لایمی - THE LIMEY

سال تولید : ۱۹۹۹
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : جان هاردی و اسکات کریمر
کارگردان : استیون سودربرگ
فیلمنامه‌نویس : لِم دابز
فیلمبردار : ادوارد لاکمن
آهنگساز(موسیقی متن) : کلیف مارتینز
هنرپیشگان : ترنس استامپ، لسلی آن وارن، لوئیس گوسمن، باری نیومن، جو دالساندرو، نیکی کات، پیتر فاندا، آملیا هاینل و ملیسا جرج
نوع فیلم : رنگی، ۸۹ دقیقه


̎ویلسن̎ (استامپ)، مجرم انگلیسی که پس از نه سال حبس آزاد شده، با شنیدن خبر کشته شدن دخترش، ̎جنی̎ (جرج)، در یک تصادف اتومبیل به لس‌آنجلس می‌رود. او پس از پرس‌وجو از ̎اد̎ (گوسمن)، دوست ̎جنی̎ می‌فهمد که دخترش با یک ستاره‌یاب موسیقی راک به نام ̎تری والنتاین̎ (فاندرا) رابطه داشته است. ̎ویلسن̎ هنگام جست‌وجو، از آدم‌های ̎والنتاین̎ و مأمور محافظ او، ̎ایوری̎ (نیومن)، را گمراه می‌کند. ̎ویلسن̎ با اطلاعاتی که از مربی سابق تعلیم صدای ̎جنی̎، ̎ایلین̎ (وارن) به‌دست آورده، وارد یکی از مهمانی‌های ̎والنتاین̎ می‌شود و یکی از محافظانش را می‌کشد. ̎ایوری̎، ̎استیسی̎ (کات) را مأمور از بین بردن ̎ویلسون̎ می‌کند. ̎ایوری̎، ̎والنتاین̎ و محبوبه‌‌اش، ̎آدارا̎ (هانیل) در مخفی‌گاهی از دست ̎ولیسن̎ پنهان می‌شوند. ̎استیسی̎ موفق به کشتن ̎ویلسن̎ نمی‌شود و در پی یک درگیری، ̎ایوری̎ و آدم‌هایش باز هم گمراه می‌شوند و به اشتباه به یکدیگر تیراندازی می‌کنند. ̎ویلسن̎، ̎والنتاین̎ را زخمی کنار ساحل پیدا می‌کند. او متوجه می‌شود که رابطهٔ ̎ولیسن̎ و ̎جنی̎ و آن‌چه بر سر دخترش آمده، بازتاب روابط خودش با ̎جنی̎ بوده است. ̎ویلسن̎ آن‌جا را به قصد لندن ترک می‌کند.
● سودربرگ کارگردان تنوع‌طلبی است. این‌را می‌توان در مروری گذرا بر کارنامه‌اش مشاهده کرد و لایمی هم بخشی از همین نگاه است. فیلمی که تا حد زیادی به آثار تجربی و مستقلی که در جشنوارهٔ ساندنس امکان نمایش پیدا می‌کنند، نزدیک است و اصلاً گویا سودربرگ همهٔ سعی‌اش را کرده تا این وجه از کار پُر رنگ‌تر به‌نظر برسد. برای همین در فصل نخست فیلم در آن قاب ثابت تنها ناظر قضیه باقی می‌ماند و شاید برای همین باشد که حتی در نوع نورپردازی و فیلم‌برداری هم کار بیش از آن‌که شبیه کارهای متأخر سودربرگ باشد، به یکی دو کار اول او تنه می‌زند و به‌نظر می‌رسد متعلق به همان سال‌های پایانی دههٔ ۱۹۸۰ است. آن‌چه البته سبب ساخت لایمی شده را تا حدی می‌توان موفقیت زیرین (۱۹۹۵) در خلق فضای یک تریلر دانست؛ چیزی که خیال سودربرگ را بابت حس و حال کار راحت کرده و به او جرأت مقداری نوآوری بخشیده. اما همان‌قدر که خود سودربرگ قضیه را شوخی گرفته، تماشاگر آثار او هم نمی‌تواند بلاهتی را که مثلاً از یک فیلم برادران کوئن توقع دارد، در این فیلم تاب بیاورد و برای همین لایمی عملاً تبدیل به یکی از ناموفق‌ترین تجربه‌های سودربرگ شده؛ چیزی که خود او هم درک می‌کند و در چند کار بعدی دیگر تکرارش نمی‌کند.