توجه به احساس کودک

از آنجایی که کودکان هنوز به بلوغ احساسی نرسیده و توانایی بیان احساسات خود را ندارند، این وظیفه والدین است که به احساسات آنها پی ببرند و دریابند کودکشان چه وقت ناراحت، تنها، رنجیده، خجالت زده و ‎.‎.‎. است. کودکان با گریه، ضربه زدن و سایر اعمال فیزیکی درصدد ابراز عصبانیت، خستگی و یا اضطراب خود برمی آیند. اغلب هنگامی که کودک بی قرار و بی تفاوت بوده و به چیزی ضربه می زند، فریاد می کشد، گریه می کند، بالا و پائین می پرد و یا نمی تواند آرام بنشیند، حاکی از آن است که برخی از نیازهای کودک مورد توجه قرار نگرفته و یا کودک نمی تواند احساسات خود را کنترل کند. در این هنگام برای کمک به کودک والدین باید توجه بی قید و شرط خود را متوجه کودک کنند. علت بروز بسیاری از مشکلات عدم برقراری ارتباط صحیح و بی توجهی به احساسات و افکار کودک است. هنگامی که کودک دستپاچه است نیاز به توجه والدینش دارد؛ چرا که او برای حل مشکلی که او را دستپاچه کرده به کمک والدین و یا حتی توجه و همدردی آنها نیاز دارد تا حداقل احساس تنها بودن نکند.
والدین باید احساس کودک خود را دقیقاً مورد ارزیابی قرار دهند و برای پی بردن به آن حتی با بازی، سؤالاتی را مطرح کنند. برای مثال هنگام بازی از کودک بپرسند: «علت ناراحتی تو این نیست که به پارک نرفتی » و یا «دوست داشتی سوار ماشین شوی و بخاطر همین نگران و ناراحت شدی » و ‎.‎.‎. اگر کودک به جای بیان این که این دلایل اصلاً مهم نیست، بیشتر دستپاچه شد، والدین باید سریعاً شرایط را آرام کرده و به او بگویند «حتماً روز بدی داشتی »
اعتبار و اهمیت دادن به احساس کودک بسیار مهم است. والدین هرگز نباید احساسات کودک را مسخره کرده و به آن بخندند و یا حتی آن را امری ناچیز بپندارند. بلکه برعکس باید به او بگویند که اگر آنها هم جای او بودند همین احساس را داشتند.
صحبت کردن با کودک در رابطه با احساسات برای کودک ضروری است. علاوه بر این کودکان نیاز دارند تا روش های صحیح بیان احساسات و کنترل آنها را بیاموزند و این وظیفه والدین است که آنها را به کودک خود آموزش دهند.

سعید سپهری

منبع : روزنامه ایران