وحدت ،‌تنها امید لبنانی‌ها

نظام لبنان ازآن جهت بی‌مانند است که برپایه سهمیه‌های فرقه‌ای بنا نهاده شده و هر فرقه و گروهی در این کشور از قدرت برخوردار است. فرمول سیاسی که امروزه در لبنان وجود دارد با هدف تضمین واطمینان دادن به گروه‌ها و فرقه‌های مختلف تدوین شده است.
آنچه که این فرمول را آسیب‌پذیر می‌سازد،‌ تمایل برخی گروه‌های داخلی به نزدیکی با قدرت‌های خارجی است. این حقیقتی است که مانع از حل مشکلا‌ت لبنانی‌ها درفضایی آرام می شود. هیچ پیروز و غالبی در کشمکش‌های لبنان وجود ندارد و به همین دلیل است که لبنانی‌ها راههایی را برمی‌گزینند تا رویارویی‌ها را کنار بزنند برای مثال می توان به تمایل آنها برای خالی ماندن پست ریاست جمهوری برای چندین ماه و حتی پس از آنکه همه طرف‌ها با تعیین رئیس‌جمهور آینده کشور موافقت کردند، اشاره کرد.
براساس ‌تقسیم‌ طایفه‌ای، ‌رئیس‌جمهور، ‌نخست وزیر و رئیس پارلمان در لبنان باید هر یک از یکی از ۳ گروه اصلی کشور انتخاب شوند. بحران اخیر در این کشور زمانی آغاز شد که دولت فواد سنیوره نخست وزیر لبنان تصمیم به نامشروع خواندن سیستم ارتباطاتی حزب الله لبنان و اخراج رئیس امنیتی فرودگاه تحت حمایت حزب الله و نادیده گرفتن درخواست‌های این جنبش برای تدوین قانون جدید انتخاباتی گرفت. دولت لبنان نمی‌توانست وارد نزاع با حزب الله شود؛ بنابر این مساله سیستم ارتباطاتی این جنبش را به دادگاه‌ها ارجاع دارد و دیگر مسائل پیچیده به فرمانده ارتش ارجاع شد.
حزب الله از این اقدامات به خشم آمد. این جنبش که از قدرت نظامی خود اطمینان دارد، شبه نظامیان خود را وارد ماجرا کرد و غرب بیروت را به تصرف در آورد و این کشور کوچک، اما آشوب‌زده تا حد جنگ داخلی پیش رفت و در نتیجه، ارتش برای خنثی کردن این بحران وارد عمل شد و از افراد مسلح خواست از خیابان ها عقب نشینی کنند. سپس دولت با تجدید نظر در تصمیم هایش ، از موضع خود عقب نشینی کرد و به زودی جاده‌ها، بندرها و فرودگاه بازگشایی شد. حزب الله هم به تفنگداران و نیروهای خود دستور داد تا از خیابان ها خارج شوند و در نتیجه وقوع جنگ داخلی احتمالی در لبنان دست کم به طور موقت از بین رفت. بحران در لبنان با اقدام های بحث برانگیز و مجادله آمیز دولت آغاز شد. سید حسن نصرالله دبیر کل حزب الله لبنان که حرف های خود را همواره عملی می کند، این اقدامات را به نوعی اعلا‌م جنگ خواند .
دلیل آن ، این بوده که مقاومت از شبکه ارتباطاتی خود کوتاه نخواهد آمد. حزب الله بر این نکته تاکید داشت و فرمانده ارتش این مساله را درک کرد. به همین دلیل وی کابینه را به لغو تصمیماتش توصیه کرد.اما نباید اعتراف کمیته وینوگراد در مورد عملکرد با شکوه حزب الله در جنگ اخیر خود علیه اسرائیل را فراموش کنیم. ما همه می دانیم که آمریکا و اسرائیل خواستار خلع سلا‌ح حزب الله به منظور محروم ساختن اعراب از آخرین گزینه نظامی شان هستند. به همین دلیل است که تصمیمات دولت سنیوره - حتی در صورتی که هدف شومی هم نداشته باشد- دست کم اشتباه بود. شایسته است که از طریق گفتگوی آرام به حزب الله لبنان نزدیک شد و نه از طریق رویارویی، در ضمن باید به عدم استفاده از نیروی نظامی در مناقشات داخلی لبنان، تعهد داده شود. دولت لبنان باید حزب الله را به عنوان یک شریک سیاسی به رسمیت بشناسد و این جنبش باید شانه به شانه دولت در جهت تضمین منافع ملی لبنان اقدام کند. وحدت تنها امید برای لبنانی هاست و آنها باید هر کاری را برای حفظ وحدت و امنیت کشورشان در پیش بگیرند. در جریان نشست دوحه، شهروندان لبنانی در خیابان ها با شعارهایی خطاب به رهبران خود مبنی بر اینکه اختلا‌فات را کنار بگذارید، راهپیمایی کردند. یکی از شعارها این بود <تا زمانی که توافق نکردید، باز نگردید.> آنطورکه که آشکار است، توافق دوحه چندان قاطعانه نیست و هنوز باید اقدامات زیادی انجام گیرد.

منبع : روزنامه آفتاب یزد