زیتون Olive

زیتون بومی حاشیه مدیترانه، نواحی استوایی آسیا، آسیای مرکزی و بخش هایی از آفریقاست. زیتون دارای پیشینه ای به قدمت تمدن غربی است و نام گونه آن به خوبی منشاء اروپایی آن را نشان می دهد. کاشت زیتون در ایران نیز قدمت بسیار دارد و بنا به منابع تاریخی در ایران باستان در منطقه فارس تولید آن به اندازه ای بوده که مشمول مالیات می شد. شواهد باستان شناسی حاکی از آن است که این نماد صلح از ۲۵۰۰ سال پیش از میلاد در جزیره کرت کاشته می شد و سپس از آنجا به یونان، روم و سایر نواحی حاشیه مدیترانه گسترش یافته است.
درخت زیتون در برابر خشکی و گرما مقاوم است و با حداقل مراقبت نیز ممکن است چند ده سال دوام آورد. برخی از درختان زیتون به دلیل عمر طولانی به جایگاه ریش سفیدی رسیده و تنه ای باشکوه و پرگره پیدا می کنند. میوه زیتون معمولاً بیضی شکل و دارای هسته استخوانی و میان پر سرشار از موادروغنی است. میوه زیتون را پس از برداشت در آب نمک می خوابانند تا تلخی گوشت آن گرفته شود. انواع ارقام زیتون با توجه به شکل، اندازه، عطر و محتوای روغن میوه هایشان با هم فرق می کنند. در ایران نیز سه گونه زیتون در مناطق نیمه مرطوب و نیمه خشک نواحی شمالی شامل رستم آباد، رودبار، منجیل و نیز در حوالی گرگان، ارتفاعات بهشهر و در جنوب در مناطق جنگلی سیرجان و بلوچستان کاشته می شود. به نظر می رسد زیتونی که در دره سفیدرود و ارتفاعات آن کاشته می شود، خاستگاه ایرانی ندارد و در بیش از هزار سال پیش از ایتالیا و از راه سوریه وارد ایران شده است. استفاده از زیتون و به ویژه روغن آن در ایران طرفداران بسیار دارد و خواص دارویی زیادی نیز برای آن قائل هستند.

منبع : علوم ورزشی دانشگاه آزاد اسلامی واحد پرند