فاجعه‌ای که هر روز تکرار می‌شود!

هم‌زمان با بازدید بوش از خاورمیانه، جما هالدی، از سازمان "جنگ علیه تنگدستی" از فقری گزارش می‌دهد که سیاست اسرائیل بر زندگی فلسطینی‌های ساکن درهٔ اردن تحمیل کرده است.
* تا زمانی که اسرائیل از طرف جامعهٔ بین المللی تحت فشار واقعی قرار نگیرد، احتمال کمی برای از بین بردن این دستگاه آپارتاید وجود دارد. فقط در آن صورت است که خلق فلسطین خواهد توانست خودش را از درون فقر و تنگدستی بیرون بکشد و زندگی از هم پاشیده شده‌اش را از سر بسازد.
اعلام اسرائیل مبنی بر به جا ماندن راه‌بندها درکرانهٔ غربی به رغم تأثیر ویرانگر آنها بر زندگی و معاش فلسطینی‌ها، برای سفر جورج بوش به این منطقه بَدشگون است. پیش از اعلام این مطلب، و در حالی که صهیونیست‌های متعصب با هدف نفی خواست فلسطینی‌ها برای تأسیس دولت خودشان کارزار تازه‌ای از شهرک‌سازی را به راه انداخته بودند، اهود اولمرت، نخست وزیر اسرائیل اعلام کرده بود که کشور وی فقط نیمی از پاسگاه‌های غیرمجاز شهرک‌ها را برخواهد چید.
بوش وعده داده است که هدف او از این نخستین سفرش به اسرائیل و به کرانهٔ غربی از زمان احراز مقام ریاست جمهوری، کمک به اولمرت و محمود عباس، رئیس جمهور فلسطین، برای پیشبرد مذاکرات صلح خواهد بود. اما، محمود عباس هشدار داد که مذاکرات صلح فقط در صورتی موفق خواهد بود که اسرئیل ساختن شهرک‌هایی را که از نظر جامعهٔ بین المللی غیر قانونی‌اند، متوقف کند.
خوانندگان این سطور از ساختمان به اصطلاح "دیوار امنیتی" توسط دولت اسرائیل در اطراف اورشلیم و کرانهٔ غربی، که مغایر با قوانین بین المللی است، آگاهند. این دیوار مناطق فلسطینی‌نشین را به دو قسمت تقسیم می‌کند، مانع رفت و آمد آزادانهٔ فلسطین‍‍ی‌ها به سرکارشان و دسترسی آنها به نیازهای اساسی است، و منجر به تخریب خانه‌های آنان می‌شود. سازمان ملل شبکهٔ پیچیدهٔ ایستگاه‌های بازرسی‌ و بستن راه‌ها را در این منطقه "عامل اصلی فقر و بحران انسانی در سرزمین فلسطین اشغالی" دانسته است.
چند نفر از ما از تخریب روزانهٔ خانه‌ها، کشتزارها، مدرسه‌ها و بیمارستان‌ها برای ساختن شهرک‌های بیشتر در درهٔ اردن اطلاع داریم؟ این حقیقت، آن جنبه‌ای از اشغال است که ما کمتر در بارهٔ آن می شنویم و بسیاری بر این باورند که این بخش از کرانهٔ غربی به نسبت از خطر دخالت‌های اسرائیل مصون مانده است. اما با نگاهی دقیق‌تر می‌توان دریافت که در اینجا هم گسترش شهرک سازی و کنترل مرزهای کلیدی توسط نیروهای اشغالگر، زندگی اقتصادی را برای فلسطینی‌ها غیر ممکن ساخته است.
درهٔ اردن منطقهٔ بیابانی دورافتاده‌ای است در امتداد رودخانهٔ اردن که مرز بین کرانه غربی و دولت اردن در شرق محسوب می‌شود. یک پاسگاه بازرسی اسرائیلی رفت و آمد به دره را به شدت کنترل و از ورود افراد غیرمحلی جلوگیری می‌کند. اما ما به همراه یک فلسطینی محلی فعال در کارزار "دیوار را متوقف کنید" توانستیم از ایستگاه بازرسی رد شویم. افسر نظامی اسرائیلی که تفنگی بر دوش داشت، داد زد "در اسرائیل به شما خوش بگذرد!"
بیشتر اتومبیل‌های فلسطین‍ی نمی‌توانند به این آسانی داخل و خارج شوند. ساکنان درهٔ اردن که باید برای رفتن به سر کار، بردن فرزندان‌شان به مدرسه یا بردن همسرشان به بیمارستان از این منطقه بیرون بروند، هر روز با فشار عصبی ناشی از تأخیر در ایست بازرسی بنا به "دلایل امنیتی" روبرو هستند. در خود درهٔ اردن، جاده از کنار تاکستان‌ها و مزارع زیتون، درختان نخل و خرما، و گاهی از کنار مجموعه‌های شهرک‌های اسرائیلی دارای استخر، باغچه‌های پُر شکوفه و چپرهای آٰراسته می‌گذرد. در اطراف و روبروی این مجموعه‌های مدرن، حلبی‌آبادهای زهوار دررفته، تلّی از آشغال، تخت و میز و صندلی و سایر اثاث خانه دیده می‌شود. از آنچه به اصطلاح سرزمین فلسطینی کرانهٔ غربی خوانده می‌شود، همین "خانه‌ها" فقط باقی مانده است. ساکنان این "خانه‌ها" خانه به دوش‌هایی هستند که بعد از تخریب خانه‌هایشان توسط بولدوزر برای ساختن باغ و شهرک‌های اسرائیلی، مجبور شده‌اند در این نکبت زندگی کنند. منظرهٔ یک تختخواب موقت با تشک و یک بالش، واقعیت اشغال اسرائیل را به یاد می آورد. صاحب این اثاث مجبور است در پی تخریب بدون اطلاع قبلی خانه‌اش، زیر سقف آسمان بخوابد. فلسطینی‌ها در ازای تخریب شبانهٔ خانه و کشتزارهای شان هیچ‌گونه غرامتی دریافت نمی کنند.
در جایی دیگر، یک مخزن آب خانگی که به مصرف آبیاری یک تاکستان می رسید بدون هیچ دلیلی معینی، به جز البته قطع معیشت کشاورز فلسطینی، توسط نیروهای اسرائیلی تخریب شده است. نتیجه آنکه در نبود چنان منابع درآمدی فلسطینی‌ها مجبور می‌شوند به عنوان کارگر ساده در کشتزارهای رو به گسترش اسرائیلی، در شرایطی اسف‌بار و با دستمزدی ناچیز کار کنند. همه می‌دانند که حتی ‌کودکان هم در این کشتزارها کار می کنند، که جای تعجب نیست زیرا همان چند مدرسه و مرکز درمانی باقی‌مانده در درهٔ اردن نیز دائم در معرض تهدید تخریب از طرف نیروهای اسرائیلی هستند.
کارزار "دیوار را متوقف کنید" با موفقیت علیه تخریب خانه‌های خانه به دوش‌ها در درهٔ اردن فعالیت کرده است. در آخرین اقدام، تلاش برای جلوگیری از تخریب خانه‌ها، محوطه‌های نگهداری حیوانات، و منابع آب کشاورزان فلسطینی در الحدیده، موجی از حمایت از خانه به دوش‌ها و به تأخیر انداختن تخریب‌های بیشتر در این منطقه را به دنبال داشت.
از آغاز اشغال سرزمین‌های فلسطینی در سال ۱۹۶۷ تا به امروز ۱۸٫۰۰۰ خانه متعلق به فلسطینی‌ها تخریب شده است. و این تهدید همچنان به جای خود باقی است.
ساکنان درهٔ اردن در احاطهٔ شهرک‌ها و مناطق نظامی محصوری قرار دارند که تا کنارهٔ رودخانهٔ اردن امتداد می یابند. در واقع آنها در سرزمین خودشان زندانی شده‌اند. از همه بدتر آن که همهٔ اینها با تأیید جامعهٔ بین المللی، و از جمله انگلستان انجام می‌گیرد.
ما این را مرتب می‌شنویم که اسرائیل در «جنگ خود علیه ترور» مبارزان فلسطینی را مورد هدف قرار می‌دهد، اما هرگز دربارهٔ فلسطینی‌هایی که در سرزمین خودشان مثل شهروند درجهٔ دوم با آنها رفتار می‌‌شود، فلسطینی‌هایی که یک روز صبح از خواب بیدار می‌شوند و می‌بینند که خانه‌شان خراب شده یا مزرعه‌شان از بین رفته یا اعضای خانواده‌شان در ایستگاه بازرسی تحقیر می شوند، چیزی نمی شنویم. تا زمانی که اسرائیل از طرف جامعهٔ بین المللی تحت فشار واقعی قرار نگیرد، احتمال کمی برای از بین بردن این دستگاه آپارتاید وجود دارد. فقط در آن صورت است که خلق فلسطین خواهد توانست خودش را از درون فقر و تنگدستی بیرون بکشد و زندگی از هم پاشیده شده‌اش را از سر بسازد.

برگردان توسط آذین داد-
به نقل از مورنینگ استار، روزنامه مترقی چاپ لندن
گرفته از: صدای مردم _ ۱۳۸۶-۱۰-۲۸

منبع : پایگاه اطلاع‌رسانی فرهنگ توسعه