هوشیار باشید، فردا دیر است

جهش چهارپله ای ورزش ایران در رده بندی نهایی بازی های آسیایی دوحه نسبت به رقابت های ۲۰۰۲ بوسان بیش از هر چیز مدیون برنامه ریزی بلند مدت و مدون فدراسیون های ورزشی و كمیته المپیك به عنوان متولی امر بود. اینكه چه پروسه ای طی شد تا ۸ مدال طلای بوسان به یازده مدال زرین در قطر ارتقا یابد نیاز به توضیح فراوانی دارد كه در این مقال نمی گنجد اما آنچه حایز اهمیت به نظر می رسد چگونگی و راه دستیابی به اهدافی است كه سازمان ورزش در بازی های پكن ۲۰۱۰ مد نظر دارد.
با نگاهی اجمالی به آنچه در بوسان كره و دوحه قطر اتفاق افتاده منطقی این است كه در روند ارتقای ۸ مدال طلا و رتبه دهم در بوسان به ۱۱ مدال طلا و رتبه ششم در قطر در صورتی كه پیشرفت ورزش را در یك نمودار خطی ترسیم كنیم به حداكثر ۱۵ تا ۱۷ مدال طلا و رتبه چهارمی یا پنجمی در پكن دل خوش كنیم.
این یك روی سكه است ولی می توان از زاویه دیگری نیز به این هدف استراتژیك در ورزش نگاه كرد. اگر یك گروه كارشناسی خبره و كار كشته با بررسی دقیق و موشكافانه شانس گرفتن مدال طلا در رشته هایی كه ورزشكاران ما در دوحه نقره و برنز گرفتند را امكان سنجی كنند آن وقت معادله به كلی تغییر می كند.
به عبارتی دیگر، اگر بستری فراهم شود تا شانس تبدیل ۱۵ مدال نقره و ۲۲ مدال برنز به مدال طلا به میزان قابل توجهی افزایش یابد آنگاه می توان امیدوار بود ورزش قهرمانی ایران در بازی های آسیایی پكن به صورت پلكانی رشد كند و حداقل به ۲۲ تا ۲۵ مدال طلا دست یابد، تعداد مدالی كه برای ایستادن كاروان ایران پشت سر چین، كره جنوبی و ژاپن كفایت می كند و این امكان را به ورزش ما می دهد كه نخستین بار در میان چهار ابرقدرت ورزش آسیا قد علم كنیم. البته به تبع مقام های چهارمی و پنجمی نیز باید با تلاش مضاعف مدال های نقره و برنز به طلا تبدیل شود و در رشته هایی چون جودو، ووشو، دوچرخه سواری، بوكس، قایقرانی، شطرنج، دو ومیدانی، وزنه برداری، تكواندو و هندبال باید سرمایه گذاری بیشتری صورت پذیرد. واضح و بدیهی است كه در میدان رقابت حریفان آسیایی نیز بیكار ننشسته اند و همانگونه كه چینی ها با یك سرمایه گذاری گسترده و عظیم و دریافت ۳۱۶ مدال (۱۶۵ طلا، ۸۸ نقره و ۶۳ برنز) با ورزش آسیا فاصله زیادی گرفته اند سایر كشورهای رده پایین تر مانند كره جنوبی با ۱۹۳ مدال (۵۸ طلا)، ژاپن با ۱۹۸ مدال (۵۰ طلا)، قزاقستان با ۸۵ مدال (۲۳ طلا)، تایلند با ۵۴ مدال (۱۳ طلا)، ازبكستان، هند، قطر، چین تایپه و دیگران نیز برای تصاحب مدال های طلایی كه در اختیار ایران است برنامه ریزی می كنند.
بنابر این در یك افق چهار ساله دو برنامه مدون نیاز است، یكی برای حفظ مدال هایی كه با هزار زحمت و مشقت به چنگ آورده ایم و دوم زمینه سازی در رشته هایی كه تنها یك گام با كسب مدال فاصله داشتند و در آخرین لحظات از كسب مدال بازماندند.
توضیح واضحات است اگر بگوییم با بودجه فعلی توقع بیش از این از ورزش ایران بیهوده است. همگان می دانند امروزه كشورهایی مانند قطر، امارات، بحرین و عربستان با دلارهای نفتی، ورزشكاران آفریقایی، اروپایی و حتی ایرانی می خرند (مانند علی تبریزی در پرورش اندام) تا به مدال طلای مسابقات گوناگون دست یابند. پس اگر ورزش كشور می خواهد در این میدان رقابت شدید از قافله عقب نماند چاره ای ندارد جز اینكه با تزریق بودجه ای لااقل آبرومندانه و نزدیك تر شدن به استانداردهای آسیایی (استانداردهای جهانی بی شك بالاتر است) در این عرصه تلاش دوباره ای را آغاز كند.
سوال اساسی اینجاست كه در فصل بودجه ریزی آیا دولت و مجلس حاضرند هزینه های سرسام آور رقابت در عرصه ورزش قهرمانی در آسیا و حتی جهان را تأمین كنند یا اینكه قهرمانان، ورزشكاران و فدراسیون های ورزشی باید همانند سال های گذشته با نداری ها و كمبودها بسازند و پس از چهار سال تلاش و خون دل خوردن در پكن نیز چشم امیدشان به تقسیم مدال های طلای تك رشته هایی چون كشتی، كاراته و تكواندو باشد؟
آیا به این نكته اندیشیده اید كه اگر در چهارشنبه طلایی دوحه كاراته كاران و كشتی گیران سه وزن اول ایران كولاك نمی كردند چه سرنوشتی در انتظار كاروان ایران بود؟ دنیا به سمتی پیش می رود كه نمی توان چشم امید به قضا و قدر دوخت و منتظر وقوع اتفاقات نادر در ورزش ماند. اگر جایگاه بهتری در ورزش آسیا می خواهیم، از همین امروز باید استارت پكن ۲۰۱۰ را بزنیم. شعار هم ندهیم. در این میدان فقط كسانی برنده اند كه شبانه روز كار می كنند و زحمت می كشند. خوابیدن در باد موفقیت قطر بی تردید بزرگترین اشتباه و آفت سازمان ورزش و كمیته ملی المپیك محسوب می شود. هوشیار باشید كه فردا بسیار دیر است. شك نكنید كه رقبای قدرتمند ورزش آسیا حتی یك روز و یك ساعت را هم از دست نمی دهند، بنابراین، پرونده شادی دوحه را ببندید و پرونده كاری پكن را باز كنید.

داود عطایی

منبع : روزنامه جوان