واژگونی نردبان انتخاباتی

ائتلاف رایحه خوش خدمت یا همان گروه سیاسی مشهور به حامیان دولت محمود احمدی نژاد در شرایطی در کسوت یک حزب تمام عیار سیاسی وارد انتخابات شورای شهر و حمایت از شاگردان مصباح یزدی در انتخابات خبرگان شده است که احمدی نژاد در تازه ترین موضع گیری خود به شدت به فلسفه وجودی احزاب سیاسی حمله کرده و گروه ها و دسته جات سیاسی موجود در کشور را به کسب قدرت و فراموشی آرمان متهم کرده است.
البته این برای اولین بار نیست که ایدئولوگ های سیاسی دولت به نهاد حزب حمله کرده اند و فلسفه وجودی چنین نهادی را زیر سوال برده اند اما همزمان و در کمال شگفتی طرفدارانشان با سازماندهی خود در کسوت یک حزب تمام عیار سیاسی اما بدون عنوان آشکار حزبی در سراسر کشور فعالیت می کنند.
کمی قبل از احمدی نژاد هم آیت الله مصباح یزدی نظام انتخاباتی در جمهوری اسلامی را زیر سوال برد و فلسفه وجودی انتخابات را موقتی و بنا به اقتضائات و شرایط زمانه و نیز صرفاً برای نشان دادن مقبولیت حکومت اسلامی آن هم نه برای مردم ایران بلکه به جهانیان قلمداد کرد.
بنابراین به نظر می رسد واکاوی افکار واقعی این جریان که پست های مهمی در نظام جمهوری اسلامی دارند، ضروری است. در همین راستا ذکر چند نکته خالی از فایده نخواهد بود؛ یک؛ اشخاصی مانند محمود احمدی نژاد و محمدتقی مصباح یزدی پیش از آنکه از راه اشتهار یا مقبولیت عام پیش از برگزاری انتخابات به مسوولیتی رسیده باشند، با رای مردم به عنوان رئیس جمهور و نماینده مجلس خبرگان انتخاب شده اند و البته این رای هم تا زمانی نافذ است که دوره وکالت آنها طبق قانون به پایان برسد و در صورتی که مردم به آنان به هر دلیلی رای ندهند، دیگر مسوولیت قانونی در پست های انتخاباتی در نظام جمهوری اسلامی ندارند. حتی اگر در سراسر جهان هم شناخته شده باشند باز هم در وضعیت قانونی آنان تغییری رخ نخواهد داد.
بنابراین وقتی آیت الله مصباح یزدی مشروعیت نظام اسلامی و در راس آن رهبری امام خمینی( ره) را بی نیاز از رای مردم می داند و استدلال می کند چون مردم ایران مسلمان اند و امام خمینی هم با مشهوریت خاص خود به ولایت رسید اولاً این استدلال خلاف مبانی نظری امام (ره) است، ثانیاً به فرض پذیرش چنین استدلالی همچنان این سوال مطرح است که درباره سایر ارکان انتخاباتی نظام از جمله ریاست جمهوری، مجلس شورای اسلامی و از همه مهمتر خبرگان هم آیا این مساله جاری و صادق است؟
اگر مشروعیت به رای مردم نیست پس اعضای خبرگان و مجلس شورا و رئیس جمهور چگونه انتخاب می شوند؟ مگر غیر از این است که بسیاری از این وکلا حتی در زمان انتخاب شدن شان هم برای مردم ناشناخته هستند و هرگز یک هزارم و چه بسا یک میلیونیوم رهبر فقید انقلاب شناخته شده و مقبول افکار عمومی هم نیستند تا بر آن اساس مدعی مشروعیت بدون نیاز به رای مردم باشند. اگر در این میان تعداد بی شماری مدعی مشهوریت و مقبولیت شدند آن گاه تکلیف چیست؟
دوم؛ در شرایطی احزاب به قدرت طلبی متهم می شدند که هم اکنون طرفداران رئیس جمهوری تحت عنوان حامیان دولت احمدی نژاد وارد عرصه انتخابات شده اند این در حالی است که در قانون انتخابات به صراحت قید شده است مقامات رسمی حکومتی و دولتی و نیز نظامیان حق ورود مستقیم یا غیرمستقیم به انتخابات به نفع یا علیه یک شخص یا جریان خاص سیاسی را ندارند.
بنابراین جای این سوال باقی است حامیان دولت احمدی نژاد که حتی برخی چهره های آن تا آخرین لحظات حاضر به ترک پست دولتی خود هم نشده اند و در انتخابات کاندیدا شده اند، به نص صریح قانون چه جوابی می دهند؟ البته پاسخ مستدل حقوقی برای این مساله وجود ندارد.
بنابراین رقبای سیاسی حامیان دولت که حتی برخی از آنان از چهره های شاخص اصولگرایان معتدل مجلس هستند به درستی حامیان دولت و در نگاهی دیگر خود دولت را به تخلف انتخاباتی متهم کرده اند و خواستار مداخله سایر مراکز ذی ربط قانونی شده اند.
سوم؛ و از همه مهمتر اگر آنگونه که احمدی نژاد می گوید احزاب در ایران دولت ساخته اند و به فکر کسب قدرت و فراموشی آرمان ها هستند چرا طرفداران احمدی نژاد حزبی را تحت عنوان حامیان دولت که کمی بعد به رایحه خوش خدمت تغییر نام داد تشکیل دادند و عملاً وارد عرصه گروه سازی و خلق حزب آن هم از نوع دولتی اش شدند. شاید پاسخ داده شود که اینان حزب نیستند بلکه گروه های خودجوش مردمی حامی دولت اند. پاسخی که پیشتر در پاسخ به انتقادات مشابه بیان شده و احتمالاً دوباره بیان خواهد شد. اما این پاسخ نه تنها قانع کننده نیست، بلکه به اصطلاح عذر بدتر از گناه هم محسوب خواهد شد. زیرا در تعریف حزب سیاسی گفته می شود گروهی که به دنبال کسب قدرت و پست های انتخاباتی، دولتی و حکومتی اند.
ناگفته پیداست که حامیان دولت احمدی نژاد هم به دنبال همین اهداف هستند و در این راستا در مقام یک حزب تمام عیار سیاسی وارد عرصه رقابت های انتخاباتی شده اند. سایر احزاب موجود در کشور هم هدفی غیر از این ندارند.
چهارم؛ و اما نتیجه یی که از این مباحث به دست می آید ظهور و بروز هر چه بیشتر منویات جریانی است که خودش می گوید اعتقادی به برگزاری انتخابات به معنایی که در غرب رایج است و مسوولان انتخابی باشند، ندارند و بیش از آنکه به اصل برگزاری انتخابات و تعیین حاکمان از این طریق معتقد باشند، منتظر فرصتی برای بی خاصیت سازی انتخابات و احزاب هستند. این جریان در واقع از نردبان انتخابات بالا رفته است اما اینک درصدد برآمده است نردبان را واژگون کند تا دیگر کسی از آن بالا نیاید.

منبع : روزنامه اعتماد