گپی با «باران»

▪ بسیاری از منتقدان و سینماگران معتقدند که چنانچه فیلم «دایره زنگی» به کارگردانی «پریسا بخت آور» در بخش مسابقه جشنواره فیلم فجر سال گذشته شرکت می کرد، «باران کوثری»، بازیگر جوان و با استعداد سینمای ایران، با بازی غافلگیرکننده اش در «دایره زنگی»، می توانست یکی از شانس های دریافت سیمرغ بلورین بازیگری باشد.
همچنین «باران کوثری» از معدود بازیگران سینمای ایران است که درست یک سال پس از جایزه جشنواره بیست وپنجم فجر و کسب سیمرغ بلورین بازیگری، در جشن سینمای ایران هم بعنوان بازیگر برتر انتخاب شد. «فیلم نگار» به بهانه نمایش عمومی فیلم «دایره زنگی»، و بازی درخشان «باران کوثری» در این فیلم، گفتگویی را با این بازیگر پرطرفدار سینما ترتیب داده که پیشنهاد می کنیم خواندن آن را از دست ندهید.
حضور شما در فیلم «توفیق اجباری» تا حدی سوال برانگیز بود. خیلی از منتقدان معتقدند که این فیلم، در حد و اندازه های شما نبود، یعنی انتظار می رفت «باران کوثری»، پس از دریافت سیمرغ بازیگری در انتخاب هایش بیشتر دقت کند.
ـ اولا من در هر شرایطی از همکاری با آقای «لطیفی» لذت می برم. ثانیا خیلی دوست داشتم پس از بازی در دو فیلم گونه اجتماعی و دفاع مقدس یعنی «خون بازی» و «روز سوم»، در یک فیلم کمدی بازی کنم. البته اگر می دانستم بعدها فیلم «دایره زنگی» به من پیشنهاد می شود، کمی صبر می کردم. برای من افتخار است که در فیلم لطیفی بازی کنم. ولی می خواهم بگویم انتظار من هم، از «توفیق اجباری» بیشتر بود.
▪ اتفاقا کارنامه سینمایی شما نشان می دهد که بیشترین بازی را در فیلم های «محمدحسین لطیفی» داشته اید. همکاری که با «خوابگاه دختران» آغاز شد و با فیلم های «روز سوم»، «توفیق اجباری» و سریال «صاحبدلان» ادامه یافت.
ـ برای من خیلی هیجان انگیز است که با یک کارگردان چند بار کار کنم. همکاری با ایشان، بسیار لذت بخش و آموزنده است، ضمن اینکه فضای کارش هم خیلی دوستانه است.
▪ «دایره زنگی» از فیلم های بحث برانگیز جشنواره فجر سال گذشته بود. شما به عنوان بازیگر فیلم می دانید چرا «دایره زنگی»، در جشنواره به نمایش درنیامد؟
ـ من هم نفهمیدم، فکر می کنم به همان دلیلی که فیلم آقای «فرمان آرا» و «سامان مقدم» و خیلی فیلم های دیگر به نمایش درنیامدند. به نظر من این مسئله بیشتر از آنکه به خود فیلم ها مربوط باشد، به تنگ نظری ها و اعمال سلایق شخصی برمی گردد.
▪ این محدودیت ها بازیگران را اذیت نمی کند؟
ـ حتما اذیت می کند. فقط بحث بازیگری نیست اگر همین طور پیش برود، به تدریج کارگردان های پیشکسوت و صاحبنام انگیزه شان را برای فیلمسازی از دست می دهند و این برای سینما فاجعه است. اگر قرار است فیلم های سفارشی ساخته شود، تلویزیون به اندازه کافی این کار را انجام می دهد. نمی دانم چرا سینما هم باید به محلی برای ساختن فیلم های تبلیغاتی تبدیل شود. البته خیلی خوشحالم که کارگردان هایی چون «میرکریمی» و «مجیدی» در جشنواره فیلم فجر سال گذشته حضور داشتند. با این روند من واقعا نگران جشنواره فیلم فجر امسال هستم.
▪ از کارهای آینده تان بگویید.
- دو فیلم آماده نمایش به نام های «کتونی سفید» و «نسل جادویی» (ایرج کریمی) دارم. در فیلم «حیران» (شالیزه عارف پور) هم ایفای نقش کرده ام که فیلمبرداری آن در شمال کشور، تهران و مرزهای شرقی انجام شد. در حال حاضر نیز درگیر بازی در فیلم «می زاک» (حسینعلی لیالستانی) هستم.
▪ در فیلم «حیران» نقش اصلی را ایفا می کنید، فرعی یا اصلی بودن نقش چقدر برایتان اهمیت دارد؟
ـ خیلی مهم نیست. واقعا خوب بودن نقش بیشتر برایم اهمیت دارد. زیرا تا به حال نقش کوتاه هم خیلی زیاد بازی کرده ام.
▪ ولی بهترین بازی هایتان در فیلم هایی است که نقش اصلی را ایفا کرده اید مثل «خون بازی» و «روز سوم»؟
ـ قبل از آن هم زیاد نقش اول بازی کرده بودم. ضمن اینکه فکر می کنم در «روز سوم» من نقش اول زن بودم نه بازیگر اصلی. نقش های اصلی را «پوریا پورسرخ» و «حامد بهداد» بازی می کردند. درباره «خون بازی» هم باید بگویم نقش «سارا» از آن نقش های ویژه بود که اگر دو سکانس هم در فیلم بود، بازهم دیده می شد.
▪ جالب است که بیشتر نقش هایتان اجرای سختی دارند. مثلا نقش یک دختر مجروح جنگی (روز سوم) و یا یک دختر معتاد (خون بازی) و...
ـ کار سخت را بیشتر دوست دارم، کاری که برایش بیشتر زحمت بکشم. فیلم جدیدم «حیران» هم در نوع خودش کار سختی بود. به مدت چند ماه در تهران، گیلان، مشهد و اطراف مرزهای شرقی فیلمبرداری داشتیم. شرایطمان عادی نبود لوکیشن های سختی داشتیم، ولی چون گروه حرفه ای بود کار خیلی لذت بخش بود.
▪ «باران کوثری» از چه روش هایی برای نزدیک شدن به نقش استفاده می کند؟
ـ این سوال از آن سوالاتی است که نمی دانم چطور باید به آن جواب بدهم. هر بازیگری تمرین می کند و از فیلم هایی که دیده و کتاب هایی که خوانده کمک می گیرد. در این مسیر راهنمایی های کارگردان خیلی مهم است، چون به تمرین ها جهت می دهد. همه افراد گروه می توانند تاثیرگذار باشند، بویژه بازیگر مقابل.
▪ «ترانه علیدوستی» هم معتقد بود کتاب خواندن یکی از راه های نزدیک شدن به نقش است. این فرآیند چگونه شکل می گیرد؟
ـ وقتی شما بازیگر هستید، هر چیزی می تواند به شما کمک کند. وقتی شما فصل نزدیک شدن یک اعدامی به صحنه اعدام را، در کتاب «برادران کارامازوف» می خوانید، چیزی که هیچ وقت تجربه اش را ندارید، از طریق کتاب بدست می آورید. اصولا خواندن کتاب، بویژه «رمان» وسعت تجربه آدم را زیاد می کند. هر تجربه ای برای بازیگر مفید است. در همه کتاب هایی که خواندم، لحظاتی بوده که به من کمک کرده است. کتاب خواندن تمرین ذهنی خوبی است برای تقویت حافظه و نگه داشتن حس.
▪ دریافت سیمرغ چه تاثیری در مسیر بازیگری شما داشت؟
ـ مسیرم عوض نشد، یک کم تشویق شدم برای اینکه با حوصله تر و با دقت تر کار کنم. سیمرغ بیشتر از آنکه مایه افتخار باشد، تشویق است. این جایزه ارزشمند است، چون براساس سلیقه چندین نفر پیشکسوت و صاحبنظر به من داده شده است. دوست ندارم سقف بازی ام «خون بازی» باشد. سیمرغ تشویقی است که بتوانم بهتر از این هم بازی کنم.
▪ تعریف شما از «ستاره سینما» چیست؟
ـ اگر منظورتان همان «سوپراستار» هالیوود باشد، به نظر من ستاره بودن ربطی به سن و سال و قیافه ندارد. ستاره ها بازیگران بسیار توانایی هستند که یک جور محبوبیت چشمگیری دارند. مثل «آل پاچینو»، «رابرت دنیرو»، «جولیا رابرتز»و... آن ها با آن چیزی که ما در سینمای ایران به آن ستاره می گوییم، متفاوت هستند.
▪ شما خودتان را یک ستاره می دانید؟
ـ نمی دانم. تا به حال به این موضوع فکر نکرده ام.

منبع : روزنامه ابتکار