محاکمه ۲۴ سال کار اجرایی

همراه نمی دانم چند میلیون ایرانی دیگر، من هم چهارشنبه شب شاهد مناظره دو چهره سیاسی طراز اول کشورم بودم. اگر بخواهیم تعارف را کنار بگذاریم باید قبول کنیم آن نشست چیزی غیر از محاکمه جریان اجراییات ما در طول و عرض سه دهه نبود. غیر از این است؟ مردم تازه فهمیدند یک نخست وزیر و دو رئیس جمهوری که در جمع ۲۴ سال اداره تمام امور قابل اداره کردن را برعهده داشته اند، همه سرگرم سامان دادن روز و روزگار شخصی خود و بستگان خود بوده اند. حالا مضمون این گفت و شنید چقدر به ادعاهای دورترین و افراطی ترین گروه های مخالف نزدیک بود، بماند. من اگر یک جوان ایرانی بدون تعصب بودم، من اگر یک ایرانی بیرون از کشور بودم، من اگر یک بازنشسته درگیر با دم دستی ترین مشکلات زندگی بودم، من اگر خیال داشتم این مناظره را ببینم و تنها با دیدن آن تصمیم بگیرم به چه کسی رای دهم، چه نتیجه یی باید می گرفتم؟ این آدم ها که نام آنان و فهرست کج روی های آنان در این بگومگو افشا می شود، در این سال ها مگر نماد و محور زندگی سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی ما نبودند؟ مگر ده ها میلیون از همین مردم که ما اینقدر نگران عزت و غرور و افتخار آنان هستیم، به اینان رای نداده اند؟ می شود حرف های آقای رئیس جمهوری را دربست پذیرفت و نتیجه گرفت تمام آنچه در این سال ها دیدیم و شنیدیم ظاهر کار بوده و در پس پرده داستان های دیگری در جریان بوده است؟ رئیس قوه اجرایی از یک بی انصافی گسترده هم خبر داد؛ ۳۲۰ هزار تیتر علیه دولتی که عزم کرده است در خدمت عزت و کرامت این مردم باشد. تکان دهنده است. این یعنی به طور متوسط روزی ۲۶۶ تیتر مخالف که دولت، این همه کم لطفی را با متانت تحمل کرد. حالا چرا تحمل؟ بهتر شاید این بود که به این هجوم گسترده پاسخ داده می شد. می شود پذیرفت نویسندگان آن تیترها، آن متن ها یا آن طرح ها، مثل آنان که به امیدی رای داده اند، فریب همان صاحبان رای را خورده باشند؟ رئیس جمهوری ما در اساس حقی برای جماعت«غیرهمسو» می شناسد یا تمامی آنان را در ردیف هواداران سیاست آن سوی مرزها می داند؟ این مناظره، یک دستاورد بی نظیر هم داشت؛ به میان کشیدن عملکرد همسران، فرزندان و بستگان حریفان. ما مردم مسلمان و شرقی همیشه تصور کرده ایم دعوا، یک خط غیرقابل عبور دارد و آن هم داخل کردن خانواده در درگیری هاست. باید سپاسگزار باشیم که این مانع اخلاقی را پشت سر گذاشته ایم. بالاخره یکی باید سرک کشیدن به اندرونی اهل سیاست را بنا می گذاشت. مهندس موسوی در سن و موقعیتی نیست که دست به حمله برابر بزند؛ یعنی او هم از طرف مقابل سند و مدرک مشابه رو کند. اگر بود، این چهار سال را هم لابد به آن ۲۴ سال باید اضافه می کردیم. برعکس آقای رئیس جمهوری هیچ مانع و حد و حدودی برای پیش رفتن نمی شناسد و این خیلی خوب است. اگر حرف های آقای رئیس جمهوری راست باشد
- که خدا کند نباشد- به نظر من لازم است مدیران دستگاه های قضایی و تامینی که از ۲۴سال پیش تا امروز مسوولیتی داشته اند، بیانیه یی بدهند و از تمام کسانی که به جرم دزدی، تقلب، خیانت در امانت، استفاده نا بجا از اموال عمومی و... تعقیب، محاکمه و مجازات شده اند، طلب بخشودگی کنند و طرحی برای جبران ضررهای مالی و حیثیتی آنان بریزند. در کنار انواع وعده های رنگارنگ، آقای رئیس جمهوری از نخستین روز ورود به دفتر نخست وزیری، حتی پیش از آن، هنگام رقابت های انتخاباتی، حتی پیش از آن- به روایت یک لوح فشرده منتشر شده در دوره دوم ریاست آقای خاتمی- وعده بگیر و ببند رانت خواران و سوء استفاده گران و مال مردم خواران را داده اند و هنوز می دهند. بیش از ۹۹ درصد مردم ما که درگیر ماجراهای اجرایی و تخصیص اعتباری نیستند، با علاقه منتظر این اصلاحات شجاعانه بوده اند. ایشان چند سال دیگر برای این افشاگری وقت نیاز دارند؟ از اینها که بگذریم حالا که مناظره اینقدر در روشن کردن فکر و ذهن مردم اثر مطلوب می گذارد، چرا صدا و سیما این کار را برنامه همیشگی نکند؟ اگر مخاطب تمام این کوشش ها مردم هستند، که هستند، رسانه ملی می تواند و باید در هر مناسبت مهمی- نه مناسبت های تاریخی؛ مناسبت های روز- صاحبان نظر موافق و مخالف با آن مناسبت، تحول یا رویداد را رو در روی هم قرار دهد. به قول عوام؛ «چه شود،»

علی اکبر قاضی زاده

منبع : روزنامه اعتماد