تعرض به زنان ، سلاح جدید جنگ‌های آفریقا

کلنل ادموند ناگارامبه به سختی روی صندلی چوبی خود در ارتفاعات کوه‌های شرق جمهوری دموکراتیک کنگو جابجا می شود و می‌گوید:" این حرف‌هایی که درباره تجاوز گفته می‌شود نمی‌توانم رد کنم. ما انسان هستیم. اما فقط سربازهای ما نیستند که این کارها را می‌کنند. سربازان دولت هم همین اعمال را انجام می‌دهند. دشمنان ما برخی را می‌ فرستند تا با دست زدن به چنین اقداماتی، مردم را از ما عصبانی کنند."
در پس این حرف‌های کلنل حقیقت تلخی نهفته است که از واقعیت تاسف‌ آور تجاوز به زنان به عنوان سلاحی جنگی در کنگو حکایت می‌کند.
به گزارش گاردین، سربازان کلنل ناگارامبه در جبهه دموکراتیک آزادیبخش رواندا (FDLR) از سوی گروه‌های حامی حقوق بشر به عنوان یکی از خشن ‌ترین گروه‌های نظامی در برخورد با زنان شناخته شده‌اند.
آنها پس از نسل کشی سربازان توتسی در سال ۱۹۹۴ در رواندا از ارتش جدا شدند و هم اکنون به عنوان یکی از عواملی شناخته می شوند که در طول درگیری‌های یک دهه گذشته به هزاران زن تعرض کردند.
در کنگو تعرض به زنان به عنوان ابزاری برای ایجاد وحشت و تنبیه افرادی شناخته می‌شود که از طرف دیگر منازعات حمایت می‌کنند و حتی این برخوررد در جریان نسل کشی "توتسی"‌ها نیز به کار گرفته شد.
خشونت‌ های جنسی در این منطقه از آفریقا به اندازه ‌ای شدت گرفته که موسسه خیریه "مدیسن" که برای حمایت از آسیب‌های این چنینی در جهان فعالیت می‌کند، اعلام کرده ۷۵درصد از کل تعرض‌ به زنان در جهان در شرق کنگو اتفاق می‌افتد. دارفور از این نظر با اختلاف فراوان در رده دوم است.
"آگوستین آگوئیر"‌، مدیر این موسسه در بیمارستان روتشورو که پیش از این در دارفور حضور داشت می‌گوید:" این دو منطقه به هیچ وجه قابل مقایسه نیستند. در آنجا تعداد زیادی از مردم در اردوگاه‌ها زندگی می‌کنند اما نا امنی در اینجا بسیار شدید است."
گروه‌های حامی حقوق بشر اعلام کرده‌اند در جریان درگیری های یک دهه گذشته که بیش ازچهار میلیون کشته برجا گذاشته، تعرض به زن‌ها به امری عادی تبدیل شده که با دیگر اقدام‌های بربر گونه همراه می‌شود.
قربانیان این جنایت‌ها معمولا با گرز شکنجه می‌شوند، با چاقو به آنها حمله می‌شود و حتی ممکن است با اسلحه مورد تعرض قرار بگیرند. در جریان این درگیری‌ها بسیاری از زنان جوان برای سوءاستفاده‌های جنسی ربوده شدند.
هر چند بزرگ ‌ترین نیروی حافظ صلح سازمان ملل با ۱۷ هزار سرباز در این منطقه حضور دارد اما نمی‌تواند اقدام موثری برای متوقف کردن این آسیب‌ها انجام دهد.
درعوض، اقدامی دیگر در این باره انجام شده است. دیوارنگاره‌هایی روی دیوارهای شهر به چشم می‌خورد که سعی می‌کند این باور را در ذهن مردها جا بیندازد که حمله به زنان بی‌دفاع، اقدامی انسانی نیست.
"اسپارانسه کیاکیموا"، پرستار ۲۹ ساله بخش مراقبت‌های زنان بیمارستان "روتشورو"، می‌گوید:" ما زنان و کودکانی از نقاط مختلف را درمان می‌کنیم که برخی از آنها از نقاط خیلی دوری به اینجا می‌آیند. خیلی از زنان جرا ت طی کردن این مسافت‌های طولانی را ندارد. به همین دلیل معمولا وقتی گروهی از زنان به بیمارستان می‌رسند به ما می گویند تمام زن‌های روستایشان مورد تعرض و آزارهای جنسی قرار گرفته‌اند اما فقط همان چند نفر تا بیمارستان آمده‌اند."
کیاکیموا ادامه می‌دهد:" آنها با هر وسیله‌ای که بتوانند خودشان را به اینجا می‌رسانند اما چون پولی ندارند، خیلی وقت‌ها چند روز پیاده می‌آیند تا به بیمارستان برسند. انواع زخم‌ها روی بدن آنها دیده می‌شود از زخم‌های چاقو گرفته تا جراحت‌های مهبل. شرایط دختران جوان معمولا بحرانی است و مجبور می‌شویم آنها را به سرعت به اتاق عمل ببریم."
بیشتر این زنان در ۷۲ ساعت اولیه پس از تعرض زمانی که داروهای کاهش دهنده خطر ابتلا به ویروس HIV می‌توانند موثر باشند به بیمارستان‌ها نمی‌رسند.
یکی از زن‌هایی که در بیمارستان تحت درمان قرار گرفته از این می‌گوید که چگونه برای ماه‌ها جرات خوابیدن در خانه خودش را نداشت:" تمام زن‌های دهکده وقتی شب می‌شد به زیر بوته‌ها پناه می‌بردند وآنجا می‌خوابیدند تا از حمله‌ها در امان باشند. مهاجمان همه چیز را به تاراج می‌بردند.
اما بسیاری از زن‌ها جرات رفتن به میان جنگل و بوته‌ها را نیز پیدا نمی‌کنند. چون علاوه بر آنکه در آنجا هم احتمال تعرض وجود دارد، بیماری‌های دیگر و سوء تغذیه جان آنها را تهدید می‌کند.
آگوئیر، مدیر موسسه مدیسن در بیمارستان می‌گوید:" خیلی‌ها از وحشت به جنگل پناه می‌برند. اما آنجا به دام بیماری‌هایی مانند مالاریا وعفونت‌های گوارشی می‌افتند."
بر اساس آمار اعلام شده از سوی موسسه مدیسن دو سوم از موارد تجاوز به زنان از سوی افراد گروه‌های مسلح انجام می‌شود. اما بسیاری از این موارد نیز از سوی مردمان عادی صورت می‌گیرد. این اتفاق بیشتر در مناطقی روی می‌دهد که هیچ کدام از گروه‌ها تسلط دائمی بر آن ندارند و هیچ قانونی در آن مناطق اجرا نمی‌شود.

مترجم : چنگیز محمود زاده

منبع : دیپلماسی ایرانی