هردوزمین ملی پوش پرورآسفالت شد

می گویند چهارصد دستگاه پرافتخارترین محله ایران است. نه فقط به خاطر اینكه اولین شهركی بود كه در تهران ساخته شد و نه به خاطر اینكه اولین مكانی بود كه ساكنانش از آب لوله كشی استفاده می كردند بلكه به خاطر دهها و بلكه صدها شخصیت پرافتخاری كه در این محل زاده شدند. مگر یك محله ذاتاً چه ویژگی های ماوراءالطبیعه ای می تواند داشته باشد كه بخواهیم به آن نام قهرمان پرور بدهیم؟ دور از منطق است اگر تصور كنیم این محله دارای موهبتی بوده است كه هر كه در آن زندگی كند تبدیل به قهرمان ملی می شود و به دور از انصاف است كه با این استدلال نتیجه بگیریم سایر مناطق تهران (و ایران) از چنین موهبت الهی برخوردار نبودند.
***ساختمان هایی بلند با نمایی آجری نشان می دهد كه به چهارصد دستگاه رسیده ام. در قلب محله دو قطعه باغ تعبیه شده بود با هشتاد متر طول و سی تا چهل متر عرض، عشق فوتبال باعث یك جنایت زیست محیطی در این محله شد. تبرها را تیز كردند و به جان درخت ها افتادند و آنها را یكی یكی از ریشه درآوردند تا دو قطعه زمین خاكی ناهمگون درست كنند. همین دو زمین و زمین های اطراف شهرك مكانی شد برای ظهور جمعی از بهترین بازیكنان فوتبال ایران، یكی از آن زمینها درست شبیه گربه نقشه جغرافیایی ایران بود و با خنده ادامه می دهد: شاید راز اسطوره شدن بازیكنانی كه در آن زمین بازی می كردند ،همین شباهتش با نقشه ایران باشد!
البته زمین زیاد بود و مثل الان نبود كه به هر طرف چشم می چرخانی آپارتمان می بینی و مغازه. اما چهارصد دستگاه به عنوان یك قطب مطرح بود. همه بچه ها از محل های دیگر به اینجا می آمدند تا فوتبال بازی كنند و مسابقات پرهیجان و زیبایی هر هفته برگزار می شد. اگر بتوانی نشان دهی آن زمینی كه ستاره های فوتبال ایران در آن فوتبال بازی می كردند الان كجای محله قرار دارد جایزه داری! چشم می گردانم به اطراف اما چیزی نمی بینم.
همانطور كه فكر می كردم علت شكوفا شدن استعداد بچه های چهارصد دستگاه نه نیرویی ماوراا لطبیعه و نه بهره مندی آنها از هوش بیشتر بود، بلكه این اتفاق تنها و تنها یك دلیل ساده داشت و آن دو قطعه زمینی بود كه در وسط این محله قرار داشت و تعجبی ندارد كه شمار زیادی از فوتبالیست های قدیمی ایران از همین زمین ها معرفی شدند و اگر غیر از این بود باید تعجب می كردیم. چهارصد دستگاه دیگر اصغر شرفی و مهدی لواسانی دیگری به فوتبال معرفی نكرد. برای اینكه دیگر زمینی نبود كه چنین ستارگانی پله های ترقی را در آن طی كنند و اگر هم زمینی هست پولی است و وقتی پولی باشد دست بچه ها از آنجا كوتاه می شود. بد نیست بدانیم در سراسر ایران با بیش از یك میلیون و ششصد و چهل و هشت هزار كیلومتر مربع مساحت، تنها ۲۷ استادیوم فوتبال وجود دارد. یعنی اگر جمعیت ایران را ۷۰ میلیون در نظر بگیریم تقریبا به ازای هر دو میلیون و هفتصد هزار نفر یك استادیوم وجود دارد كه البته بیش از نیمی از همین تعداد شرایط مناسبی برای بازی ندارند و حتی فاقد پروژكتور هستند.
بارها از زبان كارشناسان ورزش كشور لزوم حفظ و نگهداری از زمین های خاكی و آسفالت را شنیده ایم. دلیل آن نیز روشن است: به بچه ها بیشتر از این نمی رسد. هر زمینی كه چمن شد، تمیز شد، قیمتی و قابل كرایه دادن و كاسبی كردن شد، از دست بچه ها خارج می شود. این یك قانون نانوشته و برخوردار از صد امضای معتبر است. زمین های چمن را باید داد به از ما بهتران. بچه ها تا زمانی حق بازی دارند كه زمینشان خاكی است، كج و كوله است، بی قواره و غیربهداشتی است.
اردشیر لارودی همه این حرف ها را قبول دارد ولی معتقد است نباید به این بهانه ها جلوی پیشرفت و تجدد را گرفت و می گوید: گذار زمین های خاكی به سوی مدرن شدن اجتناب ناپذیر است . سردبیر روزنامه جهان فوتبال برای چمن شدن زمین های خاكی پیشنهادی دارد: باید تعداد این زمین ها را به سرعت افزایش داد. اگر تعداد این زمین ها زیاد باشد قیمت آنها كاهش می یابد. كمك های دولتی می تواند در كاهش قیمت این زمین ها موثر باشد، در این صورت است كه درهای این زمین ها بر روی بچه ها گشوده می شود. شهرداری تهران هم در عمل نشان داده كه موافق سخنان اردشیر لارودی است. پیش از آغاز سال ۸۵ دكتر قالیباف شهردار شهر تهران، قول دادند كه تا پایان امسال پانصد زمین چمن مصنوعی با اولویت جنوب شهر تهران آماده بهره برداری خواهد شد. سردار مصطفی آجرلو در این مورد توضیح بیشتری می دهد: براساس قولی كه شهردار تهران در پایان سال ۸۴ داده بودند تاكنون یكصد زمین آماده شده و در اختیار شوراهای محلی قرار گرفته و تا پایان سال ۸۵ چهارصد زمین دیگر به بهره برداری می رسند.
وی افزود: با توجه به اطلاق شهردار تهران استفاده از این زمین ها برای عموم مردم رایگان است و این زمین ها از طریق تربیت بدنی مناطق ۲۲ گانه اداره می شود كه امیدواریم این روند باعث رشد جوانان ما در عرصه ورزش محلات شود. رئیس سابق باشگاه پاس تهران اولویت فعلی شهرداری را صرفا در آماده سازی زمین های چمن می داند و می گوید: تجهیز این زمین ها به امكاناتی همچون رختكن، پروژكتور و... در طرح ثانویه نیاز دارد كه بعد از اتمام این طرح پیگیری خواهد شد. طبیعی است كه این زمین ها به گونه ای طراحی نشده اند كه برای استفاده بانوان نیز مناسب باشند. اما شهرداری برای خانم ها نیز برنامه ویژه ای دارد: برای بانوان طرح ساخت و تجهیز ۱۲۰ سالن ورزشی تدارك دیده شده كه تا پایان شهریور شصت سالن به بهره برداری خواهند رسید و این تعداد در پایان سال به ۹۰ سالن افزایش خواهد یافت و در سال آینده مابقی سالن ها نیز آماده استفاده می شوند.
پانصد زمین چمن مصنوعی كه در سطح مناطق ۲۲ گانه شهر تهران ساخته می شوند به این معنی است كه سال آینده همه تهران چهارصد دستگاه است، یعنی بچه ها باز هم می توانند آزادانه به دنبال توپ بدوند بدون اینكه دغدغه هزینه زمین را داشته باشند و یعنی اینكه آینده همچنان سفید به نظر می آید. می گویند چهارصد دستگاه پرافتخارترین محله ایران است. نه فقط به خاطر اینكه اولین شهركی بود كه در تهران ساخته شد و نه به خاطر اینكه اولین مكانی بود كه ساكنانش از آب لوله كشی استفاده می كردند بلكه به خاطر دهها و بلكه صدها شخصیت پرافتخاری كه در این محل زاده شدند. مگر یك محله ذاتاً چه ویژگی های ماوراءالطبیعه ای می تواند داشته باشد كه بخواهیم به آن نام قهرمان پرور بدهیم؟ دور از منطق است اگر تصور كنیم این محله دارای موهبتی بوده است كه هر كه در آن زندگی كند تبدیل به قهرمان ملی می شود و به دور از انصاف است كه با این استدلال نتیجه بگیریم سایر مناطق تهران (و ایران) از چنین موهبت الهی برخوردار نبودند.
***ساختمان هایی بلند با نمایی آجری نشان می دهد كه به چهارصد دستگاه رسیده ام. در قلب محله دو قطعه باغ تعبیه شده بود با هشتاد متر طول و سی تا چهل متر عرض، عشق فوتبال باعث یك جنایت زیست محیطی در این محله شد. تبرها را تیز كردند و به جان درخت ها افتادند و آنها را یكی یكی از ریشه درآوردند تا دو قطعه زمین خاكی ناهمگون درست كنند. همین دو زمین و زمین های اطراف شهرك مكانی شد برای ظهور جمعی از بهترین بازیكنان فوتبال ایران، یكی از آن زمینها درست شبیه گربه نقشه جغرافیایی ایران بود و با خنده ادامه می دهد: شاید راز اسطوره شدن بازیكنانی كه در آن زمین بازی می كردند ،همین شباهتش با نقشه ایران باشد!
البته زمین زیاد بود و مثل الان نبود كه به هر طرف چشم می چرخانی آپارتمان می بینی و مغازه. اما چهارصد دستگاه به عنوان یك قطب مطرح بود. همه بچه ها از محل های دیگر به اینجا می آمدند تا فوتبال بازی كنند و مسابقات پرهیجان و زیبایی هر هفته برگزار می شد. اگر بتوانی نشان دهی آن زمینی كه ستاره های فوتبال ایران در آن فوتبال بازی می كردند الان كجای محله قرار دارد جایزه داری! چشم می گردانم به اطراف اما چیزی نمی بینم.
همانطور كه فكر می كردم علت شكوفا شدن استعداد بچه های چهارصد دستگاه نه نیرویی ماوراا لطبیعه و نه بهره مندی آنها از هوش بیشتر بود، بلكه این اتفاق تنها و تنها یك دلیل ساده داشت و آن دو قطعه زمینی بود كه در وسط این محله قرار داشت و تعجبی ندارد كه شمار زیادی از فوتبالیست های قدیمی ایران از همین زمین ها معرفی شدند و اگر غیر از این بود باید تعجب می كردیم. چهارصد دستگاه دیگر اصغر شرفی و مهدی لواسانی دیگری به فوتبال معرفی نكرد. برای اینكه دیگر زمینی نبود كه چنین ستارگانی پله های ترقی را در آن طی كنند و اگر هم زمینی هست پولی است و وقتی پولی باشد دست بچه ها از آنجا كوتاه می شود. بد نیست بدانیم در سراسر ایران با بیش از یك میلیون و ششصد و چهل و هشت هزار كیلومتر مربع مساحت، تنها ۲۷ استادیوم فوتبال وجود دارد. یعنی اگر جمعیت ایران را ۷۰ میلیون در نظر بگیریم تقریبا به ازای هر دو میلیون و هفتصد هزار نفر یك استادیوم وجود دارد كه البته بیش از نیمی از همین تعداد شرایط مناسبی برای بازی ندارند و حتی فاقد پروژكتور هستند.
بارها از زبان كارشناسان ورزش كشور لزوم حفظ و نگهداری از زمین های خاكی و آسفالت را شنیده ایم. دلیل آن نیز روشن است: به بچه ها بیشتر از این نمی رسد. هر زمینی كه چمن شد، تمیز شد، قیمتی و قابل كرایه دادن و كاسبی كردن شد، از دست بچه ها خارج می شود. این یك قانون نانوشته و برخوردار از صد امضای معتبر است. زمین های چمن را باید داد به از ما بهتران. بچه ها تا زمانی حق بازی دارند كه زمینشان خاكی است، كج و كوله است، بی قواره و غیربهداشتی است.
اردشیر لارودی همه این حرف ها را قبول دارد ولی معتقد است نباید به این بهانه ها جلوی پیشرفت و تجدد را گرفت و می گوید: گذار زمین های خاكی به سوی مدرن شدن اجتناب ناپذیر است . سردبیر روزنامه جهان فوتبال برای چمن شدن زمین های خاكی پیشنهادی دارد: باید تعداد این زمین ها را به سرعت افزایش داد. اگر تعداد این زمین ها زیاد باشد قیمت آنها كاهش می یابد. كمك های دولتی می تواند در كاهش قیمت این زمین ها موثر باشد، در این صورت است كه درهای این زمین ها بر روی بچه ها گشوده می شود. شهرداری تهران هم در عمل نشان داده كه موافق سخنان اردشیر لارودی است. پیش از آغاز سال ۸۵ دكتر قالیباف شهردار شهر تهران، قول دادند كه تا پایان امسال پانصد زمین چمن مصنوعی با اولویت جنوب شهر تهران آماده بهره برداری خواهد شد. سردار مصطفی آجرلو در این مورد توضیح بیشتری می دهد: براساس قولی كه شهردار تهران در پایان سال ۸۴ داده بودند تاكنون یكصد زمین آماده شده و در اختیار شوراهای محلی قرار گرفته و تا پایان سال ۸۵ چهارصد زمین دیگر به بهره برداری می رسند.
وی افزود: با توجه به اطلاق شهردار تهران استفاده از این زمین ها برای عموم مردم رایگان است و این زمین ها از طریق تربیت بدنی مناطق ۲۲ گانه اداره می شود كه امیدواریم این روند باعث رشد جوانان ما در عرصه ورزش محلات شود. رئیس سابق باشگاه پاس تهران اولویت فعلی شهرداری را صرفا در آماده سازی زمین های چمن می داند و می گوید: تجهیز این زمین ها به امكاناتی همچون رختكن، پروژكتور و... در طرح ثانویه نیاز دارد كه بعد از اتمام این طرح پیگیری خواهد شد. طبیعی است كه این زمین ها به گونه ای طراحی نشده اند كه برای استفاده بانوان نیز مناسب باشند. اما شهرداری برای خانم ها نیز برنامه ویژه ای دارد: برای بانوان طرح ساخت و تجهیز ۱۲۰ سالن ورزشی تدارك دیده شده كه تا پایان شهریور شصت سالن به بهره برداری خواهند رسید و این تعداد در پایان سال به ۹۰ سالن افزایش خواهد یافت و در سال آینده مابقی سالن ها نیز آماده استفاده می شوند.
پانصد زمین چمن مصنوعی كه در سطح مناطق ۲۲ گانه شهر تهران ساخته می شوند به این معنی است كه سال آینده همه تهران چهارصد دستگاه است، یعنی بچه ها باز هم می توانند آزادانه به دنبال توپ بدوند بدون اینكه دغدغه هزینه زمین را داشته باشند و یعنی اینكه آینده همچنان سفید به نظر می آید.

اردشیر طیبی

منبع : روزنامه همشهری