پروردگارا! ببخش مرا که ...

پروردگارا! ببخش مرا كه از تمسخر دیگران لذت بردم.
پروردگارا! ببخش مرا كه برای رسوا كردن دیگران تلاش كردم.
پروردگارا! ببخش مرا كه نمازم، وقت یافتن گمشده‏های من است.
پروردگارا! ببخش مرا كه نادانی دیگران را به رُخِشان كشیدم.
پروردگارا! ببخش مرا كه برای همه گردن كشیدم، به غیر از خودم.
پروردگارا! ببخش مرا كه دیگران را وادار به معذرت خواهی كردم.
پروردگارا! ببخش مرا كه همه‏اش دعا كردم خدایا! مرا از شر خلق دور بدار و یك بار نگفتم: خلقت را از شر من دور دار.
پروردگارا! ببخش مرا كه فكر و دلم از تو عزلت گزید و از گناه نه.
پروردگارا! ببخش مرا كه هر چه با من مدارا كردی، من بر تو خیره‏سری كردم.
پروردگارا! ببخش مرا كه آن قدر كه بر بی‏منزلی و بی‏كاری و... گریستم، بر غم فراق از تو گریه نكردم.
پروردگارا! ببخش مرا كه آن قدر كه به فكر زیبایی ظاهر و مد لباس و... بودم، به فكر زیبایی و طهارت باطنم نبودم.
پروردگارا! ببخش مرا كه بارها و بارها به دنبال جنازه این و آن رفتم و فقط با یك «اِاِ» گفتن، از كنارش گذشتم و هنوز باورم نیست كه من هم رفتنی هستم.
پروردگارا! ببخش مرا كه با رفتار زشتم، دیگران را به دین بدبین كردم.
پروردگارا! ببخش مرا كه در مجادله با این و آن فهمیدم كه حق با من نیست؛ ولی به رو نیاوردم.
پروردگارا! ببخش مرا كه برای نظرات دیگران، آن گونه كه حق‏شان بود، ارزش قائل نشدم.
پروردگارا! ببخش مرا كه با پرسش‏های مشكل از استادانم، خود را در چشم دیگران بزرگ جلوه دادم و استادانم را تحقیر كردم.
پروردگارا! ببخش مرا كه موقع تعریف و تمجید دیگران، باورم شد كه راستی راستی كسی هستم!
پروردگارا! ببخش مرا كه تاب شنیدن تعریف از دیگران را نداشتم!
پروردگارا! ببخش مرا كه توان حل مشكل دیگران را داشتم؛ ولی سكوت كردم و گفتم دردسر نمی‏خواهم.
پروردگارا! ببخش مرا كه آن قدر كه حسرت نداشته‏هایم را خوردم، شاكر داشته‏هایم نبودم.
پروردگارا! ببخش مرا كه اسامی بی‏معنی آناتا و آتنا و... را بر فرزندانم گذاشتم و از گذاشتن اسامی اهل بیت علیهم‏السلام، طفره رفتم؛ چون زمانه آن را نمی‏پسندید.
پروردگارا! ببخش مرا كه اگر ۱۰۰۰ تومانم گم شد، غصه‏دار شدم؛ ولی نمازم قضا شد و آن قدر غصه نخوردم.
پروردگارا! ببخش مرا كه واله و شیدای مخلوقاتت شدم و خالقیتت را از یاد بردم.
پروردگارا! ببخش مرا كه آن قدر كه غصه روزی‏ام را خوردم، غصه آخرتم را نخوردم.
پروردگارا! ببخش مرا كه مدام دروغ گفتم و توجیه كردم كه دروغ مصلحتی بود.
پروردگارا! ببخش مرا كه خود را به خواب زدم تا از انجام كاری كه وظیفه‏ام بود، شانه خالی كنم.
پروردگارا! ببخش مرا كه با دروغ‏های مكرر خود، زشتی دروغ را در ذهن فرزندم از بین بردم.
پروردگارا! ببخش مرا كه آن قدر كه اهل حرف بودم، اهل عمل نبودم.

منبع : پرسمان