سهمیه بندی بنزین ، مشکلات مردم ، راه کارها و پیشنهادات

تمام شدن بنزین سهمیه ای سواریهای شخصی همه را کلافه کرده است.تقریبا سه ما از آغاز سهمیه بندی بنزین گذشته است ، تب و تاب سفر هم با آغاز سال تحصیلی و ارتباط مستقیم اولیا با مدرسه و دانش آموزان پایین آمده است. سهمیه بندی بنزین هر چند طرحی موفق در صرفه جویی سوخت که تامین آن امروزه فشار زیادی بربودجه دولت آورده است ، میباشد، اما باید واقعیت ها را هم قبول کرد و از درددل مردم هم آگاه شد. اساس طرح سهمیه بندی
یک اصل درست است اما اینگونه اجرا کردن و تبعیض قائل شدن بین سواریهای شخصی در یک طرف وماشینهای دولتی و عمومی از طرف دیگر بسیار ناخوشایند است و کمتر کسی از این امر رضایت دارد مگر کسی با خرید یک وانت مشکل خود را حل کرده باشد. . مردم تا زمانی که سهمیه ۱۲۰۰ لیتر بنزین به نمایندگان محترم مجلس داده نشده بود امیدوار بودند که آن عزیزان که بر اساس اصول مختلف قانون اساسی حق دفاع از ملت را برعهده دارند کاری انجام دهند و دولت را به اجرای تبصره ۱۳بودجه در سهمیه بندی بنزین مجاب نمایند اما یکباره همه رشته ها پنبه شد و گویی فقط نمایندگان ملت مشکل داشتند که مشکل آنها حل گردید هر چند استباط برخی نماندگان محترم خالی اشکال نبود و آن اینکه « ما مجبوریم با وسایل شخصی به حوزه انتخابیه خود سر بزنیم » زیرا ما که تا کنون نه نماینده فعلی و نه قبلی ها را با ماشین های شخصی در حوزه انتخابیه ندیده ایم اگر سالی یکبار از بد حادثه آمده اند و سری زده اند آن هم با پاترول های اداره آب منطقه ای غرب ، یا ماشینهای فرمانداری بوده است . اما هر ایرانی عاقلی از خود سوال میکند که : آیا مسولین نمی دانند ۳ لیتر در روز برای یک وسیله شخصی کافی نیست ؟ یا نه میدانند و کاری نمیخواهند انجام دهند؟ و یا نه خود در قید سهمیه بندی نیستند؟ هر چه هست مردم با این شکل از سهمیه بندی مشکلات زیادی دارند و واقعیت را باید پذیرفت ۳ لیتر بنزین به هیچ وجه پاسخگوی وسایل نقلیه شخصی نخواهد بود و نتیجه این کار پر اشکال ایجاد بازار سیاه برای بنزین شده است به گونه ای که برخی از صاحبان وسایل عمومی از قبیل تاکسی و آژانس و ماشینهای باری از قبیل وانت ، تویتا و نیسان سایپا به جای کار کردن تنها بنزین مازاد را به فروش میرسانند آن هم هر لیتر بدون هزینه سوخت گیری ۳۰۰ تومان و حتی تا ۵۰۰ تومان وبلکه بیشتر که ما بی خبریم و تا همین حدود را تجربه کرده ایم.
آیا هدف مسولین از سهمیه بندی بنزین این بود یک عده را از این نعمت خدادادی محروم کنند و برای یک عده درآمد راحت و مازاد و بی تلاش ایجاد کنند ؟!! در حال حاضر به خاطر این سهمیه بندی بنزین وانت های اسقاطی و از رده خارج بالای ۳۰۰ درصد افزایش قیمت داشته اند و کسانی که درآمدشان زیاد است و توان مالی بالای دارند با خرید یک وانت مدل پایین مثلا ۲ میلیون تومانی مشکل خود را حل میکنند و ماهیانه ۴۵۰ لیتر بنزین بی درد سر در اختیار دارند. اما آیا این امکان برای عموم مردم ، مثلا تمام فرهنگیان و ... وجود دارد. و آیا قانونی برای جلوگیری از خرید اینگونه وسایل توسط مردم هست که البته نیست . و هر کس اختیار پول و ثروت خود را دارد ( به عنوان مثال: یکی از دوستان که اتومبیل پژو پارس داشت آن را فروخت و دو میلیون از پول را به یک وانت داد و بقیه را به یک پژو ۴۰۵ ) .
ایا اینگونه سهمیه بندی ، قابل سو استفاده نیست ، یا چه تضمینی وجود دارد فلان رانند اداره دولتی از کارت سوخت ماشین دولتی خود برای ، اتومبیل شخصی خود یا اقوام استفاده نکند. هر چند امیدواریم این مسئله در حد گفته باشد نه در عمل !!از طرفی اگر خوب دقت داشته باشیم همین مساله فروش بنزین توسط اتومبیل های عمومی باعث نپرداختن به امور خدماتی محوله از جانب ماشینهای فوق شده است و مردم در این زمینه مشکلات بسیاری را تجربه میکنند خیابانهای شهر مملو از مسافرانی است که منتظر تاکسی هستند و کسانی که با وسایل باری سرو کار دارند هم دادشان از گران شدن کرایه بالاست حقیقت این است کرایه ها افزایش چشمگیری دارند .یک از رانندگان وانت میگفت: تا قبل از سهمیه بندی من روزانه ۱۰ تا ۱۵ هزار تومان درامد داشتم ، به لطف سهمیه بندی ماهیانه فقط ۲۲۰ هزار تومان بنزین میفروشم ، کرایه بار از کرمانشاه تا گیلانغرب ۱۵ هزار تومان بود که ۲۵ هزار تومان شده است و سر جمع ماهیانه هضتصد تا نهصد هزار تومان کاسبم !!!این مسائل در حالی اتفاق میافتد که تنها سه ماه از سهمیه گذشته است ، ۷۰۰ لیتر اختصاصی تمام شد، آن سهمیه بیش از ۶۰ درصد اتومبیل ها ؟! و صحبت آقای هامانه وزیر قبلی نفت هم بی عمل ماند که گفت : «مردم عزیز نگران بی بنزینی نباشند ؟؟ » حال چگونه نگران نباشیم در حالی که ۶۰ لیتر بنزین را ۲۴ هزار تومان میخریم !! چه باید کرد ؟ آیا تا کنون آماری از اتومبیل ها گرفته ایم آماری که مشخص کند سهمیه اختصاصی جوابگو بوده است یا خیر؟ تازه این مشکل ما است که در مرکز شهر ها قرار داریم و با پمپ بنزین ۵۰۰ قدم فاصله داریم .
این معظل برای روستاهایی که از مراکز پمپ بنزین بیش از ۳۵ تا ۴۰ کیلومتر دور هستند بسیار حاد تر است به عنوان نمونه در شهرستان گیلانغرب روستاهای علیخان آباد ، کرکهرک ، قاسم آباد ، روستاهای مسیر دهستان چله ، دهستان ویژنان ، دهستان حیدریه و کفرآور و غیره برای یک وعده سوخت گیری و امدن به پمپ بنزین باید سهمیه ۶ تا ۷ روز خود را که نزدیک به ۲۰ لیتر است مصرف کنند !! آیا اینگونه سهمیه بندی مشکل آفرین نیست؟ کشاورزانی که برای برخی امورات خود از قبیل سم پاشی و ... نیاز به بنزین دارند چه کاری از دست شان بر می آید؟ برخی اتومیبل های قدیمی که اتفاق متعلق به اقشار آسیب پذیر جامعه هستند ( چون فرد ثروتمند سوار این ماشینهای نمیشود) و مصرف سوخت بالایی دارند با اوتومبیل های آخرین سیستم که کمترین مصرف را دارند چکونه باید یک سهمیه داشته باشند؟اگر بخواهیم مشکلات مردم را بیان کنیم مشکلات زیاد است مثلا فلان فردی که جوشکار ساختمان است موتور جوش بنزینی خود را با چه روشن کند مجبور است بنزین بازار سیاه بخرد و از آن طرف قیمت کار را بالا ببرد ، این یعنی مشکل برای مردم.
اما نتیجه گیری بحث این است که بنده به عنوان یک معلمو کسی که خود این معظلات را به عینه مشاهده و تجربه نموده ام یعنی هم مقدار ۷۰۰ لیتر بنزین را مصرف کرده ام و هم در شرایطی قرار گرفته ام که بنزین هر لیتر ۴۰۰ تومان را بخرم به مسئولین دولت محترم و همچنین نمایندگان مجلس پیشنهاد دارم ، ضمن بررسی مجدد طرح فوق (که به گفته برخی آقایان کاری کارشناسی شده است!) و رفع نارسایی ها و افزایش سهمیه سواری های شخصی از ۳ لیتر به ۱۰ لیتر نسبت به اجرای قانون وضع شده مجلس شورای اسلامی همت گمارند و از اجرای نیمه و ناتمام آن دست بکشند در این شرایط برای رسیدن به این مهم یعنی هدفمند کردن یارانه های سهمیه بندی و رفع مشکلات مردم : اولا قیمت و نرخ بنزین آزاد را ، درحد و حدود درآمد ماهیانه ملت ما، نه درآمد مردم کشورهای حوزه خلیج فارس و اروپایی تعیین و بنزین آزاد در جایگاه های عرضه سوخت ، بدون محدودیت عرضه گردد. این کار از بازر سیاه و دلال بازی برخی رانندگان وسایلی که به دلیل کم کاری در خدمت رسانی به مردم بنزین مازاد در اختیار دارد جلوگیری میکند و کسی حاضر نخواهد بود از آنها بنزین مازاد تهیه کند و در نهایت این بنزین های مازاد و مصرف نشده در پایان موعد مصرف به خزانه دولت برگشت داده میشود ، ثانیا : با ایجاد جایگاه های عرضه گاز طبیعی یا CNG در اکثر شهرستانها مصرف بنزین را واقعا کاهش دهیم این مسئله اگر اتفاق بیافتد عاقلانه نخواهد بود با وجود گاز طبیعی لیتری ۲۰ تومان بنزین دویست یا سیصد توان مصرف کنیم و این خود به خود یک فرهنگ خواهد شد.. و ثالثا ، این بند از قانون را که « سهمیه بندی تنها برای اتومبیل های شخصی است و اتومبیل های دولتی میبایست از سهمیه آزاد استفاده کنند » را به تمام و کمال به اجرا درآوریم . آن موقع است که امیدی به موفقیت این سهمیه بندی وجود خواهد داشت و گرنه آش همان آش و کاسه همان کاسه است.

نویسنده : علیرضا گودرزی کارشناس ارشد تاریخ