رجبعلی منصور

رجبعلی منصور ملقب به منصورالملک سال ۱۲۶۵ در تهران متولد شد. او که فارغ‌التحصیل مدرسه سیاسی بود در ۱۲۸۶ با سمت مترجم در وزارت امور خارجه استخدام شد و تا ۱۳۰۰ که منصور به وزارت داخله رفت ریاست ادارات مختلف در امور خارجه ازجمله کارگزینی شعبه تجارت، اداره انگلیس و همچنین معاونت و کفالت آن وزارتخانه را عهده‌دار بود.
علی منصور در وزارت داخله ابتدا به معاونت و سپس به کفالت وزارت کشور رسید و در ۱۳۰۶ به استانداری آذربایجان منصوب شد و در ۱۳۰۸ هنگام نخست‌وزیری مخبرالسلطنه هدایت به وزارت کشور دعوت و در ترمیم کابینه به وزارت راه منصوب شد و تا ۱۳۱۴ در دولتهای ذکاءالملک فروغی و محمود جم در همین سمت باقی ماند.
در بهمن ۱۳۱۴ در مقام وزیر راه به جرم ارتشاء و اخذ پانزده هزار تومان رشوه برکنار شد و تحت تعقیب قرار گرفت ولی از اتهامات وارده تبرئه و تا سه سال پس از آن منصبی به او داده نشد و از ۱۳۱۷ تا ۱۳۱۹ در دولتهای جم و متین دفتری به وزارت صناعت (پیشه و هنر) رسید و در تیر ماه ۱۳۱۹ به نخست‌وزیری منصوب شد. دوران نخست‌وزیری منصور مصادف با جنگ بین‌الملل دوم و بحران و کشمکشهای مابین ایران و متفقین بود، در شهریور ۱۳۲۰ با ورود متفقین به ایران از نخست‌وزیری کناره گرفت.
بعد از شهریور ۱۳۲۰ مدتی استاندار خراسان و آذربایجان بود تا مجدداً در ۱۳۲۹ به نخست‌وزیری منصوب شد که بعد از مدت کوتاهی جای خود را به سپهبد رزم‌آرا داد و به عنوان سفیر در کشورهای ایتالیا، ترکیه و واتیکان مشغول به خدمت شد.
بعدها حسنعلی منصور فرزند وی به نخست‌وزیری منصوب شد، رجبعلی منصور در آذر ۱۳۵۳ درگذشت.

آسیه آل احمد

منبع : موسسه مطالعات تاریخ معاصر ایران