ارتباط هیپرهموسیستیینمی با شیوع عدم تحمل گلوکز و ابتلا به دیابت (مطالعه هموسیستیین تهران)

● مقدمه:
هموسیستیین یکی از عوامل خطرزای نسبتا جدید مطرح در بیماری های قلبی- عروقی است. می دانیم که اغلب عوامل خطرزای بیماری های قلبی- عروقی و دیابت مشابه می‌باشند. با توجه به شیوع بالای دیابت در کشور ما و مشخص نبودن تاثیر این عامل در بیماری دیابت، بر آن شدیم تا مطالعه ای در این زمینه انجام دهیم.
● روش‌ها:
این مطالعه در ساکنین ۶۴-۲۵ ساله منطقه ۱۷ شهری تهران و طبق پروتکل MONICA سازمان جهانی بهداشت (WHO) انجام شد. هوموسیستیین بالاتر از ۱۵ میکرومول در لیتر، غیرطبیعی در نظر گرفته شد. طبق معیار انجمن دیابت امریکا (ADA ۲۰۰۴)، گلوکز ناشتای سرم ۱۰۰ تا ۱۲۵ میلی گرم در دسی لیتر به عنوان عدم تحمل گلوکز مساوی یا بیشتر از ۱۲۶ به عنوان دیابت در نظر گرفته شد.
● یافته‌ها:
۵/۵۴% کل جمعیت دچار افزایش هموسیستیین بودند. شیوع عدم تحمل گلوکز ۵/۳% و شیوع دیابت ۱/۱۰% بود. شیوع عدم تحمل گلوکز و دیابت در واجدین هموسیستیین طبیعی و غیر طبیعی تفاوت معنی داری نداشت (p=۰.۳۶۵). این تفاوت در هیچ‌یک از دو جنس نیز معنی دار نبوده است؛ ولی میانگین گلوکز در مبتلایان به اختلال هموسیستیین به طور معنی داری پایین تر بود (p=۰.۰۰۳).
● نتیجه‌گیری:
در مجموع یافته ها حاکی از ارتباط معکوس سطح گلوکز خون با سطح هوموسیستیین سرم بوده است. از آنجایی که در مورد اثر هموسیستیین به عنوان یک عامل مؤثر در ابتلا به دیابت همچنان اختلاف نظر وجود دارد؛ نیاز به تحقیقات بیشتری جهت مشخص شدن نقش واقعی هموسیستیین در این بیماری وجود دارد.

حسین فخرزاده
پانته آ ابراهیم پور
رسول پورابراهیم
رامین حشمت
معصومه نوری
علیرضا شفایی
محمدباقر اردشیرلاریجانی

منبع : پایگاه اطلاعات علمی