شاید ایران به سلاح هسته ای دست یافته باشد

گزارش اداره اطلاعاتی آمریکا که در آن تایید می شود کار در زمینه ساخت سلاح هسته ای سال ۲۰۰۳ در ایران متوقف شده است، از سوی آمریکا و سایر کشورها و از جمله روسیه بعنوان توقفی بررسی شد که اجازه می دهد از تنش پیرامون اوضاع کاسته و به تلاش های دیپلماسی چندین ساله برای حل بحران هسته ای ایران ادامه داد. در عین حال تحلیل مشروح این سند می تواند بیشتر نگران کننده باشد تا آرامش بخش.
این در درجه اول) مربوط به این است در گزارش اشاره ای به حقایق مشخصی که تایید کننده نتایج مندرج در آن باشند، نشده است و تمامی آنها بر اساس فرضیات و نتیجه گیری های ذهنی هستند. مسلم است که این را می توان چنین توضیح داد که آمریکا متمایل به حفظ امنیت منابع اطلاعاتی است. زمانی که از نمایندگان دولت آمریکا درخواست کرده بودند که وجود سلاح کشتار جمعی در عراق زمان صدام حسین را تایید کنند نیز همین را می گفتند. اما راه های بسیاری برای کسب اطلاعات سری وجود دارند. به همین دلیل کار تحلیلی جاسوسین آمریکایی بیشتر حاکی از تمایل آنها به توجیه خود بخاطر اشتباهات گذشته و جلوگیری از سرزنش در صورت حمله نظامی علیه ایران است.
دوماً) گزارش گویای این است که ایران، آژانس بین المللی انرژی اتمی و جامعه جهانی را فریب داده و تاکید کرده که سلاح هسته ای نمی سازد.
سوماً) توقف برنامه یعنی چه؟ شاید کار در زمینه ساخت اجزای اصلی سلاح هسته ای (از جمله موشک، بمب هوایی، طراحی کلاهک برای مهمات هسته ای و خود مهمات) دیگر پایان یافته باشد؟
در ایران موشک شهاب-۳ برای انتقال مهمات هسته ای به هدف، وجود دارد. و این کپی موشک "نودون-۱" کره شمالی نیست که بر اساس فناوری "اسکاد" ساخته شده است. در شهاب-۳، تا جایی که اطلاع داریم، بجای چهار موتور موشکی، یک موتور قوی وجود دارد که در خود ایران ساخته شده و اجازه می دهد توان حمل بار مفید را از ۱۰۰۰ به ۱۳۰۰ کیلوگرم و مسافت پرواز را تا ۱۵۰۰ کیلومتر افزایش داد. اگر بار مفید به ۵۰۰ کیلوگرم کاهش یابد، برد پرواز موشک تا ۸۰۰ متر افزایش می یابد. و مانعی جدی برای افزایش برد پرواز وجود ندارد.
در کل این تصور که کشورهایی همچون ایران و کره شمالی می توانند تنها موشک هایی بر اساس فناوری های نوع "اسکاد" شوروی بسازند، اشتباه است. باید یادآور ساخت که در اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی در اواخر دهه ۵۰ موشک های برد متوسط با مهمات هسته ای طراحی شده بودند که می توانستند ۲۰۰۰ و ۵۰۰۰ کیلومتر را طی کنند. اگر فکر کنیم که یک چنین فناوری تا کنون برای سایرین غیر قابل دسترس است، یک گمراهی خطرناک است.
این را نیز نمی توان فراموش کرد که طی سالیان طولانی، هیچ مانعی برای محدود سازی طراحی کلاهک و مهمات هسته ای وجود نداشت. تجربه قدیمی آمریکا که طی آن دو دانشمند فیزیک که هیچ وقت با سلاح هسته ای کاری نداشتند و توانستند دستی و تنها با استفاده از مقالات آشکارا دستگاه منفجره هسته ای بسازند، تایید می کند که برای سازمان های علمی-تحقیقاتی ایران حل چنین مسئله ای چندان دشوار نیست.
این دو دانشمند فیزیک آمریکایی برای ساخت بمب، تنها اورانیوم تسلیحاتی (با درصد غنی سازی بالا) نداشتند. ایران نیز همین را کم دارد و می توان در این راستا تنها امتناع قاطعانه ایران از توقف غنی سازی اورانیوم در نطنز را علیرغم دو قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل متحد در نظر داشت. "محمود احمدی نژاد" رئیس جمهوری اسلامی ایران اعلام می کند که حتی اگر ده ها قطعنامه از این نوع تصویب شوند، غنی سازی اورانیوم ادامه خواهد یافت. او گفته است که ۳ هزار سانتریفیوژ کنونی نیز به ۵۰ هزار افزایش می یابند.
غیر ممکن نیست که مقدار محدودی اورانیوم تسلیحاتی در ایران وجود داشته باشد که در گزارش آمریکایی نیز مستقیماً گفته شده است. می توان آن را در بازار سیاه، همانند آنچه که عبدالقادر خان پدر سلاح هسته ای پاکستان ترتیب داده بود، خریداری کرد.
بدین ترتیب بنظر می رسد که هنوز برای آرامش یافتن زود است. در چنین شرایطی تنها می تواند همبستگی مواضع اعضای شورای امنیت سازمان ملل متحد کارآمد باشد

منبع : خبرگزاری نووستی روسیه