بحران زنجیره‌ای در خاورمیانه

خاورمیانه در شرایطی دورانی بحرانی را سپری می‌کند که نا‌آرامی‌ها و انفجارهای زنجیره ای در بسیاری از کشورهای منطقه بر این حساسیت افزوده است. چندین حمله انتحاری در عراق که دهها زخمی برجای گذاشت، انفجارهای زنجیره‌ای در پاکستان که موجی از ناامنی ‌را به همراه داشته، تشدید بحران امنیتی در افغانستان با چندین کشته و زخمی و در نهایت درگیری‌های امنیتی در سوریه و لبنان را می‌توان مجموعه‌ای از این تحولا‌ت دانست. هرچند که براساس گزارش‌های منتشره عامل این حوادث گروههای افراطی معرفی شده‌اند اما در بررسی دقیق این تحولا‌ت نکاتی دیگر قابل بررسی می‌باشد که نقش و جایگاه غرب در لوای این تحولا‌ت را برملا‌ می‌سازد.
آمریکا و متحدان غربی آن که با چالش‌های بسیاری در عرصه داخلی مواجه هستند در این کشورها اهدافی را پیگیری می‌کنند که محوریت آنها را تشدید بحران‌های امنیتی تشکیل می‌دهد. در عراق اجرای طرح توافقنامه امنیتی اساس کارکردهای کاخ سفید راتشکیل می‌دهد. در افغانستان افزایش نیروها و سوق دادن اعضای ناتو به همکاری با توسعه طلبی واشنگتن پیگیری می‌گردد. در پاکستان نیز ایجاد پایگاه نظامی جدید و در نهایت سلطه آرام برمنابع نظامی هسته‌ای مد نظر می‌باشد. در سوریه و لبنان نیز پروژه بحران امنیتی برای حضور نیروهای غربی در حال تدوین شدن است.
غربی‌ها در حالی برای رسیدن به این اهداف فعالیت می‌کنند که مهمترین بهانه برای تحقق این اهداف چالش‌های امنیتی است که تاثیر بسیاری بر آینده منطقه دارد.کشورهای غربی که دیگر توانایی جلب افکار عمومی برای اجرای اهداف خود را ندارند باردیگر سناریوی بحران امنیتی را برای خاورمیانه اجرا می‌کنند تا در لوای آن مجوز بازیگری در منطقه را کسب نمایند. در این میان تشدید تلا‌ش‌های واشنگتن برای توسعه طلبی ونیز برخی مقاومتها در برابر آن مجموعه‌ای از بحران‌های امنیتی را به همراه داشته که نتیجه آن قربانی شدن صدها غیرنظامی بوده است.
آنچه مسلم است این ناآرامی‌ها از سوی هر گروه و طیفی که انجام شده باشد برگرفته از نیات آمریکا و متحدانش است که با زیاده ‌طلبی‌های خود عامل اصلی این بحران‌ها می‌باشند. کارنامه ۸ ساله دولتمردان کاخ سفید نشان می‌دهد که آنها برای رسیدن به اهداف توسعه طلبانه همواره اصل بحران‌های امنیتی‌را اجرایی کرده‌اند چنانکه امروز برای اموری چون اجرای توافقنامه امنیتی در عراق، و افزایش پایگاههادر افغانستان و پاکستان و لبنان و به سازش کشاندن سوریه این سناریوها را در پیش گرفته‌اند. هدف نهایی این تحرکات توسعه فعالیتهای نظامی در این کشورها و توجیه اشغالگری می‌باشد در حالی که سیاست ارعاب و تهدید را محور این زیاده طلبی‌ها قرار داده‌اند.

علی تتماج ‌

منبع : سیاست روز