دفاع از خود در برابر یک آیکیدوکار

این وقایع‌نگاری قصدش آن است که به شما توضیح دهد چرا و چگونه باید با یک آیکیدوکا پیشرفته یا یک متخصص دررفتگی‌ها مواجه شوید. بودوکاهائی که هدفشان بیشتر معنوی است تا ”جنگی“ مانند آیکیدوکاها، معمولاً فراموش می‌کنند که بنیان‌گذاران بودوهای بدون مسابقه، همگی مبارزانی بزرگ و اغلب بسیار خشن بودند. با پشت سر گذاشتن ”مرحله بدون بازگشت“ و با در معرض خطر قرار دادن زندگی خود در طی دوئل‌های ”نهائی“ آنها می‌توانستند این اجازه را به خود بدهند که فقط به ”مسیر“ صوفی‌منشانه رشته خود متوسل شوند، در عین حالی که در هر لحظه‌ای که لازم بود می‌توانستند از قابلیت‌ جنگی خود هم استفاده کنند.
● مرحله بدون بازگشت
این توانائی (استفاده از قابلیت جنگی خود) متأسفانه برای رزمی‌کاران جوانی که وارد این ”مسیر“ شده‌اند کاربرد ندارد. وانگهی، انجام دادن یک رشته رزمی فقط با داشتن شناخت ظاهری از آن و آگاه نبودن از بخش‌های پنهان آن رشته، عملاً یک ت نصفه و نیمه است.
مورد استاد موریهی اوشیبا (۱۹۶۳ ـ ۱۸۸۳) مثال خوبی است. در سن بازنشستگی در ۶۶ سالگی بود که پس از ۴۴ سال پرداختن به بوجوتسو ژاپنی تا بالاترین سطح استادی، این دای ـ شیهان غیرمعمول، سبکی از داتیو ـ ریو ـ آیکی ـ جوتسو به وجود آورد و آن را ”آیکیدو“ نامید. در این مسیر او با شناختی که از ”دو“ داشت، از آموزش‌های راهب صوفی، دگوشی وابیسابورو بهره برد ـ او از طریق ”مسیر هماهنگی جهانی و انرژی کیهانی“ صلح جهانی را می‌ستود ـ استاد اوشیبا ابتدا محافظ شخصی دگوشی بود و بعد در سال ۱۹۱۹ یکی از مریدان پروپا قرص او شد. پس از آن‌که یک مرید بسیار ”سرسخت“ (یانگ) اساتید بزرگ بوجوتسو در پایان قرن ۱۹ و ابتدای قرن بیستم بود، به ”نرمی و ملایمت“ (یین) روی آورد. بعد از مطالعه و بررسی کیتو ـ ریو ـ جوجوتسو (همراه توزاوا توکوزابورو) و سپس گوتو ـ ریو ـ کنجوتسو (همراه ناکا ماساکاتسو) سطح رزمی او آن‌قدر بالا رفت که در سال ۱۹۰۸ در حالی‌که فقط ۲۵ سال داشت اجازه تدریس در سه مکتب اصلی جوجیتسو و کنجوتسو ژاپن را کسب کرد: کیتو ـ ریو، یاگیو ـ شینکاگه، روی و تنشین ـ شینیو ـ ریو.
● اوشیبا ”ملزم“ به ترک استاد تاکدا شد
او ضمن ادامه دادن به تحقیقات رزمی خود، در سن ۳۲ سالگی یکی از شاگردان برجسته تاکدا سوکاکو (۱۹۴۳ ـ ۱۸۵۸) دای، شیهان دایتو ـ ریو ـ آکیجوتسو شد. اما رفتار متعصبانه و آمرانه مورهی اوشیبا (حتی مریدان فرقه اوموتو ـ کیو دگوشی آن را شرح داده‌اند) باعث شد که او در سال ۱۹۲۲ ”ملزم“ ترک استاد تاکدا شود. مع‌ذلک استاد تاکدا، اجازه تدریس را به او واگذار کرد و به وی اجازه داد تا از نام ”آیکی ـ جوتسو ـ داتیو ـ ریو“ استفاده کند. (سال ۱۹۴۱ بوتوکوکای می‌بایست مکتب خود را با نام ”یوشیبا ـ ریو ـ آیکی ـ بودو“ رسمی نماید.)
استاد اوشیبا در حدود ۵۰ سالگی به دلیل کارآئی فوق‌‌العاده خود، حتی مقابل بسیاری از حریفان، چنان شهرتی به‌دست آورده بود که توجه استاد جیگوروکانو (پایه‌گذار جودو) را به خود جلب کرد. استاد جیگورو به ملاقات استاد اوشیبا رفت (او از این‌که شأن خود را پائین بیاورد و به کودوکان روی آورد، اجتناب ورزید)
▪ جیگورو کانو شاگردانی را نزد اوشیبا می‌فرستد
پس از این ملاقات استاد کانو در سال ۱۹۳۳ چندین شاگرد را که در جودو رتبه بالائی داشتند نزد او فرستاد. شودا گوزو، تومیکی کنجی، ناگاکا هیدکاتسو، موراشیگهه آرتیوشی، هاجیمه ایواتا، و موشیزوکی منیور که نخستین کسی بود که در سال ۱۹۵۱ در فرانسه، در دوجو استاد میکونوسوکه کاوائیشی (کارشناس بوتوکوکای در کیوتو که سال ۱۹۳۵ وارد فرانسه شد) آیکی ـ جوتسو را تعلیم داد.
از آن‌جائی که من خودم جودو را در این دوجو (بلوار بلانکی، در پاریس)، کار می‌کردم و جزو بیست پیشکسوت آیکی ـ جوتسو در فرانسه بودم، می‌توانم برای شما در آیکی ـ جوتسوئی که استاد موشیزوکی مینورو آموزش می‌داد، صحبت کنم.
این همان آیکی ـ جوتسوئی است که استاد اوشیبا تا ابتدای جنگ دوم جهانی به شاگردانش تعلیم می‌داد.
● آیکیدو، قسمت ”نرم و ملایم“ آیکی جوتسو
به همین دلیل من می‌توانم به آیکیدوهای کنونی ثابت نمایم که آیکیدوئی که آنها کار می‌کنند؛ چیزی جز قسمت ”نرم و ملایم“ آیکی ـ جوتسو نیست. علاوه‌بر آن روش‌هائی را به آنها ارائه می‌دهم تا کمبودها و نقایص خود را کشف کنند. زیرا من اعتقاد دارم انتقاد کردن بدون ارائه راه‌حل، بی‌فایده است. ”نارسائی‌های“ آیکیدو به شما اجازه خواهند داد تا به راحتی با تکنیک‌های آیکیدوکاها مقابله کنید. نکته دیگری هم وجود دارد که من می‌خواهم خاطرنشان کنم. هنگامی که در سال ۱۹۴۲استادی موریهی اوشیبا یک معبد با دوجو (آیکی ـ جینجا) برای انجام آیکیدو ساخت، همه شاگردان او در آیکی ـ جوتسو و رشته‌های مبارزه‌ای دیگر مانند کن ـ جوتسو (شمشیر)، بو ـ جوتسو، جودو و کاراته پیشرفته بودند. تاداشی آبه که برای ارتقاء دادن آیکی در فرانسه جانشین مینورو موشیزوکی شد، صاحب دان دو در کاراته و فردی الکلی بود. هنگامی که او ”حالش خراب می‌شد“ دوست داشت با مشت برهنه خود اتاق اتومبیل‌ها را خراب کند.
● آیکی ـ جوتسو ”قدیمی“
بدین‌ترتیب تمام مربیان آیکیدو در فرانسه (نسل اول) با جودو و کاراته هم آشنائی داشتند. اغلب آنها در هر دو رشته صاحب کمربند مشکی بودند.
همان‌طور که گفتم، هنگامی که استاد مینورو موشیزوکی در سال‌های ۵۲ ـ ۱۹۵۱ ما را با آیکی ـ جوتسو آشنا کرد، آموزش‌های او مبتنی بر آیکی ـ جوتسو ”قدیمی“ بود، همان چیزی که او از استاد اوشیبا در سال‌های ۲۵ ـ ۱۹۳۳، ۱۰ سال قبل از خلق ”آیکیدو“ خودش فراگرفته بود.
این آیکی‌ ـ جوتسو شامل ”ضدحمله‌هائی“ بود که هنگامی به‌کار گرفته می‌شدند که تکنیک‌های آیکی (تقریباً همان تکنیک‌های آیکیدو کنونی) خیلی آهسته، خیلی نرم، ناصحیح یا به‌قدر ناکافی ”قفل شده“ بودند. این کار رزمی با کاراته‌ای که من می‌خواستم در اروپا ارتقاء دهم (با کمک استاد موشیزوکی) تناسب داشت.
● ”ضد ـ آیکی“ها، تکنیک‌های عالی
هنگامی که تاداشی ”ضد ـ آیکی“ها را کنار گذاشت، من هم دیگر به دوجو او نرفتم ـ در حالی‌که دان سوم آیکی را داشتم و دیپلمه Etat بودم ـ آیکی جوتسو را در دوجوی خودم تدریس می‌کردم و این امر موجب آشنائی من با استاد ژاپنی دوگانه شد. او سه سال هاکو ـ ریو را در دوجوی من تدریس کرد و پیشکسوت این رشته در اروپا بود. هنگامی که تتسوجی موراکامی (۱۹۸۷ ـ ۱۹۲۷) دان ۳ کاراته شوتوکان و آیکی جوتسو، برای یک‌سال به دوجوی من آمد (توسط استاد مینورو موشیزوکی، با وساطت جیم آلشیک، شاگرد دائمی در یوسیکان شیزوکا فرستاده شد)، من ـ به‌طور احمقانه‌ای ـ خواستم به او بفهمانم که در دوجوی ”من“ او سنسی نیست. بنابراین از او دعوت کردم که یک ”جیو ـ کومیته“ کاراته را اجرا کند... این مسئله خیلی زود به یک ”دوئل بدون قانون“ تبدیل شد و من دفاع‌های خود را مقابل کاراته به کار گرفتم چیزی که به شدت برای او ناخوشایند بود.
● ”بازوی خم‌نشدنی“
برگردیم به ”ضدآیکی‌“ها
اگر تکنیک یک آیکیدوکار ناقص باشد به راحتی می‌توانیم مانع از دررفتگی مچ یا بازو توسط او شویم. با نوشته نمی‌توانم دقیقاً به شما بگویم که چگونه می‌توان مانع از این کار شد. هنر رزمی فقط از طریق تن به تن می‌تواند انتقال یابد. با این‌حال من می‌توانم مسیرهای تحقیق را به شما نشان دهم.
تکنیکی که برای مقابله کردن با یک دررفتگی آیکی کوتاه یا بلند وجود دارد، مبتنی است بر سفت و کشیده کردن بازو، به روشی که ”بازوی خم‌نشدنی“ نامیده می‌شود (کویشی توهی، دان ۱۰ آیکیدو از این روش زیاد استفاده می‌کرد اما هرگز نحوه اجرای آن را توضیح نداد) سپس بازوی سفت و کشیده شده را به طرف پائین و به سمت بیرون یا داخل هول می‌دهید در حالی‌که مچ خود را با تمام قدرت می‌پیچانید (یا این‌که بازوی خود را بلند می‌کنید و آن را به سمت بالا هول می‌دهید و باز هم مچ خود را با تمام قدرت می‌پیچانید). رهاسازی به‌طور اتوماتیک صورت می‌گیرد و شما هم می‌توانید به نوبه خود موجب دررفتگی عضوی از بدن حریف یا واژگون شدن او شوید. این سطح دوم است. اگر او یک رهاسازی انجام دهد و بر شما تسلط یابد، در سطح سوم قرار دارید.
اکنون با دانستن این‌که در مقابل هر دفاع آیکی یک دفاع آیکی دیگر وجود دارد، به‌ناچار آنها را فرا خواهید گرفت.
● یک زندگی رزمی جدید شروع می‌شود
این تحقیق جذاب است. نکته مهم آن بود که بدانیم آنها وجود دارند. همراه با دوستانتان در موارد ذکر شده تحقیق کنید (اما به‌طور پنهانی، تا به سنسی بی‌احترامی نشود) موارد دیگر از این قبیل هم وجود دارند؛ برخی از آنها شبیه پشتک‌های عقب یا جلو هستند.
فایده این کار آن است که تکنیک‌های آیکیدو یا آیکی جوتسو شما بدون هیچ ضعفی اجرا می‌شوند، یعنی بدون آن‌که فرصتی برای ”ضدآیکی‌“ به حریف بدهید.
چیزی که به هیچ‌وجه مانع از جستجوی SPHER نمی‌شود، یک زندگی رزمی دوم شروع می‌شود...“

نویسنده: هانری پله
مترجم: فاطمه کیا

منبع : مجله‌رزم‌آور