به ضامن معتبر نیازمندیم

کمتر از یکسال دیگر انتخابات ۸۸ در راه است، دهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری به دلایل فراوان، اهمیتی بیش از انتخابات مشابه خود دارد. در این نوشتار کوتاه قصد دارم به وضعیت پیش آمده و آنچه به نظرم براساس این وضعیت ضروری است که انجام شود مختصر بپردازم.
در طول سه سال گذشته دولت نهم به کار تولید انبوه وعده و شعار مشغول بوده و همه ارکان آن نیز برای آنکه از دیگری در این عرصه عقب نیا فتند درگیر این تولید فراگیر بوده و همین مشغله کافی بوده تا کمتر کسی به فکر انجام تعهدات و تحقق شعارها باشد. حجم عظیم مطالبات مردمی که تشنه عدالت و مبارزه با فقر و فساد و تبعیض بوده اند بی آنکه پاسخی درخور یابد هر روز و هر روز حجیم تر شده و البته مردم عادت کرده اند که هرچندروز یکبار مقام عالیرتبه دولت دست به افشاگری های عجیب بزند، و این عملیات محیرالعقول نه تنها تشنگان را سیراب نمی کند که بر آتشی می دمد که روزی دامن همه را خواهد گرفت. ظهور پدیده هایی از جنس پالیزدار در مختصاتی که رییس دولت نهم ترسیم کرده امری کاملا بدیهی و طبیعی است. نکته نگران کننده اینجاست که جامعه پس از مدتی چنان در برابر افشاگری ها واکسینه شده، دروغ و دغل هایی که به نام اطلاعات دست اول به خورد مردم داده می شود، فزون می گردد، که اگر موضوعی واقعیت هم داشته باشد چندان حساسیتی برنمی انگیزد و پی گیری نمی شود. بی تفاوتی و منفعل شدن مردم در برابر آنچه ممکن است حتی روزی تمامیت ارضی ایران را به خطر اندازد موضوعی است که گویا هرچه بر شدت اش افزوده می شود از سوی آنان که باید، کمتر مورد توجه قرار می گیرد. آنکه قرار است پس از پیروزی در انتخابات ۸۸ در ساختمان پاستور مستقر شود علاوه بر آنکه باید از حالا چاره ای برای این ویروس خطرناک بیاندیشد، شایسته است که در ابتدا حداقلی از اعتماد و اطمینان از دست رفته را به اتکاء وجاهت و محبوبیت اش بازآفرینی کند.
اگر زمانی از طریق معدود رسانه های محدود، مردم کارشکنی ها و بحران آفرینی های ستاد ضد اصلاحات در کار دولت خاتمی را می شنیدند و باور می کردند و حداقل می دانستند که کسی اراده کرده برایشان کاری بکند و عده ای نمی گذارند، سه سال است از هر رسانه و منبر و جایگاهی هرروز می شنوند که زندگی و معیشت و کار و امنیت شان در گرو اراده نیروهای مادی و معنوی است که دست دولت را بسته و هرچه بیشتر می شنوند کمتر باور می کنند. گویا کسانی به کار خالی کردن جامعه از اعتماد و اطمینان مشغول اند تا سرمایه های اجتماعی را به یغما برند و این از خالی شدن صندوق ذخیره ارزی هم مهم تر است. کسی باید بیاید که نه به اتکاء جایگاه ریاست جمهوری –که این روزها کسی باید به آن هم منزلت ببخشد- که به پشتوانه جایگاه خودش در میان مردم و از کیسه اعتبار قبلی اش به ترمیم و تولید سرمایه های اجتماعی اقدام کند. آنکه این روزها از او می خواهند که بیاید بهتر از هر کسی می داند که ریسک این سرمایه گذاری –خرج کردن از کیسه اعتبار و محبوبیت برای بازآفرینی و تولید سرمایه اجتماعی- چقدر بالا رفته، مهم تر آنکه هنوز ضمانت کننده معتبری که بازگشت این سرمایه گذاری را تضمین کند خودی نشان نداده است. همچنین ضمانت در اختیار گذاشتن تسهیلات و امکانات مورد نیاز در این حوزه نیز باید به حد کافی و مطمئن از همین حالا داده شود.
در عرصه ای دیگر که اهمیتی کمی کمتر از موضوع اول دارد، انبوهی از مطالبات مادی در کنار بی انضباطی های گسترده مالی و بی توجهی به برنامه ریزی های گذشته بازار آشفته دیگری بنا کرده، چنان آشفته که آمارسازی ها و صحنه آرایی های مختلف و متنوع هم نمی تواند دم بزرگ خروس وضعیت بد اقتصادی را پنهان کند. سهل است که سر خروس هم بیرون آمده و کسی چاره ای نمی کند. حاصل عملکرد دولتی که شعار اصلی اش بهبود وضعیت معیشت و بالا کشیدن دهک های پایین بوده آنچنان ملموس است که نیاز به توضیح و تفسیر اضافه ندارد.
البته منطقی است که برای درمان قطعی و نه موضعی، بعضی وقت ها تنها عمل جراحی کارساز است و این عمل درد و خونریزی و جای زخم و عواقب بعدی هم دارد، اما باید قبول کرد که اگر بیمار نیازمند به عمل جراحی که در اتاق عمل انتظار جراح حاذق و با تجربه را می کشد قصابی ببیند که به جای تیغ نازک جراحی با چاقویی بزرگ بر بالین اش آمده قالب تهی می کند. ممکن است حتی نیت قصاب هم خیر باشد و تصورش این باشد که کار به این روش سریع تر به سرانجام می رسد.
هنوز صدای فریاد و هیاهوی مدعیانی که شعار توسعه سیاسی را بی اعتنایی به وضعیت معیشت مردم و بی توجهی به اقتصاد می دانستند در گوش مان است و حالا همه راضی اند که وضعیت اقتصاد به موقعیت قبل از تیر ۸۴ برگردد، تحول و بهبود پیش کش.
سعی و خطا در جایگاه عالی ترین مقام اجرایی کشور برای پیکر نیمه جان و خسته جامعه ایران دیگر جایز نیست، تکرار تجربه های ناموفق و گزیده شدن از سوراخی تکراری و توقع کنترل بحران به دست بحران آفرینان هم خلاف ایمان و عقل و منطق است.
اگر به این نتیجه رسیده ایم به جای آنکه هر روز در باب ضرورت آمدن خاتمی بنویسیم و مثلا او را تشویق به آمدن کنیم، یا از شرایط حساس کشور بگوییم که او خود بهتر می داند که اوضاع از چه قرار است، همه آنها را که دلسوز و نگران آینده ایران اند بدون در نظرگرفتن جناح و علاقه و سلیقه های گروهی به میدان بیاوریم تا شرایط مناسب حضور موثر خاتمی در مقام رییس جمهوری اسلامی ایران را فراهم کنند و تضمین هایی معتبر با ضمانت اجرایی مطمئن به او بدهند.
تکرار می کنم پیش فرض ام در این اقدام آن است که مجموعه نیروهای تاثیرگذار و البته عاقل کشور دلسوز و نگران آینده کشور اند و این را از اظهارات شان در مقاطع خاص و نشانه های دیگر می توان دریافت. افراد موثر و استخوان دار بازار که این روزها به حاشیه رانده شده اند، نیروهای فعال سیاسی از جناح های مختلف که انتقادات و نظرات شان نه تنها شنیده نمی شود که به سخره گرفته می شود، مدیران و کارشناسان توانمندی که به سادگی با تصمیمات خلق الساعه و بی منطق برکنار میشوند یا به کناری می روند تا در نابودی ها سهیم نباشند، و ... همه و همه می توانند و باید به میدان بیایند، و دراین میان فقط از خاتمی نخواهند که بیاید، حوزه های اثرگذار قدرت را قانع کنند که اول حفظ جمهوری اسلامی و بعد اصلاح آن برای بقاء در گرو حضور و آمدن خاتمی است. حضوری که کمترین جذابیت اش برای خاتمی است، و بیشترین استفاده اش برای مجموعه نظام و کشور.
حوزه های قدرت و تاثیرگذار در کشور باید پایبندی به اخلاق سیاسی و سلامت در رقابت انتخاباتی را تعهد کنند، سلامت انتخابات را مطابق استانداردهای جامعه جهانی و نه شاخص های خودساخته تضمین کنند. تعهد دهند که نیروهای خودسر و تشکیلات موازی را به جای تحریک، کنترل کنند. تضمین هایی موثق بدهند که به جای حمایت از دولت کارشکنی نمی شود، ضمانت دهند که رسانه ملی بی غرض و مرض به انعکاس فعالیت ها و خدمات دولت بپردازد و البته نقد منصفانه و نظارت دلسوزانه اجازه بروز و ظهور داشته باشد، نقد و نظارتی که در همه ارکان حکومت جاری و ساری شود.
باید به حوزه های قدرت یادآوری شود که خاتمی با حضور در عرصه انتخابات ریاست جمهوری، به نظام مشروعیت ومقبولیت می دهد همچنانکه در مقام رییس جمهور به جایگاه ریاست جمهوری اسلامی ایران منزلت می دهد و موقعیت ایران را در جامعه جهانی ارتقاء می دهد. اینها چیزهایی است که قبلا هم از او دیده ایم، او هیچ گاه از کیسه ملت خرج نکرد تا شان و آبرو بگیرد و بعد به پشتوانه تکیه بر جایگاه نمایندگی ایرانیان در جامعه بین الملل نام ایران و ایرانی را بدنام و بدآوازه کند قبلا هم دیده ایم که او برایمان در خارج اعتماد و آبرو خرید حتی اگر در داخل به او بی مهری شد و تکفیر اش کردند و موقعیت اش را متزلزل خواستند و نفهمیدند که بر شاخ نشسته اند و بن می برند.
بگذار آنها که به دروغ و دغل هایشان دل خوش کرده اند در جهل مرکب بمانند، ایران را نمی توان فدای جهالت و بی تدبیری کرد. عقلا می دانند امروز خاتمی نیازی به رییس جمهور شدن ندارد، ایران محتاج آمدن خاتمی است.

نویسنده : سیدشهاب الدین طباطبایی

منبع : امروز