خواجه مجدالدین مجد همگر یزدی

جنسیت: مرد
نام پدر: احمد
تخلص: مجد
تولد و وفات: (۶۰۷ -۶۸۶) قمری
محل تولد: مشخص نیست.
شهرت علمی و فرهنگی: نویسنده و خطاط و شاعر
ملقب به ملک‌الشعراء. معروف به ابن همگر و مجد همگر. وی گاهی رهی نیز تخلص می‌کرد. او بارها به نام مجد و نام پدرش ، احمد ملقب به همگر (رفوگر) اشاره کرده است. محل تولد او را بعضی از تذکره‌ها یزد و بعضی فارس و شیراز دانسته‌اند ، به همین علت او را همگر شیرازی یا پارسی نیز می‌نامند. البته وی مدت زیادی از عمرش را در شیراز ساکن بوده است و علت اشتهار او به شیرازی هم ممکن است به این دلیل باشد. مجد همگر خود را از اعقاب خسرو انوشیروان ساسانی می‌دانست. او هم‌زمان با اباقاخان و از معاصرین و اقران امامی هروی و همچنین سعدی شیرازی بوده است. وی نزد اتابکان فارس تقرب داشت و ملک‌الشعرای اتابک مظفرالدین ابوبکر بن سعد بن زنگی بود که ابوبکر و فرزندش ، سعد بن ابوبکر ، و فرزند سعد را مدح می‌گفت. بعد از انقراض اتابکان وی از شیراز به کرمان رفت و ملازم پادشاهان قراختایی آنجا شد و عصمت‌الدین قتلغ ، حاکم آن دیار ، را ستود و تا انقراض قراختائیان به دست مغولان در پناه آنان به سر برد. سپس به اصفهان رفت و خاندان جوینی و خصوصاً بهاء‌الدین محمد صاحب‌دیوان ، فرزند خواجه شمس‌الدین محمد ، را مدح نمود. بعد از زوال خاندان جوینی و به قتل رسیدن شمس‌الدین صاحب‌دیوان در رثای او رباعی زیبائی سرود. از شاگردان او می‌توان از بدرالدین جاجرمی و فریدالدین احوال نام برد. همگر در پایان عمر گوشهٔ انزوا گزید و در عزلت زیست تا از دنیا رفت. وی در شعر بیشتر پیرو شاعران خراسان بوده و خط خوبی نیز داشته است و "سلجوق‌نامه" را به خط خوش نوشته است. از آثارش: استنساخ "سلجوق‌نامه" به امر بهاء‌الدین ، که گفته شده این کتاب در یک روز استساخ شده است؛ استنساخ "قابوس‌نامه" عنصرالمعالی ، برای کتابخانهٔ بهاء‌الدین؛ استنساخ "کلیله و دمنه" ، برای شمس‌الدین محمد کیشی؛ "دیوان" شعر ، حدود سه هزار بیت.

منبع : مطالب ارسالی