دنیای بزرگ هابل

علوم نجوم از جالبترین علوم محسوب می شود. از نظر زیست شناسی هیچ جانور مرده، از نظر شیمی هیچ بوی متعفن،از نظر روانشناسی هیچ نوجوان بد و از نظر علم تغذیه هیچ غذای نا مطلوبی بر روی زمین وجود ندارد، ولی با تمام این تفاسیر علم نجوم جالبترین آنهاست زیرا منجمان بر روی قله های کوهستانی با هوای صاف و با استفاده از ابزاری زیبا تحقیقات خود را انجام می دهند. شاید همین زیبایی علم نجوم هابل را به ُسوی این علم کشاند. او درس حقوق را کسل کننده و عاری از هیجان می دانست و پس از انجام مسابقات سنگین وزن مشت زنی به سمت این علم گرایش یافت. از نظر او نجوم شبیه وزارت است و هیچکس نباید بدون دعوت در آن وارد شود و تنها راه آزمایش چنین احضاری این است که به سمت رشته های دیگری غیر از رشته مورد علاقه قبلی خود، گرایش یابید. ادوین هابل به احضار خود پاسخ مثبت داد. در سال ۱۸۸۹ در مارشفیلد میسوری به دنیا آمد. در سال ۱۹۱۰ موفق به کسب درجه لیسانس از دانشگاه شیکاگو گردید.او می دانست روزی منجم می شود،اما دو سال وقت خود را در رشته حقوق هدر داد و بعد از یکسال کارآموزی در این رشته، به رشته نجوم گرایش پیدا کرد.
وی به سمت رصدخانه یرکس واقع در ویسکانسین فرانسه رفت. اما در طول جنگ جهانی اول به آمریکا بازگشت و در رصدخانه مانت ویلسون واقع در کالیفرنیا پرداخت. داستانی که او با مشاهده نور ضعیفی بر روی صفحات عکاسی بدان دست یافت، دگرگونی عظیمی از ادراک ما از جهان به وجود آورد. روز به روز بر اطلاعات او افزوده می شد و به همین ترتیب درکش از جهان افزون تر. حتی در زمان کارآموز علم نجوم بر روی نبولاها یا نورهای ضعیف فواصل ستارگان راه شیری متمرکز گردید.بعدها اثبات شد که بعضی از آنها ابرهای غباری نامنظمی هستند که نور ستاره ها را منعکس می کنند و می درخشند.موارد دیگری که بر روی آنها کار کرد، اجسام کروی،بیضی و مارپیچی باز بود. وقتی با استفاده از تلسکوپهای قوی تر از درخشنده ترین آنها عکس گرفته شد، البته در داخل گروههایی از ستارگان که کم نور بودند(به دلیل فاصله زیاد آنها) معما حل شد. اما گروهی معتقد بودند که این مسأله درست نیست، چون ابزار کافی را در دست نداشتند. او در سال ۱۹۳۰ تئوری گسترش کیهان را ارائه داد.
او با مشاهده ی ستارگان متغیری که کافئیدها نامیده می شدند، متوجه شد که نبولای روشن معروف به مسیئر ۳۱،۶۸۰۰۰۰ سال نوری با زمین فاصله دارد. هابل در نهایت به نتیجه ی با اهمیت«نسبت سرعت بازگشت نبولا به مسافت آن» دست یافت. این بدان معناست که اجسام بزرگ کیهانی (نبولا) در حال دور شدن از جسم کیهانی دیگر هستند. مانند یک بالن لاستیکی که با دمیدن در آن نقطه هایی در درون آن (مانند نبولا) فاصله شان زیادتر می شود. هر چند در ابتدا دانشمندان حاضر به پذیرفتن آن نبودند،اما در نهایت به نام «قانون هابل» معروف شد. این دانشمند بزرگ در سال ۱۹۵۳ در سان ماریو واقع در کالیفرنیا از دنیا رفت.


نوشته شده توسط سعید فراستخواه
http://biography.blogsky.com/category/cat-۳/

منبع : مطالب ارسال شده