شهر مسموم

شرکت های سازنده گوشی های موبایل هر ماه مدل های تازه تری با امکانات بیشتر راهی بازار مصرف می کنند، کامپیوترها روزبروز توانمندتر می شوند بطوری که سیستمی که امروز مایه تفاخر یک کاربر است، چند ماه بعد مبدل به یک چیز کاملا عادی می شود و یکی دو سال بعد کلا از رده خارج می شود.
پخش کننده های VHS کم کم از همه خانه ها خارج می شوند و جای خود را به DVDپلیرها و احتمالا تا چندی بعد پخش کننده های «بلو ری» می دهند، بازار چشم و هم چشمی هم که حسابی داغ است و در چنین شرایطی یکی از بهترین گزینه ها بر خرج کردن پولی که با عرق جبین بدست می آید، خرید یک محصول الکترونیک جدید است!
اما در نهایت چه بر سر وسایل الکترونیک از مد افتاده می آید؟! دیر یا زود آنها آنقدر از رده خارج می شوند که دیگر مشتری ای برای آنها پیدا نمی شود و بنابراین باید دور انداخته شوند و مورد بازیافت قرار بگیرند. اما می دانید بازیافت زباله های الکترونیک در کجا و بدست چه کسانی صورت می گیرد؟ شهر «گویی یو » Guiyu در جنوب استان «گوانگدونگ» در کشور «چین»، بزرگ ترین مرکز بازیافت زباله های الکترونیک جهان است.
این شهر و چند شهر همسایه بیشترین حجم بازیافت بوسیله کارگران صورت می گیرد. بازیافت در ذات خود چیز بدی نیست مشروط به اینکه عوارض زیست محیطی و مشکلات سلامتی به همراه نداشته باشد.
در کارگاه های کوچک شهر «گویی یو»، کارگران قطعات مانیتورها، کامپیوترها، تلفن ها، پخش کننده هایDVD و ویدئو، پرینترها، شارژهای تلفن، اجاق های مایکروویو و باتری های خودروها را از هم جدا می کنند تا قسمت های قابل بازیافتشان را جدا کنند.
در این شهر، هر سال یک میلیون تن زباله الکترونیک بازیافت می شود، کارگران بدون عینک محافظ، ماسک و دستکش، سیم های مسی را جدا می کنند، لحیم های سربی را ذوب می کنند و بوردها را در اسید قرار می دهند تا فلزهای کمیابی مثل طلا و پالادیوم را جدا کنند.
بعد از این عملیات جداسازی، هر چیزی که باقی می ماند در فضای باز سوزانده می شود. نتیجه چنین بازیافت های غیراصولی ای وقوع یک فاجعه زیست محیطی و مشکلات فراوان بهداشتی و سلامت برای ساکنان این شهر است. آبراه های «گویی یو» سیاه رنگ هستند و ph آنها گاهی به ۱تا۲ می رسد، اسیدیته ای که می تواند سکه های فلزی را متلاشی کند.
با همین کارها درآمد اهالی شهر بالا رفته و آنها هم اکنون بجای خانه های یک طبقه ای که تا دو دهه قبل در آنها ساکن بودند، ساختمان های سه چهار طبقه ای دارند که طبقه همکف آنها را مبدل به کارگاه بازیافت کرده اند و کم کم سر و کله کارگرهای مهاجر از شهرهای دیگر هم پیدا شده است تا نوبت آنها باشد که جان خود را به خطر بیندازند.
با پژوهشی که یکی از استادان چینی روی بچه های یک تا شش ساله این شهر انجام داده معلوم شد که ۸۲درصد آنها سطح بالای سرب در خون دارند که می تواند روی تکامل دستگاه عصبی مرکزی و ضریب هوشی آنها اثر بگذارد. بروز بعضی از بیماری ها مثل مشکلات پوستی، تهوع و استفراغ، سردرد، التهاب معده، زخم معده و سرگیجه در این شهر بسیار بالاست.
کشور «چین» امضا»کننده معاهده Basle است که بر اساس آن ورود زباله های الکترونیک از کشورهای توسعه یافته به کشورهای در حال توسعه ممنوع شده است. ورود زباله های الکترونیک از سال ۱۹۹۶ ممنوع است، اما اشتهای اقتصاد و صنعت چین برای فلزات آنقدر زیاد است که در بسیاری از موارد چشم ها برروی آنچه در شهرهای کوچک انجام می شود، بسته می شود.
کشورهایی که قرارداد Basle را امضا نکرده اند، با از این فرصت استفاده کرده و بدین طریق از شر زباله هایشان خلاص می شوند و مجبور نیستند از راه های قانونمند و گران استفاده کنند.

منبع : روزنامه ابتکار