چرا آنها تا این اندازه از غرب متنفرند؟

یک‌بار دیگر اسرائیل در‌های جهنم را به روی فلسطینیان گشوده است. ۴۰ آواره فلسطینی در مدرسه سازمان‌ملل متحد جان باخته‌اند، سه نفر دیگر در مدرسه‌ای دیگر. آمار بدی برای عملکرد یک ارتشی نیست که ادعا می‌کند فقط نظامیان را هدف قرار می‌دهد!
آیا ما فراموش کرده‌ایم که هفده هزار و پانصد نفر - که بیشتر آنان غیر‌نظامی و زن و کودک بودند‌- در حمله سال ۱۹۸۲ اسرائیل به لبنان کشته شدند؟ آیا ما فراموش کرده‌ایم که هزار و هفتصد نفر از فلسطینیان در قتل‌عام صبرا و شتیلا جان باختند؟ آیا قتل‌عام سال ۱۹۹۶ در مقر سازمان‌ملل متحد در قانا، که منجر به کشته شدن ۱۰۶ نفر شد، که بیشتر آنان کودک بودند را فراموش کرده‌ایم؟ آیا قتل‌عام آوارگان مرواهین در سال ۲۰۰۶ که توسط هلی‌کوپتر‌های ارتش اسرائیل انجام شد فراموش کرده‌ایم؟ آیا فراموش کرده‌ایم که بمباران جنوب لبنان در همان سال ۲۰۰۶ به کشته‌شدن بیش از هزار غیرنظامی منجر شد؟
آنچه من را شگفت‌زده می‌کند این است که شمار زیادی از رهبران غرب، بسیاری از روسای جمهوری و نخست‌وزیران و شاید متاسفانه شماری از سردبیران و روزنامه‌نگاران این دروغ قدیمی را باور داشته باشند که اسرائیل به غیر‌نظامیان صدمه وارد نمی‌کند. یکی از سفرای اسرائیل تنها ساعاتی پیش از آغاز قتل‌عام غزه گفت: <اسرائیل هر اقدام لازمی را برای جلوگیری از وقوع تلفات غیر‌نظامیان انجام خواهد داد.> ‌ هر رئیس‌جمهور و نخست‌وزیری که این بهانه را برای جلوگیری از آتش‌بس عنوان می‌کند، دستش به خون قصابی شب گذشته آغشته است.
اگر ۴۸ ساعت پیش، جورج بوش شجاعت درخواست آتش‌بس فوری را داشت، ۴۰ غیر‌نظامی ازجمله زنان، سالمندان و کودکان اکنون زنده بودند.
آنچه رخ داده تنها شرم‌آور نیست. یک ننگ است. آیا توصیف جنایت جنگی تا این حد دشوار است؟ اگر حماس مرتکب این قساوت‌ها می‌شد ما در واکنش به آن چه می‌کردیم؟ پس‌از این همه کشتارهای جمعی که در خاورمیانه و توسط ارتش‌های این منطقه انجام شد، فکر می‌کنم واکنش ما باید واکنشی انتقادی باشد اما اسرائیل ادعا می‌کند که در حال جنگ با تروریسم بین‌المللی است. اسرائیلی‌ها ادعا می‌کنند در غزه برای آرمان‌های غرب، برای امنیت ما و مطابق با معیار‌های ما می‌جنگند و بنابراین ما در وحشی‌گری آنان که امروز در غزه شاهد آن هستیم شریکیم.
من بهانه‌هایی را که ارتش اسرائیل برای انجام این جنایات تراشیده است خوانده‌ام. شاید شما هم در ساعات آینده باز هم تکرار آن را بشنوید. برخی از این بهانه‌ها را برای شما می‌گویم: فلسطینیان آوارگان خودشان را می‌کشند. آنان اجساد مردگان را از گورستان خارج می‌کنند و دوباره آنان را دفن می‌کنند. فلسطینیان گناهکارند چرا که از گروهی نظامی حمایت می‌کنند یا فلسطینیان مسلح از آوارگان بی‌گناه به‌عنوان سپر انسانی استفاده می‌کنند. آنطورکه کمیسیون تحقیق اسرائیل گزارش داد قتل‌عام صبرا و شتیلا توسط متحدان راستگرای اسرائیل در لبنان یعنی فالانژیست‌ها انجام شد. اسرائیل ۴۸ ساعت این ماجرا را تماشا کرد و هیچ اقدامی انجام نداد. سپس اسرائیل از سوی جهانیان در این حادثه مقصر شناخته شد اما دولت مناخیم بگین جهان را متهم به تهمت‌زدن کرد. پس از آنکه توپخانه ارتش اسرائیل در سال ۱۹۹۶ پناهگاه آوارگان سازمان ملل را در قانا هدف قرار داد، اسرائیل مدعی شد که اعضای حزب‌الله لبنان هم در این پناهگاه مخفی شده‌بودند. این یک دروغ بزرگ بود. ‌
اسرائیل در سال ۲۰۰۶ تقصیر کشته شدن بیش از هزار غیر‌نظامی را به گردن حزب‌الله انداخت و گفت که اجساد کودکان در قتل‌عام دوم قانا از گورستان‌ها بیرون آورده شده‌است. این هم دروغ بزرگ دیگری بود.
ماجرا این بود که به مردم این روستا دستور داده شد تا قانا را تخلیه کنند آنها از این دستور پیروی کردند و در زمان حمله توسط نظامیان ارتش اسرائیل هدف قرار گرفته و کشته شدند. مردم شهر قانا دست کودکانشان را گرفته بودند و در کنار کامیون‌هایی ایستاده بودند که شاید با آن به شهری دیگر سفر کنند و خلبانان اسرائیلی دقیقا می‌دانستند که آنان غیر‌نظامی و بی‌گناهند اما هلی‌کوپتر‌های اسرائیلی با کم کردن ارتفاع خود از فاصله نزدیک آنان را به گلوله بستند. در این بازی مرگ، تنها دو نفر زنده ماندند و اسرائیل حتی حاضر به عذر‌خواهی هم نشد.
۱۲ سال پیش، یک هلی‌کوپتر اسرائیلی دیگر به آمبولانسی که حامل غیر‌نظامیان بود حمله کرد و سه کودک و دو زن را کشت. به این غیر‌نظامیان هم، مانند غیر‌نظامیان قانا دستور داده شده بود تا روستای خود را ترک کنند و آنها در حال ترک محل زندگی خود بودند. اسرائیلی‌ها ادعا کردند که افراد حزب‌الله در آن آمبولانس بودند. این هم یک دروغ دیگر بود. من همه این قساوت‌ها را گزارش کرده‌و در مورد همه آنها تحقیق کرده‌ام و با بازماندگان این حوادث هم صحبت کردم. شماری از همکاران من هم این کار را انجام دادند. سرنوشت ما البته مشخص بود: به ما لقب ضد‌‌یهودی بودن دادند.
و من در نوشته ذیل، بدون توجه به این اتهامات و بد‌گویی‌ها می‌نویسم:‌ما بار دیگر این اتهامات و بد‌گویی‌ها را خواهیم شنید. غرب حماس را متهم به دروغ‌گویی می‌کند . ما آنان را متهم می‌کنیم که نبش قبر کرده و مردگان خود را به جای کشته‌شدگان جدید معرفی می‌کنند. ما حماس را متهم می‌کنیم که در مقر آوارگان سازمان‌ملل متحد مخفی شده‌اند. رهبران ما بار دیگر حماس را متهم به نقض آتش‌بس می‌کنند. اما حماس آتش‌بس را نقض نکرد. آتش‌بس روز چهارم نوامبر و زمانی نقض شد که بمباران ارتش اسرائیل منجر به کشته شدن شش فلسطینی در غزه شد. آتش‌بس روز ۱۷ نوامبر زمانی نقض شد که بمبارانی دیگر توسط ارتش اسرائیل بیش از چهار فلسطینی را کشت.
بله، اسرائیل سزاوار امنیت است. بر اساس آمار ارائه شده ۲۰ اسرائیلی در ۱۰ سال در اطراف غزه کشته‌ شد‌ه‌اند اما ۶۰۰ فلسطینی تنها در یک هفته اخیر از میان رفته‌اند. هزاران فلسطینی هم از سال ۱۹۴۸ میلادی و پس از قتل‌عام دیر یاسین که منجر به خروج فلسطینی‌‌ها از سرزمین‌هایشان و تاسیس اسرائیل شد کشته شده‌اند. مقیاس کشته‌شدگان دوطرف کاملا بی‌ارتباط است. این موضوع نه‌تنها یاد‌آور خونریزی‌های متداول در خاورمیانه نیست بلکه ما را به یاد فجایع دهه ۹۰ بالکان می‌اندازد. هنگامی‌که جنبش‌های عرب با خشمی نا‌محدود علیه ما ایجاد می‌شود ما می‌گوییم موضوع ارتباطی به ما ندارد و می‌پرسیم چرا آنها از ما متنفرند؟ اما اجازه دهید نگوییم که پاسخ آن را نمی‌دانیم.

رابرت فیسک‌
ستون نویس روزنامه ایندیپندنت چاپ بریتانیا

منبع : روزنامه اعتماد ملی