بهترین تعطیلات نوروز من

تعطیلات نوروز، فرصت مناسبی برای در کنار خانواده بودن و همراه آنها به مسافرت، دید و بازدید و تفریح و گردش رفتن است و کسی نیست که دوست نداشته باشد این ایام در کنار خانواده خود بگذراند ولی برخی خدمت به خلق خدا را بر همه چیز ترجیح می دهند.
مدتی بود نام «اردوهای جهادی» را شنیده بودم؛ خیلی دوست داشتم با حضور دراین اردوها گامی هرچند کوچک برای آبادانی کشور اسلامی بردارم ولی توفیق حاصل نشد.
از این که نتوانستم بدلیل مشغله کاری همراه دوست بسیجی ام دراین اردوها باشم ناراحت بودم.
قراربود در تعطیلات نوروز با کاروان راهیان نور به جبهه های غرب کشور برویم ولی با درخواست از دوست عزیزم که از اعضای بسیج دانشجویی دانشگاه شهید چمران اهواز است در «اردوی جهادی» ثبت نام کردم.
ساعت حدود ۳۰/۱۵ دقیقه روز سه شنبه ۴/۱/۱۳۸۸ همراه کاروان دانشجویان بسیجی دانشگاه شهید چمران اهواز عازم روستای «للر بزرگ» از توابع شهرستان اندیکا در شمال شرقی خوزستان و آخرین روستای استان در مرز استان چهارمحال بختیاری شدیم. در واقع اول به شهرستان مسجد سلیمان رفتیم و بدون هیچ معطلی با یکدستگاه مینی بوس راه شهرستان اندیکا را در پیش گرفتیم. با این که فاصله چندانی با محل زندگی ما نداشت ولی نخستین بار بود که دراین خطه سرسبز به مناظر طبیعی زیبا و بی نظیر پا می نهادم.
مسافت خیلی طولانی بود و می بایست حدود ۳ ساعت می رفتیم تا به شیرین بهار (شیمبار) می رسیدیم و از آنجا هم باید عقب خودروهایی مانند تویوتا یا نیسان وانت که توان گذشتن از جاده های کوهستانی را داشت می نشستیم و می رفتیم. این جاده توسط دولت عدالت محور نهم درحال احداث بود. خدا می داند تا قبل از آن اهالی منطقه چگونه به شهر تردد می کردند.
وقت نماز در همان کوهستان وضو گرفتیم و نماز مغرب و عشا را به امامت مسئول بسیج دانشجویی دانشگاه شهید چمران اقامه کردیم. هوا که تاریک شد گویی راه را گم کرده بودیم و بی هدف در جنگل های منطقه حرکت می کردیم تا این که یکی از غیور مردان عشایر منطقه ما را راهنمایی کرد.
ساعت از نیمه شب گذشته بود که با ۴ ساعت تأخیر به مقصد رسیدیم.
پس از اجرای صبحگاه نیروهای بسیجی که از دانشگاه های مختلف سراسر کشور به منطقه آمده بودند به ۳ گروه عمرانی که کار ساخت وساز پروژه ای که از پیش تعیین شده بود را برعهده داشت و اکثر دوستان عضو این گروه بودند، گروه پشتیبانی که وظیفه اش هماهنگی و برنامه ریزی دقیق جهت بهره وری مناسب از امکانات، وقت و نیروی انسانی حاضر در اردوی جهادی بود و توسط دانشجویان دانشگاه های امام صادق(ع) و امام حسین(ع) اداره می شد و گروه فرهنگی که برگزاری کلاس های دینی- عقیدتی و برنامه های متنوع فرهنگی دیگر برای اهالی روستا به ویژه کودکان و نوجوانان از وظایفش بود و اعضایش از طلاب علوم دینی حوزه علمیه اهواز بودند؛ تقسیم شدند و یک نفر هم به عنوان شهردار که وظیفه اش تمیزکاری محل استقرار و پذیرایی از کل نیروها در وعده های مختلف بود انتخاب شد. چند نفر از اعضای گروه پشتیبانی هم باید همراه اهالی روستا با چند رأس الاغ آب موردنیاز را از کیلومترها دورتر از دل کوه ها و دره ها با پای پیاده به محل می آوردند که با مساعدت سپاه ولی عصر (عج) این مشکل بوسیله ۲ تانکر چرخ دار برطرف شد.
با همکاری زنجیروار همه برادران بسیجی و جمعی از اهالی روستا، کارها به نحو مطلوب پیش می رفت و با آنکه هر کدام از شرکت کنندگان از یک نقطه کشور و با آداب و رسوم گوناگون در اردو شرکت کرده بودند ولی یکدلی، یکرنگی و یک هدف مقدس آنها را دور هم جمع کرد و در یک کلام «تفکر و روحیه بسیجی» بود که بهترین و مهمترین دلیل برای دوستی و رفاقت بین همه تبدیل شد.
خستگی به تن هیچ کس راه نداشت و همه با هم برابر و برادر بودند؛ در وقت استراحت و فراغت از کار آنقدر با هم شوخی و مزاح می کردند که گویی از اول عمر با هم بودند و الان هم در خانه و در کنار عزیزان خود هستند. آنچه دیده می شد فقط اخلاص، صفا و صمیمیت بود و همین هم بهانه خوبی برای روستائیان بود تا همه را از خود بدانند و یک ارتباط عاطفی خوب برقرار کنند.
سرتیپ کاظمینی فرمانده سپاه ولی عصر(عج) خوزستان به همراه چند تن از معاونان بسیج دانشجویی تهران بزرگ و چند تن از مسئولین دیگر پس از بازدید از پروژه و روستا به جمع بچه ها آمدند. آقای کاظمینی پس از ارائه گزارشی از سوی مسئولین اردو، برای ساخت پایگاه مقاومت بسیج، ساخت حمام عمومی، کاشی و ایزوگام مدرسه و ساخت خانه برای پیرزنی که از ایتام فرزندش نگهداری می کرد. قول مساعدت داد و برای رفع مشکلاتی که باعث قطع آب و برق روستا شده بود. هم قول پیگیری از طریق استانداری خوزستان را به اهالی محترم داد که بلافاصله عملیات اجرایی برخی پروژه ها که نخستین آن ساخت پایگاه مقاومت بسیج بود آغاز شد.
آنچه در بدو ورود به ذهن اکثر بچه ها خطور می کرد این بود که افرادی که در روستای «للر بزرگ» زندگی می کنند افراد بی سواد و دور از مسایل دینی و فرهنگی هستند و تنها جوانان یا حداکثر چند نفر از اهالی آن هم در حد خواندن و نوشتن باسوادند (البته بنده هم از این تفکر مستثنی نبودم)، ولی در جلسه ای که با حضور بزرگان و ریش سفیدان منطقه برگزار شد با کمال ناباوری متوجه شدیم تعداد زیادی از اهالی روستا حافظ قرآن، نهج البلاغه و بعضاً حافظ توضیح المسائل هم هستند که آن هم ریشه در روابط دینی با شهرهای دزفول و شوشتر و قدمت فرهنگی روستا که به گفته اهالی نزدیک به نهصد سال می رسد؛ دارد.
نبود جاده برای باغ ها جهت فروش محصولات کشاورزی و باغی و دوری مسافت از شهر برای مستمری بگیران کمیته امداد امام خمینی(ره) ۲ مشکل مهمی بود که در جلسه با بزرگان روستا مطرح شد که امیدواریم با مساعدت و توجه ویژه دولت مهرورز، مشکل جاده و اعزام یک نفر از سوی کمیته امداد به منطقه برای پرداخت مستمری، به افراد تحت پوشش مشکل آمد و شد آنها به شهر در جاده های پرخطر حل شود.
پای بندی به مسایل دینی و ضریب هوشی بالای دانش آموزان روستای للر بزرگ دو ویژگی منحصر به فرد این روستای محروم و فقیرنشین بود. روزها از پی هم می گذشت و همه مشغول خدمت بودند تا این که روز وداع با تعداد زیادی از دوستان خود در این اردو به ویژه دانشجویان بسیجی دانشگاه پیام نور رامهرمز که از ما زودتر آمده بودند فرا رسید.
چند روز دیگر در کنار دانشجویان دانشگاه های آزاد شوشتر و دزفول بودیم که تعطیلات رو به اتمام بود، فراق یاران نزدیک و روزهای خوب و شیرین للر بزرگ را که با صفا و صمیمیت در کنار هم گذراندیم به پایان رسید و می بایست با کوله بار از خاطرات به یاد ماندنی و تجربه ای گران بها به شهر خود بازمی گشتیم. با اهالی خداحافظی کردیم و به سوی اهواز به راه افتادیم. میدان شهید بندر (چهارشیر) آخرین ایستگاهی بود که ما در کنار هم بودیم. از هم جدا شدیم و هر کس رهسپار دیار خود شد.
در این زمانی که شرط حیات نیرنگ است
دلم برای رفیقان بی ریا تنگ است

حبیب حسین یزدی- هفتکل

منبع : روزنامه کیهان