چگونه می توانیم به پسرها در رشد هیجانی کمک کنیم ؟

پسر مامان باش یک مرد کوچک باش
استفاده از این اصطلاحات که در خیلی از فرهنگها جا گرفته ، تلاشهای اولیه ما برای اجتماعی کردن پسرهای جوان برای نقش هائی است که نهایتاً از آنها انتظار داریم . شاید این جملات ظاهراً آسیبی در پی نداشته باشند ، اما چنین لغاتی « به پسرها می گوید که آنها نمی توانند احساسات وابستگی را نشان دهند . »
فرضیات ما از اینکه چگونه پسرها باید رفتار کنند - مثلاً اینکه وجود خشم ،‌ غضب و پرخاشگری در آنها طبیعی است ، اینکه « پسرها ، پسر خواهند بود » ریشه در افزایش سریع تشخیص بیش فعالی و افسردگی در پسرها دارد . ذکر می شود خشم هم چنین نتیجه فرعی کشمکش هائی است که پسرها و مردان جوان با آن روبرو هستند .
« این موارد بیماریهایی هستند که ما بعنوان یک اجتماع خلق می کنیم . » نویسنده ای مشکلات رفتاری در پسرها را یک « بحران خاموش » می نامد . تعداد زیادی از پسرها ، شاد ، سرسخت و مطمئن بنظر می رسند ، اما واقعاً این پسرها افسرده ، تنها و بعضی اوقات خشمگین هستند . والدین اغلب تصور می کنند که توجه زیاد و علاقه به پسرها منجر به وابستگی آنها و رشد بچه های چسبنده بخصوص در ارتباط با مادرانشان می شود . در نتیجه ، در سنین حساس ۳ تا ۵ سالگی به پسرها گفته می شود ، قوی و مستقل باشند و این فرآیندی است که مانع از رشد هیجانی سالم آنها می شود و دلبستگی را قطع می کند . اغلب ، کناره گیری پسرها به علت عدم حضور پدر است . از طرف دیگر ، دخترها اغلب برای ادامه یک رابطه نزدیک با والدین در طی دوران کودکی تشویق می شوند . پس چطور ، والدین می توانند به پسرها در رشد هیجانی قوی کمک کنند ؟ والدین باید این ایده را کنار بگذارند که پسرها باید « ضربه های سختی » را تحمل کنند تا به آنها کمک شود به بزرگسالانی خودکار و مستقل تبدیل شوند .

منبع : واحد مرکزی خبر