ادعای مدرنیسم و طغیانگری علیه اخلاق

یکی از ویژگی‌های کلیدی و قابل توجه دوست همراه و همدل همانا عقلانیت، علم و حکمت است، لکن این ویژگی می‌بایست همراه با ایمان، تقوا و دین‌مداری باشد. اگر عقلانیت و درایت نقش یک راهور و راننده هوشیار و آگاه را ایفا می‌نماید که آمادگی و توانایی لازم برای پیش‌بردن انسان را دارد، دین‌مداری و اخلاق نیز همچون آیین‌نامه‌ها و قوانین حرکت بوده و چارچوب اخلاقی حاکم بر طی طریق را ارائه می‌نماید.
اخلاق و ایمان همچون پاسبانی است که از تخلف و تخطی این راهور جلوگیری کرده و در مواقع عصیان و سرکشی، عقل و نفس را مورد تنبیه و تنبه قرار داده و آنرا به مسیر اصلی خود باز می‌گرداند.
دین‌مداری و اخلاقمندی، صبغه الهی به علمیت و عقلانیت انسان عطا کرده و این علم را در چارچوب شرع و اخلاق، در خدمت فرد و دیگر آحاد بشر قرار می‌دهد، به نحوی که بواسطه زمینه‌سازی مناسب جهت تقرب به حضرت حق، این علم، سکوی پرشی می‌گردد در جهت صعود انسان به سمت حقیقت و کسب سعادت دنیوی و اخروی.
حال می‌توان تصور نمود عالمی را که به جهت عدم تقیدات اخلاقی و دینی، خود و دیگران را چگونه در معرض هلاکت قرار می‌دهد. او از علم خویش به نحو کاملا ابزاری استفاده کرده و تنها به منافع مادی خویش می‌اندیشد. چنین عالمی دین را تا بدانجا پسندیده و معقول می‌خواند که منافع ظاهری منطبق با عقلانیت ابزاری و مادی وی را تامین نماید و در صورت متغایر یا متضاد بودن هرگونه قانون و ضوابط شرعی، اخلاقی، اجتماعی و سیاسی با منافع وی حاضر به کرنش و تمکین در برابر این قوانین نبوده و آنها را نامعقول و در تضاد با حقوق انسانی معرفی می‌نماید.
خطر ریختن طرح رفاقت با چنین افرادی بسیار بیشتر و غیر قابل مقایسه با خطر دوستی با نرونها، چنگیزها، هیتلرها و صدامهاست چراکه افراد دیکتاتورمآب که ادعای دینداری و اخلاق‌محوری را ندارند، تنها قادر هستند با خشونت و دیکتاتور مسلکی خویش، دنیای آدمی و حیات انسانی را از وی سلب نمایند، اما عالم متهتک و منفعت‌محور با تحریفات و خدشه‌های ظاهرا عقلانی بر دین و اخلاق، دیانت و اخلاقیات را از انسان سلب کرده، به وی حیات صرفا حیوانی و لذت‌محور بخشیده، و با منحرف نمودن وی از مسیر حیات اصیل، آدمی را دچار شقاوت و بدبختی ابدی می‌نماید. بنابراین لازم است که دوست انسان علاوه بر داشتن عقلانیت، حکمت و درایت، از دیانت، اخلاق و تقوا نیز برخوردار باشد. تقوای فرد پرهیزکار در ‌دوست وی اثر مستقیم و عمیقی برجای می‌گذارد همان طور که همنشینی با گناهکاران و بی تقوایان باعث تاثرپذیری از آنان می‌شود.
امیرالمومنین علی(ع) فرمودند: “باید دوستی و برادری با نیکان، غنیمت شمرده شود و از مصاحبت و همنشینی با بدکاران و گناهکاران، اجتناب گردد”(تصنیف غررالحکم، ص۲۱۶، شماره۹۵۴۵.) نیز حضرت درخصوص میزان دوست داشتن و دوستی کردن با افراد، چنین می‌فرمایند: “برادران (دینی‌ات) را به اندازه تقوای آنان دوست بدار”(بحارالانوار، ج۷۸.) این حدیث گرانقدر چنین به ما می‌آموزد که در میان مومنان با کسانی عقد اخوت ببندیم که از تقوا و پرهیزکاری برخوردارند و ثانیا با افرادی دوستی و رفاقت عمیق تر و صمیمی‌تری برقرار نماییم که از درجات بالای تقوا و پاکی و طهارت باطن عمیق‌تری برخوردار باشند.
نمونه‌ها و مصادیق گوناگونی از عالمان متهتک را می‌توان در میان بستگان، دوستان و آشنایان خویش بیابیم.
شاهد هستیم که طیفی از خانواده‌ها و افراد، خصوصا در شهرهای بزرگ علی رغم داشتن عقبه‌ مذهبی و علمیت مطلوب در زمینه علوم و معارف دینی و همچنین بهره‌مندی از تحصیلات آکادمیک، مبتلا به کم‌توجهی یا بی‌توجهی نسبت به اخلاقیات و احکام شرعی بوده و درنتیجه هیچ گونه ابایی از ارتکاب برخی از معاصی و حرکات غیر اخلاقی ندارند. علت ابتلا به چنین وضعیتی تاثیرپذیری این خانواده‌ها و افراد، از فرهنگ غرب و مبانی سکولار آن است که نسبت به مبانی دینی و اخلاق مبتنی بر دین، کاملا بیگانه بوده و تنها مبانی لیبرال و ماکیاولیستی خود را بر افراد تحمیل می‌نمایند.
در این خانواده‌ها شاهد هستیم که تقیدات شرعی و توجه به مسئله محرم و نامحرم رو به ضعف نهاده و افراد نه تنها در خیابان حجاب اسلامی خویش را رعایت نمی‌کنند، بلکه در درون خانواده نیز هیچ گونه ممانعتی درخصوص کشف حجاب در برابر نامحرم فامیلی وجود ندارد و روابط دختر و پسر در میان ایشان به هیچ وجه مطابق دستور شرع نیست.
بسیار روشن است که عدم رعایت دستور دین در خصوص روابط محرم و نامحرم، محملی مناسب برای انواع ناهنجاریهای جنسی و شهوانی را فراهم می‌آورد. نیز در میان این افراد شاهد هستیم که بازار معاصی لسانی به شدت گرم بوده و در شب‌نشینی‌های خانوادگی یا میهمانی‌های فامیلی انواع معاصی زبانی ازجمله دروغ، تهمت، غیبت، هتک آبروی مومن، تمسخر، استهزاء و... را مرتکب می‌شوند. نمونه دیگر عدم توجه به عبادات ازقبیل نماز، روزه، حج، خمس و زکات و عدم رعایت طهارت، پوشیدن لباسهای ابریشمی و استفاده از زیور آلات از سوی مردان و مواردی از این قبیل است.

مهدی امینیان

منبع : روزنامه رسالت