سربلند

▪ کراگردان: کوین بری
▪ فیلم‌نامه: دیوید کلاس، چانینگ گیبسون، دیوید لوین، برایان کپل‌مان
▪ بازیگران: دراک، جانی ناکسویل، نیل مک‌دونو، کریستن ویلسون، اشلی اسکات
▪ مدت: ۸۷ دقیقه.
این فیلم، بازسازی فیلم دیگری به همین نام است که در سال ۱۹۷۳ ساخته شد و تاکنون هم دو روایت دیگر از آن ساخته‌اند و باعث تعجب است که چگونه باز هم شاهد روایتی جدید از آن هستیم. روایتی که این‌بار، برای امروزی کردن داستان، پا را بسیار فراتر گذاشته است. کریس وان (دراک) پس از دوران طولانی خدمت در ارتش، به شهر زادگاهش برمی‌گردد؛ شهری که در غیبت او، وضع بدی پیدا کرده است. رقیب سابق دوران نوجوانی‌اش، جی همیلتون (مک دونو) ثروتی به هم زده و صاحب یک کازینوست و موادمخدر و خشونت و جنایت در شهر بیداد می‌کند. بعد از این‌که او در مقابل چند تن از کارکنان فاسد کازینو به پا می‌خیزد، مورد حمله‌ای وحشیانه قرار می‌گیرد و در عین حال متوجه می‌شود کلانتر هم مایل به تعقیب متهمان نیست. بنابراین مصمم می‌شود به تنهائی از تبهکاران انتقام بگیرد. در نتیجه پایش به دادگاه کشیده می‌شود. ولی با حمایت اهالی شهر، تبرئه شده و به‌عنوان کلانتر جدید انتخاب می‌شود و با کمک دوست قدیمی‌اش ری (ناکسویل) طرح پاکسازی شهر را به اجراء می‌گذارد.
نکتهٔ آزاردهنده این است که سربلند فیلم سردرگمی است و گوئی خود سازنده هم نمی‌داند در چه ژانری می‌خواهد فیلم بسازد. این فیلم، بین داستانی اخلاقی یا فیلمی کمدی و یا ماجرای انتقام، مردد است و فیلم‌نامهٔ گاهی موفق، گاهی مغلوب هم، کمکی به رفع تردید نمی‌کند. از ماجرای دادگاه کریس طی دو صحنه عبور می‌کنیم و هنگامی‌که کلانتر می‌شود، فیلم لحن کمدی پیدا می‌کند، به‌خصوص با انتقام‌های بچه‌گانهٔ او. راک، بازیگر شایسته‌ای است و به‌رغم میل وافر به انتخاب فیلم‌های سطح پائین، حضور او بر پردهٔ سینما قابل توجه است، در واقع این ناکسویل است که نمایش را در دست می‌گیرد، آگاه و مسلط به طنزی که گرچه خیلی بامزه نیست، ولی شما را می‌خنداند. سربلند می‌توانست فیلمی آبرومند و در عین حال معمولی و نه چندان مهم باشد، اما انتخاب سازندگان آن، چیزی مبهم در میانهٔ این دو است. هیجان اولیهٔ فیلم نیز از دست رفته و در نهایت، فیلم سست و ناشیانه از کار درآمده است.

منبع : مجله دنیای تصویر