ماشین سخنرانی!

امروزه بسیاری از جیزها را به ماشین بدل می کنند. راست است گه می گویند عصر ما عصر ماشین است.
فضای اکادمی و دانشگاه ما به کارخانه ای بزرگ بدل شده است. کارخانه تولید کتاب,کارخانه تولید مقاله و اخیر مقاله موسوم به ISI و نظایر آن. کارخانه ای که تولید می کند بدون آنکه به محتوای تولید نظر داشته باشد. همه باید در این میدان از یکدیگر سبقت بجویند. دانشگاه ۱ از دانشگاه ۲ و ...
یکی از این موارد سخنرانی های به اصطلاح علمی است.برخی استادان به ماشین سخنرانی بدل شده اند. اینجا و آنجا نام شان در هرموضوعی برسر زبانهاست. این هم یکی از مواردی است که احتمالا به تولید به اصطلاح علم مربوط می شود. گویا بناست من هم یکی از این ماشین ها باشم و روز یکشنبه در همایش مطالعات فرهنگی در دانشگاه علامه شرکت کنم!
عنوان سخنرانی من خیلی گنده و دهن پرکن است: " روش شناسی مطالعات فرهنگی".
کیست که نداند چنین عنوانی در جلسه ای بیست دقیقه ای و آن هم سخنرانی چون من به یک شوخی شباهت دارد.
سخنرانی در ایران اساسا شوخی است. نه حرفی زده می شود و نه حرفی شنیده می شود! سخنران از موقعیتی گفتمانی برخوردار است که می تواند در فضای تک گویانه میدان داری کند. نه کسی می تواند در خلال سخنان بپاخیزد و بگوید: " جناب دکتر مزخرف گفتی!" و نه کسی استدلالی رقیب عرضه کند. سخنرانی ساختاری دموکراتیک ندارد. ما فقط فرض می گیریم که دیده وشنیده می شویم، ای بسا که سخنان ما هیچ تاملی را برنینگیزاند.
در سخنرانی های ما، سخنران پس از سخنرانی خود می رود و سخنان نفر بعد ( و حتی قبل از خود) را نمی شنود. این همان ماجرای ماشینهایی است که در خیابان اگرچه کنار یکدیگر چیده شده اند اما هریک راه خود را می روند و هدف خاص خود را درسر دارند.

عباس کاظمی
http://kazemia.persianblog.ir

منبع : مطالب ارسال شده