ماه محبت

بار دیگر ماه مهر، ماه مهرورزی ها و سرشار از محبت ها از راه می رسد. یک بار دیگر شاهد شکفتن شکوفه هایی خواهیم بود که در آینده نه چندان دور، قهرمانان عرصه های علم و ایمان این مرزوبوم خواهند بود.
آری، با آمدن ماه مهر باز هم نظاره گر خنده های کودکان و نوجوانان خواهیم بود، خنده هایی که سرور و سرافرازی را نوید می دهد. همه خستگی ها را از تن و جان آموزگاران علم و شرف و شریعت می زداید. مهرماه می آید و به همراه خود نگاه های شاداب و بانشاط فرزندان انقلاب و ایران سرافراز را به ارمغان می آورد، دیدگان را بگشا و بنگر که یک بار دیگر لبخندهای محبت انگیز آموزگاران معرفت و معارف از راه می رسد. مهرماه می آید و کوله باری از زمزمه های روح بخش تدریس و عطر نوازشگر تعلیم و تربیت را به همراه دارد. در آغاز سال تحصیلی معلمان شورآفرین با لبخندی توام با رضایت خود، رضایت خالق را برای نونهالان خود می طلبند. اینان با بهره مندی از تجارب شیرین گذشته، در دستان مهربان خود، عشق و ایمان و صداقت را به شاگردان خود تقدیم می دارند. معلمان با تحمل سختی های کلاس و تدریس و... پروبال فرشته گان الهی را فرش زیر پای خود کرده و با آغوش باز و سعه صدر سختی های ایام سال را به شهد و شیرینی تبدیل می کنند. یک معلم در تمام دوران خدمت مقدس خود، در اوایل سال تحصیلی با خدای خود عهد و پیمان می بندد تا امیدهای آینده این کشور اسلامی را به قله های معرفت و معارف رساند، که دیگر بار خالق خود را از عمل خود خشنود سازد، معلمان و مربیان دلسوز با نگاه های عالمانه خود، علم و عمل را به فرزندان این آب و خاک می آموزند.
ای عزیز، معلم فردی است با روحی بلند، قامتی به سرافرازی سروهای سر به فلک کشیده و ذوق فراوان و شیفته عمل و کار و حرفه خود، گرچه معلمی یک شغل و یک حرفه نیست، گرچه کلاس درس در نگاه خیلی ها کوچک است، اما برای یک معلم که روحش بلند است و قلبش به مهربانی خورشید عالم تاب، کلاس درس در نگاهش به بزرگی عالم است. اگر معلم دیدش در چارچوب کلاس باشد و فقط به گچ و تابلو و... فکر کند، موفق نخواهد شد، اما معلمان و اساتید دلسوز و بزرگوار نگاهشان به کلاس، همانند نگاه به افق های دورو آینده ای بسیار امیدوار است. این معلم زمانی که به چهره های دانش آموزان خود می نگرد، فرداها را در چشمان امیدوار آنان مشاهده می کند، زیرا تمام همت معلمان امید به ترقی و پیشرفت دانش آموزان شان می باشد. معلم کسی است که با خدای خود معامله می کند، و خود نیک می داند که در این معامله خسرانی نخواهد بود، چون خود واقف است که پا در جای پای انبیاء الهی و سفرای پروردگار متعال می گذارد، لذا در این راه از هیچ تلاش و کوششی فروگذار نخواهد کرد. او همچون کوهی استوار و همانند موجی خروشان، برای همیشه در حرکت و تکاپو است. معلم دست پرورده های خود را می بیند که بعد از چند سال، مردان و زنانی خواهند شد که در دامان پاک خود فرزندانی را تربیت کرده و ادامه دهنده راه پاک او خواهند بود. یک مربی دلسوز و باوفا می داند چه بسا از همین دانش آموزان، معلمان و اساتید و علما، و صاحبان فکر و اندیشه خواهند برخاست، که وجودشان منشأ خیرات و برکاتی برای انقلاب اسلامی و محرومان خواهد شد. رجایی عزیز که یاد و نامش گرامی باد چه زیبا فرمود: «معلمی شغل نیست، عشق است، سوز است...»
کجایند عاشقان پول و مقام و منصب، کجایند هم نشینان درهم و دینار، کجایند اسیران چک و سفته و حساب های بانکی آن چنانی، کجایند آخرت گریزان دنیادوست، تا زیبائی و لذت یک ساعت تدریس و در کنار دانش آموز بودن را بچشند؟ هرگز نخواهند توانست چون اصحاب دنیا، در دنیای مادی خود آن چنان غوطه ورند که آنان را نشاید شغل انبیاء را درک کردن.
معلمان مشعل های هدایت در جوامع بشری هستند، آنان ستارگان آسمان عشق و عاشقی هستند، آنها از همه چیز گذشته اند تا به آمال و آرزوهای خود یعنی به تعلیم و تربیت و معرفت دست یابند. هیچ چیز نمی تواند روح پرتلاطم یک آموزگار را آرام بخشد، مگر دانش آموز. ای دوست این دانش آموز است که قصه های معلم را به قصه های شیرین و فراموش نشدنی تبدیل می کند، چون معلم هرچه دارد، دانش آموز است و بس. چگونه قلم را توان این باشد تا این همه سوز و عشق و محبت را به تصویر بکشد؟ حرکات تربیتی معلمان دلسوز را فقط روح های لطیف تر از گل دانش آموز است که به تصویر می کشد، پرسش های کودکان، نوجوانان و جوانان همچون نسیم سحرگاهی روح و تن خسته او را نوازش می دهد، پرسش هایی که از عمق وجود یک نوجوان و جوان بر می خیزد. این است که خوبی های یک معلم، محبت ها و نوازش های یک آموزگار نه تنها فراموش نشدنی است، بلکه باید گفت جاودانی است. معلمی که نهال معرفت و علم و ایمان را در زمین ذهن دانش آموز غرس می کند، با آب دیدگان خود آن را آبیاری می کند و با نسیم سحری روح خود، آن را نوازش می دهد تا یک روز درختی تنومند گشته و جامعه از ثمرات آن بهره مند گردند. آیا کسی می تواند کار او را که در واقع کار نیست، بلکه عشق است و شور، به تصویر بکشد؟ آیا کار او با دیگر کارهای افراد یکی است؟ آیا کسی را توان و یارای قدردانی و تشکر از او هست؟ ابداً. اگر دیگران از تن مایه می گذارند، معلم از جان مایه می گذارد، اگر دیگران از جسم خود برای پیشرفت جامعه کمک می گیرند، معلم از روح خود مدد می رساند، اگر دیگران با ابزار سروکار دارند، او با روح های ظریف سروکار دارد.
معلم در واقع حافظ و نگهبان خاک ریزهای روحی و معنوی جامعه می باشد، دیگران اگر احساس خستگی کنند و کدورتی را در جان و جسم خود ببینند، به پارک ها و سبزه زارها می روند تا با دیدن مناظر و طبیعت خستگی و کدورت را از جان و جسم بزدایند، اما معلم با حضور در سبزه زار کلاس درس و مشاهده چهره های شاداب و معصوم و امیدهای این کشور و نظام، آرامش خاطر پیدا می کند و از دیدگان خود که حامل پیام رسالت معلمی است، به کلاس درس نورانیتی دیگر می بخشد، این است که یک معلم خوب و وظیفه شناس و مهربان، منتظر مهرماه که نه، بلکه در انتظار ماه مهر و مهربانی ها است. فرارسیدن ماه مهر و محبت ها را به فرزندان انقلاب و جامعه عزیز و شریف فرهنگیان تبریک می گوییم، به امید این که مسئولین عزیز قولا و عملا قدردان معلمان عزیز و سرافراز ما باشند و با تلاش و تدبیر خودکاری کنند که این انسان های صالح و خدمت گذار با خیالی آسوده و بدون دغدغه خاطر و با روحی آرام در خدمت فرزندان ایران اسلامی باشند و جامعه ما نیز بتواند قدردان زحمات و تلاش های فرهنگیان عزیز و مهربان گردد.

حسین سلیمانی

منبع : روزنامه کیهان