جدیت در آموزش

آموزش داستان نویسی براساس مفاهیم نظری، اسلوب علمی و آمیختگی آن با تجارب کارگاهی همواره دغدغه اصلی نویسندگان متعهد کشورمان بوده است.
هنرهایی چون بازیگری تئاتر و سینما، فیلم سازی، کارگردانی تئاتر، فیلم نامه نویسی و... یا به عنوان یک رشته یا در قالب گرایشی دانشگاهی، عرضه شده و از قبل آن استعدادهای فراوان شناخته و هنرمندان بسیاری پرورش یافته اند.
ادبیات داستانی یا داستان نویسی، از معدود هنرهایی است که دست کم تا نیمه دوم دهه هفتاد، بحث عرصه آن بر بستر اماکن دانشگاهی، پیش نیامد و اگر هم چنین شد، هیچ گاه صورتی جدی و چشمگیر نداشت.
در سال ۷۶ یا ۷۷ بود که حوزه هنری همزمان با اعلام تاسیس نخستین «هنرستان ادبیات داستانی» ایران، خبر از شکل گیری دانشکده ادبیات داستانی داد.
اگرچه هنرستان ادبیات داستانی فعالیت خود را آغاز کرد، اما پاداشت دانشکده به عللی که اعلام نشد، هیچ گاه محقق نگردید.
بسیاری از داستان نویسان برآنند که بی اقبالی ادبیات داستانی برای حضور در صحن مجامع آموزش عالی و دانشگاه ها، پیش از هر علتی، معلول جدی گرفته نشدن هنر داستان نویسی از ناحیه مسئولین فرهنگی از یک سو، و کمبود نگاه جدی به موضوع آموزش در اردوگاه نویسندگان است؛ نویسندگانی که معتقدند نه تنها در عرصه داستان که در وادی هنر، اساساً چیزی به عنوان آموزش واقعیت عینی ندارد و تنها تجربه، راه حرفه ای شدن و اندازه نویسنده را تعیین می کند.
این در حالی بود که پاره ای از گروه نویسندگان، در قالب گروه های خودجوشی چون «بچه های مسجد» کارگاه های داستان خوانی حوزه و... تجربه آمیخته با آموزش اسلوب داستان نویسی را به شکلی جدی دنبال کرده و می کنند.
در هفته پیش اعلام شد که رشته ادبیات داستانی بزودی در مقطع کارشناسی ارشد در دانشگاه شهید بهشتی ارائه می شود.
این رویداد مبارکی است که می تواند به باروری هرچه بیشتر ادبیات داستانی کشورمان بیانجامد. در این میان آنچه اهمیت دارد «متون» ادبیات داستانی و در کنار آن جایگاه بخشی به داستان نویسی کارگاهی است.
به گفته یکی از نویسندگان و منتقدین، متون آموزشی داستان نویسی در کشور ما، اغلب ترجمه ای است و از این حیث سنخیت پررنگی با فرهنگ و شرایط اجتماعی کشورمان ندارد. این معضل را با فراخوانی از بهترین نویسندگان و صاحبنظران ادبیات داستانی کشورمان می توان زدود.
جامعه ادبی ایران ظرفیت تحول بخشی عمیق در حوزه آموزشی را داراست. جز این بود ادبیات این سرزمین مجال باروری را نمی یافت.

پژمان کریمی

منبع : روزنامه کیهان