دوشنبه, ۳۱ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 20 May, 2024
مجله ویستا
آدمی یا انسان
آنچه را در باب رابطه فیلسوف بودن و توامان حیوان و خدا بودن گفتیم، می توان به زبان انسان شناس بزرگ فرانسوی كلود لوی استروس (متولد ۱۹۰۸) ترجمه كرد. لوی استروس بین آدمی (man) و انسان (human being) تمایز می گذارد، این تمایز البته از حیث كاربرد واژه ها كاملاً اعتباری است. همان طور كه در فارسی بین آدمی و انسان تفاوت اساسی در مقام گفت وگو وجود ندارد، در زبان های اروپایی هم بین man و human being (لفظاً به معنای موجود بشری) فرق چندانی نیست.
با وجود این، اجازه دهید پیش از ادامه مبحث به یك نكته لفظی از حیث ریشه لغات اشاره كنیم. آدمی به معنای مطلق بشر در اصل از یك اسم خاص ساخته شده: آدم. و آدم مطابق متون مقدس سامی نخستین انسان است. از این جهت، شاید زبان ما پرتوان تر باشد، چون پیوند قدسی انسان با آدم ابوالبشر در خود واژه آدمی مشهود است، ضمن این كه امروزه ما آدم را دیگر نه فقط به عنوان اسمی خاص كه غالباً در مقام اسمی عام به كار می بریم، یعنی آدم را مساوی با بشر یا انسان می گیریم، تو گویی در زبان امروزمان كلمه ای اصلاً متعلق به فضای قدسی را غیرقدسی (=سكولاریزه) كرده ایم. طرفه این كه Adam (كه در زبان های اروپایی مانند «عدم» در فارسی تلفظ می شود) اشاره به لغزش پذیری ای دارد كه در نهاد بشر سرشته شده است: آدم به عنوان پدر قدسی همه انسان ها (ابنای آدم) هموست كه از فرمان پدر الاهی (خدا) سرپیچی كرد و به كیفر آن هبوط كرد، و تنها پس از آن بود كه با زوجه اش درآمیخت و نسل بشر را در وجود آورد؛ انسان به حكم تبارش كه به آدم برمی گردد (البته در تاریخ قدسی نه در تاریخ واقعی) در معرض لغزش و خطاست و طرفه تر این كه در انگلیسی به نفس اماره - آن بخش از روان كه ما را به سمت گناه می راند - the old Adam می گویند.
نكته دیگر این كه طبق برداشتی شبه اسطوره ای، مرگ نیز كیفری بود كه پدر الاهی برای تنبیه فرزند خویش و زوجه اش در نظر گرفت و در این معناست كه احساس گناه و محكومیت به مرگ و در نتیجه ترس از مرگ به هم گره می خورند. آدمی موجودی است كه پیوسته با این خاطره حتی در نام خود روی درروی می ایستد. ولی این كه آدمی یا آدمی زاد محكوم به مرگ است ناظر به معنای دیگری هم هست و آن همانا تعلق بی چون و چرای او به طبیعت است، انسان خواهی نخواهی جزیی از طبیعت است و از همین روی است كه می میرد اما انسان تنها موجود طبیعت است كه این پدیده به راستی «طبیعی» را با چیزی «دیگر» (مثلاً، احساس گناهكار بودن) ربط می دهد. نیچه همین معنا را در زمینه رنج می گوید: آدمیان همچون همه حیوانات (و بلكه گیاهان) رنج می برد ولی «این خوكرده ترین جانور با رنج، رنج را از آن رو كه رنج است رد نمی كند بلكه رنج را می خواهد و می جوید منتها به این شرط كه «معنا»یی بدان بخشیده شود»، و همین خواهش و جست وجوی غریب است كه انسان را انسان می كند.
صالح نجفی
منبع : روزنامه شرق
نمایندگی زیمنس ایران فروش PLC S71200/300/400/1500 | درایو …
دریافت خدمات پرستاری در منزل
پیچ و مهره پارس سهند
تعمیر جک پارکینگ
خرید بلیط هواپیما
سید ابراهیم رئیسی سیدابراهیم رئیسی رئیس جمهور ابراهیم رئیسی رئیسی سقوط بالگرد رئیسی ایران بالگرد سقوط بالگرد شهادت شهادت ابراهیم رئیسی دولت سیزدهم
هلال احمر تهران سردار رادان هواشناسی پلیس سانحه بالگرد رئیسی سیل سلامت آموزش و پرورش مشهد سیل مشهد بارش باران
یارانه بورس قیمت خودرو قیمت دلار خودرو قیمت طلا دلار بازار خودرو حقوق بازنشستگان ایران خودرو مالیات قیمت سکه
سینما هنرمندان تلویزیون شعر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی موسیقی سینمای ایران لیلا حاتمی نمایشگاه کتاب زری خوشکام علی حاتمی کتاب
قرآن دانش بنیان تجهیزات پزشکی
روسیه رژیم صهیونیستی سوریه اتحادیه اروپا ولادیمیر پوتین غزه اسرائیل فلسطین جنگ غزه آمریکا حماس چین
فوتبال پرسپولیس استقلال ابراهیم رییسی لیگ برتر انگلیس لیگ برتر لیگ برتر ایران فدراسیون فوتبال باشگاه پرسپولیس تراکتور بازی بارسلونا
سامسونگ هوش مصنوعی فناوری تبلیغات موبایل اپل اینترنت نمایشگاه ایران هلث هواپیما
رژیم غذایی سرطان استرس آلزایمر سازمان غذا و دارو کاهش وزن افسردگی مغز انسان