رنگ قرمز - ROUGE

سال تولید : ۱۹۹۴
کشور تولیدکننده : فرانسه، سوئیس و لهستان
محصول : مارن کارمیتس
کارگردان : کریشتف کیشلوفسکی
فیلمنامه‌نویس : کریشتوف پشی‌ویچ و کیشلوفسکی
فیلمبردار : پیوتر سوبوچینسکی
آهنگساز(موسیقی متن) : سبیکنی‌یف پرایسنر
هنرپیشگان : ایرنه ژاکوب، ژان لوئی ترنتینیان، فردریک فدر، ژان پی‌یر لوریت، ژولیت بینوش، ژولی دلپی و بریژیت پل
نوع فیلم : رنگی، ۹۹ دقیقه


ـ ̎والنتین̎ (ژاکوب)، مدل عکاسی تصادفاً با ̎ژوزف کرن̎ (ترنتینیان)، قاضی بازنشسته‌ای آشنا می‌شود که اوقاتش را با گوش دادن مخفیانه به مکالمه‌های تلفنی همسایه‌ها می‌گذارند. آنان به رغم تفاوت‌های خلق و خو و سن و سال به هم نزدیک می‌شوند. در همین زمان ̎اوگوست̎ (لوریت)، دانشجوی حقوق که آنان را نمی‌شناسد، از بی‌وفائی محبوبه‌اش، ̎کارین̎ (فدر) سرخورده می‌شود. ̎ژوزف̎ برای ̎والنتین̎ از پرونده‌‌ای قدیمی که هنوز آزارش می‌دهد، تعریف می‌کند: اینکه چگونه مردی را که سال‌ها قبل با نامزد او گریخته، طی ماجرائی محکوم کرده بود. او برای ̎والنتین̎ که عازم سفر است، آرزوی زندگی بهتری می‌کند. کشتی ̎والنتین̎ غرق می‌شود ولی بعدتر معلوم می‌شود که ̎والنتین̎ و ̎اوگوست̎ میان بازماندگان هستند (همین‌طور شخصیت‌های اصلی فیلم‌های رنگی آبی و رنگ سفید کیشلوفسکی، ۱۹۹۳)
ـ یکی از جذاب‌ترین مایه‌های کیشلوفسکی، ماهرانه و پرورده شده و خیره‌کننده. دنیائی که آدم‌ها با نوعی تله‌پاتی عاطفی، از برخوردهای تصادفی به رابطه‌هائی ماندگار می‌رسند. فیلمی دربارهٔ ضرورت حیاتی ̎ارتباط ̎؛ که البته باعث می‌شود به نبوغ ژاک دمی درود بفرستیم که سه دههٔ قبل در لولا (۱۹۶۱) همین چرخهٔ تکرار شوندهٔ زندگی و مسیرهائی موازی را که ظاهراً هرگز به هم نمی‌رسند؛ ترسیم کرده بود. اگر رنگ قرمز از این جنبه تازگی ندارد در عوض لحن سنگین ولی نه کند، غمزده ولی نه رقت‌بار، و پر ابهام ولی نه گیج‌کنندهٔ کیشلوفسکی هرگز دچار سکته و افت نمی‌شود. قاضی پیر و دختر جوان به درک متقابلی می‌رسند که در نگاه کیشلوفسکی معجزهٔ کوچکی است در ورطهٔ عدم ارتباط‌ها و مشغله‌های تمام نشدنی. دختر موفق می‌شود از حصار تنگ خودکفائی‌اش بیرون بیاید و پیرمرد از انحراف اخلاقی‌اش دست می‌شوید. اما معجزهٔ بزرگ در پایان فیلم رخ می‌دهد، جائی که به رغم اینکه همهٔ نشانه‌ها از مرگ (تعلق خاطر آشنای کیشلوفسکی) خبر می‌آورند، حضور دختر قهرمان فیلم میان نجات‌یافتگان خبر از نیرومندترین جلوهٔ رستگاری در آثار کیشلوفسکی می‌دهد. وصیت‌نامهٔ سینمائی او دعوتی به پذیرش این معجزه می‌شود.