نغمه‌های دیوانه: دوباره وارد عمل - LOONEY TUNES: BACK IN ACTION

سال تولید : ۲۰۰۳
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : کریس دِ فاریا، برنی گلدمان، جوئل سایمن، پولا واینستاین و آلیسن آباته
کارگردان : جو دانته
فیلمنامه‌نویس : لَری دویل
فیلمبردار : دین کیوندی
آهنگساز(موسیقی متن) : جری گلداسمیت
هنرپیشگان : برندان فریزر، جینا الفمن، استیو مارتین، تیموتی دالتن، هیتر لاکلیر، جون کیوساک و (صدای) جو آلاسکی
نوع فیلم : رنگی، ۹۰ دقیقه. زنده و نقاشی متحرک


̎دافی داک̎ (آلاسکی) از این‌که کمپانی وارنر همیشه بین جانوران کارتونی جایگاه دوم را برای او در نظر گرفته، خسته شده، و تهدید می‌کند که اگر همان حق و حقوق ̎باگزبانی̎ (آلاسکی) را برای او در نظر نگیرند، قراردادش را فسخ خواهد کرد. اما ̎کیت هوتن̎ (الفمن) معاون بخش کمدی‌های وارنر، به ̎دی. جی. دریک̎ (فریزر)، بدلکار استودیو دستور می‌دهد ̎دافی̎ را از محوطهٔ استودیو بیرون بیندازد. ̎دی. جی̎ خیلی زود پی می‌برد که خلاص شدن از شرّ ̎دافی̎ به این سادگی‌ها نیست. در این گیرودار، ̎دی.‌ جی̎ به نکته‌ای غافل‌گیرکننده پی می‌برد: پدرش، ̎دیمین دریک̎ (دالتن) ـ بازیگری که به خاطر ایفای نقش مأموران مخفی بسیار متین و شیک‌پوش شهرت دارد ـ واقعاً مأمور مخفی است و ̎رئیس̎ (مارتین)، رهبر خبیث شرکت‌های یک‌پارچهٔ ACME او را ربوده است. ̎دیمین̎ از جائی‌که الماس گران‌بهای ̎میمون آبی̎ را مخفی کرده‌اند باخبر است و ̎رئیس̎ برای به‌دست آوردنش حاضر است هر کاری بکند. از این‌رو ̎دی. جی̎ و ̎دافی̎ تصمیم می‌گیرند ̎دیمین̎ را نجات دهند و الماس را پیدا کنند و یک قدم پشتِ قلچماق‌ها ACME و یک قدم جلوتر از ̎کیت̎ و ̎باگزبانی̎ باشند، که حالا متوجه شده چه‌قدر وجود ̎دافی̎ برای کارتون‌های ̎نغمه‌های دیوانه̎ اهمیت دارد.
● خوب از کار درآوردنِ کمدی‌های دیوانه‌وار، زیاد هم کار ساده‌ای نیست؛ به‌خصوص وقتی این کار، کش آوردن چیزی به نظر برسد که معمولاً یک فیلم کوتاه کارتون را براساس‌اش می‌سازند. و این چالشی بوده که نغمه‌ەای دیوانه را در نهایت از مسیر درست خارج کرده: کمدی انیمیشن ـ زنده‌ای که به‌قدر کافی ابتکار به خرج نداده و با وجود شوخی‌های کلامی و بصری‌اش، به‌ندرت تماشاگر را سرگرم می‌کند و او را اغلب بلاتکلیف نگه می‌دارد. عشق و علاقه جو دانته به کارتون‌های برادران وارنر از همان گرملین‌ها (۱۹۸۴) و اپیزود منطقهٔ غروب ـ فیلم سینمائی (۱۹۸۳) هویدا بود و او این‌جا نیز شور و اشتیاق آشکاری به این فیلم زنده ـ انیمیشن دمیده است. با این وجود، فیلم در بخش اعظم خود حالت یکی از همان کارتون‌هائی را پیدا کرده که صخرهٔ گنده‌ای روی کلهٔ شخصیت کارتونیِ ̎کایوت̎ می‌افتد و صافش می‌کند. به‌علاوه، هجده سال از نمایش چه‌ کسی برای راجر ربیت پاپوش دوخت (رابرت زمیکس، ۱۹۸۹) گذشته و در این فاصله ازدحام فضائی (جو پیتکا، ۱۹۹۶) و اسکوبی دو (راجا گاسنل، ۲۰۰۲) به نمایش درآمده‌اند و بنابراین، بده‌بستان ̎باگزبانی̎ و ̎دافی داک̎ با موجودات زنده، تازگی ندارد و داستان به شوخی‌هائی بامزه‌تر و تر و تازه‌تری نیاز داشته، نه آن شوخی‌های کهنه‌ای که دانته و دویل تحویل تماشاگر می‌دهند.