بیدار شدن‌ها - AWAKENINGS

سال تولید : ۱۹۹۰
کشور تولیدکننده : امریکا
محصول : کلمبیا
کارگردان : پنی مارشال
فیلمنامه‌نویس : استیو زیلیان، بر مبنای کتابی نوشتهٔ آلیور ساکس
فیلمبردار : میروسلاف اوندرژیچک
آهنگساز(موسیقی متن) : رندی نیومن
هنرپیشگان : رابرت دنیرو، رابین ویلیامز، جولی کاونر، روت نلسن، جان هرد، پنه‌لوپی آن میلر و آلیس دراموند
نوع فیلم : رنگی، ۱۲۱ دقیقه


ـ سال ۱۹۶۹، عصب‌شناس خجالتی ̎دکتر مالکوم سیر̎ (ویلیامز) برای استخدام در آزمایشگاه بیمارستان بین بریج فرم تقاضا پر می‌کند، ولی در عوض برای کارهای کلینیکی استخدام می‌شود. او که با بیماران راحت نیست، به خانه‌اش به موسیقی کلاسیک و به علاقه‌اش به گل کاری پناه می‌برد. اما مشاهدهٔ گروهی از بیماران که دچار انسفالیت (بیماری همه‌گیر دههٔ ۱۹۲۰) شده‌اند و سی تا پنجاه سال است که بی‌حرکت مانده‌اند (بقیه‌ٔ دکترها به آنان می‌گویند ̎مجسمه̎ )، ناراحتش می‌کند. او مدیر بیمارستان را متقاعد می‌کند که نشانه‌های این بیماران شبیه پارکینسن است، و اجازه می‌گیرد تا داروی لوودوپا را ـ که در درمان پارکینسن مؤثر بوده ـ روی ̎لنرد لووه̎ (دنیرو) که از کودکی به تدریج کنترل حرکاتش را از دست داده و دچار کاتاتونیا شده، امتحان کند. پرستاری به نام ̎کاستلوک (کاونر) نیز به او کمک می‌کند، و ̎لنرد̎ تحت تأثیر لوودوپا آرام آرام قدرت حرکت و تکلمش را دوباره به دست می‌آورد. او که از این تحول به هیجان آمده، از پزشکانش می‌خواهد محدودیت‌هایش را لغو کنند، ولی وقتی دل‌باختهٔ ̎پولا̎ (میلر) دختر یک بیمار سکته‌ای می‌شود و کارکنان بیمارستان نمی‌گذارند برای دیدنش از بیمارستان بیرون برود، خشمگین می‌شود. در مشاجره‌ای، ̎سیر̎ را هل می‌دهد و عینکش را می‌شکند با افزایش بودجهٔ این پروژه، بیماران بیش‌تری تحت درمان با لوودوپا قرار می‌گیرند و با تشویق آنان به بیان احساسات‌شان از طریق موسیقی و رقص، بخش را جنب و جوش تازه‌ای فرا می‌گیرد. اما ̎لنرد̎ دوباره کنترل اعمالش را از دست می‌دهد؛ برای آخرین بار با ̎پولا ̎ می‌رقصد و بعد از دیگران کناره می‌گیرد. ̎لنرد̎ در اغما فرو می‌رود و بیماران دیگر هم با دیدن او، به سرنوشت خود پی می‌برند. ̎پرستار کاستلو̎ تلاش می‌کند تا ̎سیر̎ را متقاعد کند که تلاشش اشتباه نبوده است. ̎سیر̎ با به یاد آوردن جملهٔ ̎لنرد̎ که می‌گفت نباید ترسید و باید زندگی کرد، به ̎کاستلو̎ پیشنهاد می‌کند که با هم قدم بزنند.
ـ انسان دوستانه و مؤثر، اما خسته‌کننده و بر اساس مشاهدات و تجربیات واقعی دکتر ساکس. فیلم بیش از هر چیز مدیون بازی ویلیامز و دنیرو است. با این همه جذاب‌ترین شخصیت فیلم، مادر صبور و با گذشت دنیرو به شمار می‌آید که سی و چند سال او را پرستاری کرده است. کاندیدای دریافت جایزهٔ اسکار شدن خانم مارشال ـ با این‌که خود فیلم نیز کاندیدا شده بود ـ فریاد اعتراض زن ـ آزاد ـ خواهان را بلند کرد!