قالی در دوران پس از اسلام

پس از اسلام تا پیش از سدهٔ نهم هجری نمونه‌ای از فرش بجا نمانده است. جز آن که در کتاب این جهانگرد و آن تاریخ‌نویس اشاره‌هایی به شهرت قالی ایران آمده است. کمی پس از هجرت، یک جهانگرد چینی به نام "هوانگ تسانگ" از مهارت ایرانیان در بافت قالی سخن گفته است. و دیگر اینکه المستنصر خلیفهٔ عباسی قالی‌ای مصوَّر به صُوَّر انسانی با کتیبه‌های پارسی داشته است (مسعودی مورخ اوایل سده چهارم هجری قمری). در حُدودُ الْعالم (تالیف شده در سال ۳۲۷) آمده است: و از پارس بساطها و فرشها و زیلویها و گلیمهای با قیمت خیزد. در همین کتاب از بافته‌های سیستان و بخارا و قالیچه‌های فارس نیز یاد شده است. "مقدسی" جهانگرد و جغرافیادان عرب نیز به رواج صنعت قالی در خوزستان اشاره‌هایی دارد. براساس نوشتهٔ وی، "قاینات" (قهستان) به بافت قالیچه‌های سجاده معروف بوده است. در تاریخ بیهقی (۳۸۵ - ۴۷۰) آمده است که از جمله هدایایی که "علی بن عیسی" از خراسان برای "هارون الرشید" فرستاده است "دویست خانه قالی بود و آنچه می باید از آمل و طبرستان حاصل شود ... محضوری (= بافته‌هایی مانند زیلو و قطیفه) و قالی هزار دست".
در معجم البلدان (یاقوت حُمَوی، اوایل قرن هفتم قمری) اشاره‌هایی به قالی آذربایجان دیده می‌شود. و خاقانی نیز به قالی مَرَندی در شعر خود اشاره کرده است. ابن بطوطه (۷۰۳- ۷۷۹) از قالیِ سبزفامِ بافته شده در "مال میر" (ایذه در خوزستان) یاد می‌کند. به نوشتهٔ ابن خلدون (۷۰۳ - ۸۰۶ / ۸۰۸) صادرات طبرستان، قالی و صادرات گیلان، قالی سجاده بوده است. طبرستان افزون بر مالیات، هر سال ششصد قالی نیز به دربار خلفای بغداد می‌فرستاده است.

منبع : مطالب ارسال شده