گیاهی روی دیوار

▪ پپرونیا از گیاهان همیشه سبز و از خانواده پیپراسه (فلفلی‌ها) PIPERACEAE است
ـ دارای گونه‌های مختلف و اغلب دارای برگ گوشتی و نیمه گوشتی و جثه‌ای کوچک هستند. بیش از چهارصد گونه از این خانواده شناخته شده، منشأ این گیاهان، آمریکای جنوبی (برزیل) و آفریقای جنوبی و آفریقای مرکزی و به طور کلی مناطق گرمسیری است؛ حتی دیده شده که در مناطق گرمسیر روی تنه درختان می‌روید.
این گیاه اگرچه رشد سریعی ندارد، ولی در هر شرایطی در آپارتمان پرورش می‌یابد. معمولاً آنها را در تراریوم و باغ شیشه‌ای یا مجموعه گل‌های یک سبد پرورش می‌دهند.
اگرچه تعداد انواع این خانواده بسیار زیاد است، ولی فقط تعداد محدودی مورد توجه قرار گرفته و در آپارتمان‌ها پرورش داده می‌شوند و خاک آنها بایستی خاک پیت (خاک جنگل) باشد تا به خوبی رشد کند.
با توجه به شکل ظاهری و نحوه رشد، آنها را به سه گروه تقسیم کرده‌اند.
گروه اول) بوته‌ای که دارای دمبرگ‌های قرمز هستند و بعضی نیز برگ‌های گوشتی و قلبی شکل دارند.
گروه دوم) دارای ساقه‌های بلند و قرمز رنگ هستند و بعضی ساقه‌های گوشتی و برگ‌های گوشتی دارند و لبه برگ‌ها ارغوانی است و گاه سطح برگ با موهای بسیار ظریفی پوشیده شده است.
گروه سوم) گروه بالا رونده که به داربست یا قیم بسته می‌شوند و بالا می‌روند، یا اینکه از اطراف گلدان آویزان می‌شوند و دارای ساقه‌های قرمز و برگ‌های ظریف نقره‌ای و بعضی دارای برگ‌های سبز آبدار هستند و بخصوص برای گلدان‌های آویز بسیار مناسبند.
▪ نگهداری
گیاه پپرونیا یک ساقه گل دهنده با شاتون‌های سبز رنگ تولید می‌کند که ارزش زینتی ندارد. زمانی که این گیاه به گل می‌رود کیفیت برگ‌ها و زیبایی گل‌های آن کمتر می‌شود. با حذف ساقه‌های گل دهنده می‌توان گیاه را به طور مرتب به حالت رویشی و نونهالی مشاهده کرد.
ـ حرارت: این گیاه به سرمای زیاد مقاومت ندارد و حداکثر می‌تواند در زمستان ۱۵ درجه سانتیگراد را تحمل نماید و در فصل رشد دمای ۳۰ – ۲۴ درجه برای آن بسیار مناسب است.
ـ نور: مناطق پرنور یا نیمه سایه اتاق که دور از تابش مستقیم خورشید باشد، مناسب است. این گیاه در زیر اشعه چراغ فلورسنت پژمرده می‌شود.
ـ آبیاری: این گیاه نیاز چندانی به آب ندارد. همیشه مقدار زیادی آب در برگ‌های آن وجود دارد و سطح خاک گلدان بین دو آبیاری باید کاملاً خشک شود، ولی نباید آبیاری آنقدر به تعویق بیفتد که برگ‌ها پژمرده شوند. در زمستان به آب ولرم نیاز دارد و مقدار آبیاری باید خیلی کمتر باشد.
ریشه آن سطحی است و گسترش چندانی ندارد و در هوای آلوده، زرد و خشک می‌شود. در صورت آب دادن زیاد اطراف یقه ساقه، موجب پوسیدگی آن می‌گردد.
ـ رطوبت هوا: میزان رطوبت لازم حدود ۵۰ درصد است. چنانچه رطوبت و حرارت و سرما از حد خود تجاوز نماید، لکه‌هایی روی سطح برگ ظاهر می‌گردد و برگ را بی حس می‌کند و برگ می‌افتد.
▪ هر دو ماه یک مرتبه سطح خاک گلدان را خراش دهید تا هوا به داخل آن نفوذ کند و در فصل بهار گلدان را در فضای آزاد در محلی سایه قرار دهید تا حالت طبیعی خود را به دست آورد.
ـ خاک: هر اندازه قابلیت نفوذ خاک بیشتر باشد، ریشه و ساقه از پوسیدگی محفوظ خواهد بود. برای تهیه خاک، یک قسمت پیت، یک قسمت ماسه و یک قسمت خاک باغچه استفاده کنید و کف گلدان مقداری ماسه و سنگریزه بریزید.
ـ تکثیر: پپرونیای ابلق یا سفید با قلمه‌های بذر و ساقه تکثیر می‌‌شود؛ پپرونیای سبز با قلمه‌‌های برگ و ساقه تکثیر می‌شود. پپرونیای معمولی که گیاهی است با برگ‌های چروکیده، کاملاً متفاوت با گیاهان دیگر این خانواده است و آن را به کمک برگ‌های کاملش تکثیر می‌کنند.
ـ دستور کلی برای تکثیر: در بهار و تابستان از قلمه یک ساله گیاه استفاده کنید. قلمه را به میزان ۵- ۴ سانتیمتر در ماسه شسته فرو کنید و در محلی که دمای آن ۱۸ درجه باشد، در تاریکی قرار دهید. در مورد انواع گوشتی آن، برگ را روی سطح ماسه بخوابانید و روی آن ماسه شسته بریزید؛ پس از مدتی از انتهای رگبرگ‌ها ریشه ظاهر می‌گردد.
زمان مناسب برای تغییر گلدان، فصل بهار است و خاک مناسب برای آن مخلوطی از خاک چوب و تورب و ماسه است. گلدان را باید در محل کاملاً روشن و دور از اشعه مستقیم آفتاب قرار داد. در این صورت سنبله گل سفید یا کرم رنگی تولید می‌کند.

منبع : روزنامه تهران امروز