تب خونریزی دهنده کریمه و کنگو در جهان و ایران

تب خونریزی دهنده کریمه کنگو که اولین بار در سال ۱۹۴۴ در کریمه و سپس در سال ۱۹۵۶ در کنگو شرح داده شد در اثر ویروسی از جنس نایرو ویروس از خانواده بونیا ویریده ها ایجاد می گردد. این ویروس غالبا به وسیله گزش کنه هیالوما به انسان منتقل می شود و مخزن اصلی ویروس در طبیعت کنه های هیالومائی هستند که برروی بدن احشام زندگی می کنند ویروس از طریق تماس مستقیم با خون و ترشحات بدن بیمار و لاشه حیوانات آلوده سبب ایجاد همه گیریهای متعدد شده است.
این بیماری در اکثر مناطق صحرایی آفریقا، اروپای شرقی - خاورمیانه (خصوصا ایران و عراق) و پاکستان و هندوستان مشاهده می شود. این بیماری اخیرا در ایران شایع گردیده و طی سالهای ۷۸ تا ابتدای سال ۸۱ حداقل ۲۲۲ مورد مشکوک به بیماری گزارش شده است که از این تعداد ۸۱ مورد با مثبت شدن تست IgM به روش الیزا، بیماری به اثبات رسیده است و از این ۸۱ مورد ۱۵ نفر فوت نموده اند همچنین در بررسی سرولوژیک انجام شده، تخمین زده می شود که حدود یک سوم دامهای ایرانی به این ویروس آلوده شده اند. بیماری پس از طی دوره کمون کوتاه مدتی بصورت تب و لرز و میالژی و علائم گوارشی ظاهر می شود و پس از گذشت حدود ۵ روز از شروع بیماری ناگهان وارد فاز خونریزی شده و خونریزی های شدید و علائم بروز DIC و شوک ایجاد می گردد و بیماران با همین تابلو فوت مینمایند. و در صورت بهبودی وارد فاز نقاهت طولانی مدت حدود ۲ تا ۴ هفته می شوند.
تشخیص بیماری براساس علائم بالینی و سرولوژی و یا کشت ویروس و PCR خون، جهت یافتن ویروس عامل بیماری میسر است و جهت درمان آن علاوه بر اقدامات حمایتی جهت اصلاح شوک و DIC می توان از داروهای اختصاصی ریباویرین ۱۰ روزه بهره جست. برای پیشگیری از ابتلا به بیماری، علاوه بر رعایت اقدامات حفاظتی در برابر گزش کنه و سمپاشی اصطبلها (جهت کاهش جمعیت کنه ها( ایزولاسیون بیماران بستری و ضدعفونی نمودن وسایل شخصی بیمار و توالتها و محیط آلوده به خون و ترشحات بیمار توصیه می گردد.

حمید عمادی کوچک
علیرضا یلدا
محبوبه حاجی عبدالباقی
عبدالرضا سودبخش

منبع : پایگاه اطلاعات علمی