غرقاب - The Drowning Pool

سال تولید : ۱۹۷۵
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : لارنس ترومن و دیوید فاستر
کارگردان : استوارت رُزنبرگ
فیلمنامه‌نویس : تریسی کینان‌وین، لورنزو سمپل جونیر و والتر هیل، برمبنای رمانی نوشته راس مک‌دانلد.
فیلمبردار : گوردون ویلیس.
آهنگساز(موسیقی متن) : مایکل اسمال.
هنرپیشگان : پل نیومن، جوآن وودوارد، تونی فرانسیوزا، مورای هامیلتن، گیل استریکلند، ملانی گریفیث، لیندا هینز، ریچارد جاکل، پل کاسلو، کورال براون، ریچارد در و اندی رابینسن.
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۸ دقیقه.


کارآگاه خصوصی، «لو هارپر» (نیومن)، توسط «آیرس دوورو» (وودوارد) - زن شوهرداری که شش سال پیش با او رابطه داشته - به نیواورلیانز دعوت می‌شود تا درباره نامه شخصی ناشناس تحقیق کند که «آیریس» راتهدید کرده خیانت‌هایش را فاش می‌کند. در املاک «دوورو»، «لو» با «آلیویا» (براون)، مادرشوهر «آیریس» ملاقات می‌کند: زن مستبدی که پیشنهاد «جی. جی کیلبورن» (هامیلتن) را برای خرید زمین‌های نفت‌خیزش رد کرده و به پسرش، «جیمز» (در)، مستمری ناچیزی می‌دهد. «لو» با دختر شانزده ساله «آیریس»، «شویلر» (گریفیث) هم آشنا می‌شود و «کیلبورن» نیز به او پیشنهاد کار می‌دهد. وقتی جسد «آلیویا» که غرق شده پیدا می‌شود، «لو» در مظان اتهام قرار می‌گیرد، ولی «رئیس پلیس بروسارد» (فرانسیوزا) او را با اخطار به رها کردن این ماجرا آزاد می‌کند. او رد «ریوز» (رابینسن) - راننده «آیریس» راکه مشکوک به فرستادن نامه است - از طریق دوست او، «گرچن» (هینز)، دنبال می‌کند و به‌زودی می‌فهمد که «ستوان فرانکس» (جاکل)، «ریوز» را به‌دستور «کیلبورن» کشته، و آن دفترچه حسابی که همسر «کیلبورن»، «ماویس» (استریکلند) دنبالش می‌گردد - و نشان‌دهنده معامله‌های مشکوک «کیلبورن» است - در اختیار «گرچن» است. «کیلبورن»، «لو» و «ماویس» را در یک کلینیک آب‌درمانی متروک شکنجه می‌دهد تا دفترچه حساب را بدهند. با این هممه «لو» فرار می‌کند و «ماویس» شوهرش را می‌کشد. «لو» جسد «آیریس» را که خودکشی کرده پیدا می‌کند و بالاخره واقعیت را می‌فهمد: «شویلر» فرزند نامشروع «بروسارد» است که هرگز نتوانسته با «آیریس» ازدواج کند. «شویلر» به‌خاطر پدرش، نامه تهدیدآمیز را نوشته و مادربزرگش را کشته و بعد هم «آیریس» را به‌سوی خودکشی کشانده است. «لو» او را به «بروسارد» می‌سپارد تا تکلیفش را روشن کند، و پولی را که «ریوز» از «کیلبورن» گرفتار به «گروچن» می‌دهد و پیشنهاد می‌کند که دفترچه حساب را به پُرخواننده‌ترین روزنامه نیواورلیانز بدهد.
* پس از هارپر (جک اسمایت، 1966)، نیومن بار دیگر در قالب «لوهارپر» فرو می‌رود و گرچه انتقال مخلوق مک‌دانلد از مسقط‌الرأس خود در لس آنجلس (محل وقوع داستان) به باتلاق‌های گرم و عمارت‌های مستعمراتی لوئیزیاناکار عجیبی به‌نظر می‌رسد، داستان فیلم چنان شبیه کارهای تنسی ویلیامز است که این جابه‌جائی توجیه می‌شود. اما رُزنبرگ به جای پروراندن فضای گرم و پُرالتهاب محلی، به سراغ زرق و برق‌های شیک می‌رود. فیلم چند فصل نسبتاً موفق دارد: دیدار از مخفیگاه «کیلبورن»، جائی که سگ‌های تعلیم دیده برای حمله خودنمائی می‌کنند یا قتل «ریوز» در باتلاقی کنار بزرگ‌راهی متروکه و اپیزود «جیمزباند»ی در کلینیک آب درمانی که «هارپر» ضمن تلاش برای فرار در آن سیل به راه می‌اندازد. معمای پیچیده فیلم چندان جذاب نیست و توضیحات روشنگر ناگهانی در پایان، تنها حس کلی بیهودگی و بی‌هدف تمام قضایا را تشدید می‌کند.