازیگر نقش شخصیت واقعی برنده شده است.
برای پیدا کردن مورد استثنایی باید به جوایز سال ۲۰۰۱ بازگردید. «دنزل واشینگتن» برای بازی در نقش «آلونزو هریس» در «روز آموزش» بر «ویل اسمیت» در نقش محمدعلی و «راسل کرو» به نقش جاش نش غلبه کرد. از آن زمان به بعد بازیگران شخصیت های واقعی شامل ری چارلز، عیدی امین و ترومن کاپوتی اسکار بازیگری را به خانه بردند. با این توصیف اگر امسال هر یک از بازیگران مطرح نقش شخصیت های واقعی شامل فرانک لانجلا (ریچارد نیکسن)، شان پن (هاروی میلک) و جاش برولین (جرج دبلیو بوش) در بخش بهترین بازیگر مرد نامزد اسکار شوند، بازیگران دیگر باید حساب کار دستشان باشد. به نوشته مهر به نقل از رویترز; این علاقه به شخصیت های واقعی در بخش بهترین بازیگر زن بسیار بیشتر است.
در هشت سال اخیر شش سال آن بازیگرانی پیروز شدند که نقش آدم های واقعی را به تصویر کشیده اند، اما امسال با بودن بازیگرانی پیشتاز چون مریل استریپ، نیکول کیدمن و سالی هاوکینز در نقش شخصیت های داستانی، هیچ بعید نیست این قاعده تغییر کند.
سخت می توان تشخیص داد در این زمینه چه عاملی برای رای دهنده ها بیشتر اهمیت دارد، اما یک عامل می تواند شهرت شخصیت واقعی باشد که یک بازیگر نقش او را بازی می کند: احتمالا نوع بازی و شباهت «فیلیپ سیمور هافمن» به نویسنده و روزنامه نگار آمریکایی در «کاپوتی» بیش از «ترنس هوارد» به نقش دی جی در «جنب و جوش و جریان» مورد پسند رای دهنده ها قرار گرفت. بخصوص که آنها «دی جی» را بیرون از دنیای سینما نمی شناخنتد و شاید هم اگر فیلم را ندیده بودند این آشنایی هیچ وقت صورت نمی گرفت. گذشته از این، عامل تقلید را نیز باید در نظر داشت. یک رای دهنده چطور می تواند «جمی فاکس» را به نقش «ری چارلز» دوست نداشته باشد. او حتی از نظر ظاهری هم شبیه چارلز است. البته وضع همیشه به این شکل نبوده است.
در دهه۱۹۹۰، بازیگران نقش شخصیت های داستانی از ۹ باری که در بخش بهترین بازیگر مرد روبروی بازیگران شخصیت های داستانی قرار گرفتند، هفت بار آن را پیروز شدند و در بخش بهترین بازیگر زن نیز تنها دو بار پیش آمد یک بازیگر برای حضور در نقش شخصیت واقعی برنده شود. پس چه چیز تغییر کرده است؟ یک مورد، ظهور فرهنگ چهره های سرشناس است.
انتشار اخبار زرد در سراسر دنیا باعث شده دیگر نتوانیم بازیگران را از نقش هایشان جدا کنیم، چرا که آنها را در قالب شخصیت های واقعی می شناسیم، مگر به نقش دیگر شخصیت های واقعی ظاهر شوند که در این صورت است رای دهنده ها با آنها احساس همدردی می کنند. حتی اگر «دی کاپریو» و «پیت» نتوانند بر گرایش اخیر اعضا آکادمی به شخصیت های واقعی غلبه کنند، حداقل می توانند به دیگر بخش های اصلی اسکار دلخوش باشند.
در عین حال این گرایش می تواند روی معدود «نقش آفرینی های یکبار در عمر» امسال تاثیر بگذارد. نامزدهای هشتاد و یکمین دوره جوایز اسکار ۲۲ ژانویه ۲۰۰۹ (سوم بهمن) اعلام می شود. مراسم اعطای جوایز اسکار ۲۲ فوریه (چهارم اسفند) در کداک تیه تر لس آنجلس برگزار می شود.

منبع : روزنامه ابتکار