امام زمان عجل الله فرجه در غزّه

دلم گرفته بود و از خیانت سران عرب می‌سوخت و سوزش این آتش را می‌خواستم با لهیب فریاد آشکار سازم. بلندترین افشاگر این فریاد را قلم یافت. قلم در دستم آرام نداشت او نیز با پا که نه، بلکه با سر و از جوهر درون خود بر کاغذ تاریخ می‌دوید و می‌گریست و چه گریه‌ی تلخ و تاریک و سیاهی، گریه از ظلمت خیانت و سکوت.
اما می‌خواستم بگویم، کجایی آقا؟ ای امام زمان که درود و سلام خدا بر تو و اجداد تو باد. آیا غزه را نمی‌بینی؟ کودکان در آغوش مادران به سوی پرنیان بهشت پر کشیده! پیران در محراب سجده خونین کرده، مبارزی که با مسلسل خویش قنوت گرفته و پزشکی که برای مجروحان داروی مقاومت و استقامت تجویز و تزریق می‌کند!
اما فکری غریب راهزن نجوا و شکوای حق شد. چه می‌گویی؟ در این شبها امام زمان در کربلاست و هر شب به زیارت قبر جد بزرگوارش می‌رود و می‌گرید و یا در بیابانها در انتظار است! او را با مردم غزه چه کار! آنها از پیروان و منتظران او نیستند.
پرسشی بود عجب، با روح من، با فطرت من ناسازگار! یک یا حسین بلند و یک یا مهدی ادرکنی بر تمام سرزمین وجودم طنین انداز شد. گویی ابرهای تیره تردید به کناری می‌رفتند و تندباد بهاری زلال جاری جواب را همراه آورد.
آری، اولاً باید بدانی امام زمان(عجل الله فرجه)، امام تمامی انسانها و تمامی موجودات است. مگر در زیارت شریفش نمی‌گویی: «السلام علیک یا امام الانس و الجانّ». بله امام زمان، امام هر کافر و هر مسلمانی است.
آری اگر امام زمان را صاحب لیلهٔ القدر و صاحب تمام زمان بدانی و باور کنی، او را معکره گردان عاشورای غزه با شعار احدی الحسنیین خواهی یافت.
ثانیاً: چه کسی گفته که آن عزیز در بیابان غربت است؟ او در صحنه‌ی عمل میدان‌دار است. او مربی است و برای تربیت من و تو صحنه گردانی می‌کند. اوست که دلها را به سوی اسلام ناب می‌گرداند. اما این اقبال قلوب هزینه دارد و بدون حرکتهای تاریخی و اجتماعی پدید نمی‌آید.
نمی‌دانم تا به حال به گود زورخانه، سالن کشتی و یا به میدان فوتبال رفته‌ای یا نه؟ مربیان دانا و دلسوز برای پرورش شاگردان خود آنها را به جنگ با مبارزان قویتر می‌فرستند. شاگردان سبک و خام، زمین می‌خورند و گرد خامی و بی تجربگی را بر همان زمین می نهند و پیروز و خاک آلود بر می‌خیزند.
امام زمان(عج)، در غزه معرکه گردان پیرایش و پالایش مسلمانی و مسلمانان، از وادی اسلام تا سرزمین ایمان است. آری برای ورود به سرزمین امن ایمان باید تلاش و مجاهده کرد. زیرا «اَحسب الناسُ اَن یُترکوا اَن یقولوا آمنا و هم لا یُفتنون» «و لقد فَتنا الذین من قبلهم فَلَیعلمُنَّ الله الذین صدقوا وَ لَیَعلَمُن الکاذبین»۱
آیا مردم می‌پندارند هنگامی که گفتند ایمان آوردیم، رها می‌شوند و مورد امتحان قرار نمی‌گیرند؟ قطعاً ما پیشینیان را نیز امتحان کردیم تا راستگویان را خدا بشناسد و دروغگویان نیز شناخته گردند.
آری اگر امام زمان(عج) را صاحب لیلهٔ القدر و صاحب تمام زمان بدانی و باور کنی، او را معکره گردان عاشورای غزه با شعار احدی الحسنیین خواهی یافت.

گروه دین و اندیشه سایت تبیان
نوشته‌ی: ابوذر رضا سلطانی
۱- عنکبوت - ۲ و ۳

منبع : تبیان