تعقیب‌کنندگان - CHASERS

سال تولید : ۱۹۹۴
کشور تولیدکننده : امریکا
محصول : مورگان کریک
کارگردان : دنیس هاپر
فیلمنامه‌نویس : جو پاتیر، جان رایس و دان گیلروی، بر مبنای داستانی نوشتهٔ باتیر و رایس
فیلمبردار : اولی استایگر
آهنگساز(موسیقی متن) : پیت آندرسن و دوایت یوکم
هنرپیشگان : تام برنجر، ویلیام مک نامارا، کریسپین گلاور، اریکا النیاک، ماتیو گلو، گراندل ل. بوش، گاری بیوزی، فردریک فارست و دین استاکول
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۱ دقیقه


ـ چارلستن، کارولاینای جنوبی. ̎فست ادی دیوین̎ (مک‌نامارا)، جوانی از خود راضی و حقه‌باز، آخرین روز خدمت خود را در نیروی دریائی پشت سر گذاشته و حالا می‌خواهد از این طرق امریکا به آن طرف برود و یک اتوموبیل ̎پورشهٔ ̎ غیرقانونی را تحویل بگیرد؛ ولی در عوض به او مأموریت می‌دهند یک زندانی را به پایگاه برگرداند. او و هم قطارش، ̎راک رایلی̎ (برنجر) که مردی خشن و از کهنه سربازهای نیروی دریائی است، متوجه می‌شوند که به دلیل یک اشتباه ̎دفتری̎، مأموریت همراهی کردن زنی به نام ̎تونی جانسن̎ (النیاک) را به آن دو سپرده‌اند. در یک رستوران ارزان قیمت سر راه، ̎جانسن̎ خودش را به شکل یکی از گارسون‌های رستوران در می‌آورد و فرار می‌کند ولی به علت بد رانندگی کردن گیر می‌افتد. سپس با دستکاری کردن وانت، کاری می‌کند که در جاده‌ای پرت و دور افتاده، معطل بمانند. آنان اجباراً پای پیاده راه می‌افتند و این بار سه نفری به داخل چاه یک معدن گرفتار می‌شوند. ̎جانسن̎ فاش می‌سازد که چون افسری به او مرخصی نمی‌داده تا به دیدار برادر مریضش برود، بر سر افسر کوبیده و او را مجروح کرده است. اما ̎جانسن̎ دوباره از چنگ آن دو فرار می‌کند و دوباره به چنگشان می‌افتد. ̎رایلی̎ و ̎ادی̎ که به خاطر بالا رفتن تنش، به جان هم افتاده‌اند، سرانجام به مقصد می‌رسند و ̎جانسن̎ را تحویل نیروی دریائی می‌دهند. صبح روز بعد، ̎رایلی̎ یکه بیش از پیش نسبت به ̎جانسن̎ احساس همدردی می‌کند، به کمک ̎ادی̎، ̎جانسن̎ را فراری می‌دهد. یک سال بعد، ̎ادی̎ و ̎جانسن̎ در مکزیکو زندگی می‌کنند. با ̎رایلی̎ تماس می‌گیرند که خودش را بازنشسته کرده و حالا با یک گارسون رستوران ازدواج کرده است.
ـ دومین افول در کارنامهٔ کارگردانی هاپر تقریباً از دیدها مخفی مانده است، حتی از دید خودش. از شروع امیدوارکننده و با طراوت فیلم نیروی انتظامی (۱۹۸۸) به این سو، هاپر ـ مردی که با نخستین فیلمش ایزی رایدر (۱۹۶۹) هالیود را دگرگون کرد و سپس بعد از آخرین فیلم (۱۹۷۱) به مدت یک دهه به حال خود رها شده بود ـ تقریباً یک سفارشی کار شده است. در گفت‌وگوهایش گفته که فیلم‌هائی مثل تنگنا (۱۹۹۰)، آتش گرفتن (۱۹۸۹) و تعقیب‌کنندگان را تقریباً از روی نزاکت ساخته است. نوعی نمایش از حرفه‌ای گری به مثابهٔ پیش درآمدی برای نوعی جدید از افسار گسیختگی به امید اینکه هالیوود این قضیه را کشف کند و با او هم داستان شود. البته در این بازی هالیوود برنده شد. تعقیب‌کنندگان یک آزمون بد دیگر بیش نیست. اینکه بدترین فیلم هاپر است، موضوعی ثانوی است؛ اثر آدم با استعدادی است که وقت می‌کشد و به ردهٔ یک صنعتگر فیلم‌های ردهٔ ̎ب̎ تقلیل یافته است.