میرزا محمدطاهر نصرآبادی

جنسیت: مرد
تولد و وفات: (۱۰۲۷ -۱۰۸۳) قمری
محل تولد: ایران - نصرآباد ، دهی از دهستان ماربین
شهرت علمی و فرهنگی: تذکره‌نویس، ادیب و شاعر
نسب او از طرف پدر به میرزا صالح اصفهانی می‌رسد. در هفده سالگی پدر خود را از دست داد و دیگر نتوانست به تحصیل ادامه دهد. بیشتر اوقات خود را در اصفهان در قهوه‌خانه‌ای که مجمع شعراء و ادبا بود ، می‌گذراند و در پرتو معاشرت با آنان با فنون نظم و نثر آشنایی پیدا کرد. وی از محضر آقا حسین خوانسارزی (۱۰۹۹/۱۰۹۸ق) بهره‌مند شد. شهرت نصرآبادی به دلیل داشتن مهارت در ساختن ماده تاریخ است. تاریخ ساختن عمارت هشت بهشت و تاریخ فوت کاشفای شاعر از ماده تاریخ‌هائی است که او سروده است. وی دارای ذوق سرشار و طبع روانی بود و به سبک عصر صفوی و پیروی از بزرگانی همچون صائب تبریزی و کلیم کاشانی شعر می‌گوید. گویند وی در پی منصب و مقام نبود و از راه کشاورزی امراء معاش می‌کرد به همین سبب مورد احترام صاحبان مقام و منصب و به‌‌‌‌خصوص شاه‌سلیمان صفوی (۱۱۰۵-۱۰۷۷ق) بود. وی به مشهد و عتبات عالیات سفر کرد و پس از بازگشت به اصفهان ، سالها محل تجمع او و دوستانش قهوه‌خانه و سپس مسجد لبنان بود. او در اصفهان درگذشت و قبرش در مقبرهٔ میرزاها می‌باشد. مهم‌ترین اثر وی "تذکرهٔ نصرآبادی" در احوال شعرای عهد صفوی است که به نام شاه سلیمان صفوی نوشته شده و در ۱۰۸۳ق تألیف آن آغاز گردیده و به آوردهٔ تذکره‌ها در ۱۰۹۰ یا ۱۰۹۱ یا ۱۱۱۵ق به پایان رسیده است. از دیگر آثارش: "گلشن خیالات"؛ مکتوبی که نصرآبادی به میرا قاسم خلوت‌نشین ، از رجال متعین عهد شاه سلیمان ، نوشته است ، گفته می‌شود "دیوان" شعری نیز داشته ، ولی در حال حاضر تنها از اشعار او آنچه در تذکره‌اش نوشته است ، در دسترس می‌باشد.

منبع : مطالب ارسالی