تا کی شاهد انفجار مین ومرگ عزیزانمان باشیم ؟

مین‌ها نگهبانان خاموشی هستند که هرگز خطا نمی‌کنند و هیچگاه به خواب نمی‌روند و هرگز صلح را به ارمغان نمی‌آورند” (یک افسر کامبوجی)
ایران در طول ۸ سال جنگ با عراق به یکی از قربانیان بزرگ مین در جهان بدل شد و مناطق غربی و جنوب غربی این کشور در مرز عراق به کرات مورد مین گذاری قرار گرفت. استان های ایلام، خوزستان، کرمانشاه، آذربایجان غربی و کردستان به ترتیب آلوده ترین نقاط ایران از این نظر هستند.نقاط مرزی استان کرمانشاه در این میان از اهمیت بالای برخورداراست .
در سالهای دفاع مقدس به دلیل واقع شدن چراگاه های زمستانی ( گرمسیرات)عشایر کوچرو ایل کلهر و ایل سنجابی گیلانغرب و قصر شیرین در مناطق عملیاتی و نظامی ازجانب دشمن بعثی به مین آغشته گردید و هزاران مین فرسوده و سرگردان دامداران و کشاورزان این دیار را تهدید میکند به همین دلیل، بعضا شاهد اتفاقات ناگوری از انفجار مین در این مناطق هستیم که خسارات جانی و مالی فراوانی را هم به همراه داشته است.در تصویر بالا جوان بیست و چند ساله ای را میبیندید که دو پای خود را از دست داده است. چرا نماینده مردم در مجلس که سوگند بر خدمت به این مردم یاد کرده است این مسائل را به گوش مسوولین نمیرساند و در صحن مجلس فریادگر این مشکلات عشایر منطقه که به گفته امام راحل(ره) ذخایر انقلابند نیست تا دگر بار شاهد اینگونه حوادث ناگواری نباشیم . چرا عزیزانی که توان دفاع از حقوق این مردم محروم را نداشته و ندارند همین امروز هم داعیه دار وکالت مردم هستند.
آری رژیم بعثی عراق به سرکردگی صدام ، به علت گستردگی و استفاده و کاربرد وسیع از سلاحی آرام اما مخرب و مرگبار به نام “مین‌های زمینی” باعث گردید که مصیبت‌بارترین و فاجعه‌انگیزترین تراژدی در کشتار و نقص عضو انسان‌های بی‌گناه در این مناطق ایجاد شود. بیشترین آمار نقض عضو از مین های ضد نفر کاشته شده در مناطق مذکور میباشد به این خاطر که مین‌های ضد نفر به نحوی ساخته می‌شوند که عمر بسیار طولانی دارند و قابل حرکت هستند این مین‌ها به علت وزن سبک و کمی که دارند، روان و گردان هستند و از جایی به جایی دیگر بر اثر باران و نزولات آسمانی حرکت می‌کنند و اثرات مخربی خود را همیشه حفظ می‌کنند
بیش از ۱۸ سال پس از پایان جنگ تحمیلی متاسفانه آنچنان که باید و شاید به پاکسازی میادین مین و مراتع عشایر منطقه پرداخته نشده است . به گونه ای که هم اکنون در این منطقه برای مردم عشایر احساس خطر وجود دارد .در مناطق مرزی ارتش جمهوری اسلامی در برخی جاها تابلو نصب نموده اند و مشخص است، طبیعتا مردم رفت و آمد نمی کنند، اما جاهایی هم هست که در اثر ریزش برف و باران مین ها جابجا شده اند و متاسفانه کشاورزان یا رهگذران و خصوصا عشایر منطقه و یا بچه ها آنها روی مین می روند و یا محکوم به مرگ میشوند و یا باید یک عمر در داشتن قسمتهایی از بدن در حسرت بمانند .
از عمده دلایل پاکسازی نشدن مناطق مین گذاری شده دو عامل اساسی وجود دارد:
۱) عده ای از این مین ها در آن اراضی که به اشغال عراق درآمد، کار گذاشته شده و دولت عراق تا کنون حاضر نشده نقشه های این مین ها را به دولت ایران بدهد.
۲) تعدادی هم که توسط نظامیان رسمی و مجرب استفاده شده، در اثر گذشت زمان و به دلیل اینکه در ارتفاعات کار گذاشته شده بوده، برف و باران اینها راشسته و حتی به داخل مناطق مسکونی آورده است.
مردم این سامان خصوصا عشایر ایل کلهر . سنجابی چشم انتظار همت مسولین امر ، در جهت پاکسازی این مناطق هستند تا از این رهگذر بتواند همانند گذشته پاسدار مرزهای غرب کشور بوده و دگر بار شاهد از دست رفتن عزیزان خود نباشند.

علیرضا گودرزی

منبع : سایر منابع