نگاهی به فیلم صندلی خالی ساخته سامان استرکی

«صندلی خالی» نخستین فیلم سامان استرکی است. او مثل همقطارانش که از سینمای جوان و فیلم کوتاه می آیند سرشار از انرژی و خلاقیت است. استرکی در فیلم خود تا جایی که توانسته است از ایده های اکسپری منتال(تجربی) بهره گرفته و در طراحی صحنه، فیلمبرداری، تدوین و میزانسن کارهای تازه ای انجام داده تا آنجا که اثرش از فضای رئالیستی به فانتزی و سوررئالیستی نزدیک می شود. او به لحاظ قصه نیز روایتی تو درتو را انتخاب کرده است. صندلی خالی گوشه چشمی هم به پشت صحنه سینما دارد اما درگیر روابط و معضلات آن نمی شود و پشت صحنه را به عنوان محملی برای بیان داستانش برمی گزیند. در نگاهی دیگر می توان «صندلی خالی» را اثری اپیزودیک هم نامید چرا که هر کدام از قصه ها خود داستان جداگانه ای دارد که حلقه رابط آنها کارگردانانی اند که در حال ساخت فیلم خود هستند.
داستان فیلم اول ماجرای زوجی است که فامیل اند و اجازه بچه دارشدن ندارند، آنها به تهران آمده اند تا به دور از چشم خانواده فرزندشان را به دنیا بیاورند اما فرزندشان معلول است.‎.‎. فیلم دوم زنی است که عابری را درتصادف اتومبیلش کشته و حالا در جست وجوی خانواده اوست تا رضایتشان را جلب کند و فیلم سوم درباره کارگردانی است که ناخواسته باعث کشته شدن سیگارفروشی شهرستانی در زمان فیلمبرداری شده و ‎.‎.‎. آنچنان که از قصه ها بر می آید مرگ و زندگی مایه اصلی «صندلی خالی» است و در هر اپیزود از منظری فلسفی و اجتماعی مقوله مرگ مورد بررسی قرار می گیرد. بازیگران گاه در نقش های مختلف ظاهر می شوند و گاه مستقلاً کاراکتر خود را اجرا می کنند و این مسئله هم از ویژگی های فیلم استرکی است چونانکه کارگردان در سایر بخش ها نیز همچون فرم روایت، قالب داستان، ساختار، صحنه پردازی، تصویرسازی، میزانسن و.‎.‎. دست به تجربه گرایی زده است.به هر حال فیلم «صندلی خالی» به مذاق تماشاگر معمولی خوش نمی آید و تماشاگر حرفه ای نیز دچار پرگویی و طمطراق حاکم بر فیلم می شود. به نظر می رسد این فیلم می توانست بدون این همه شلوغی و ازدحام ایده، راه مستقیم خود را برود و تماشاگران هر دو طیف را راضی نگاه دارد.

منبع : روزنامه ایران