این روزها چی گوش بدین بهتره

من نمی‌دونم که این روزها چی گوش بدین بهتره. ولی اون چیزایی رو که من کل تابستون گوش دادم و لذت بردم، براتون می‌گم شاید شما پاییز رفتین سراغشون. همین الان که دارم این مطلب رو می‌نویسم یه موسیقی بسیار زیبا و نرم و لطیف گروه M.Ward دارم گوش می‌دم. از این گروه چهار تا آلبوم خوب دارم به اسم‌های Post-war و Transfiguration… و End of Amnesia و یکی دیگر که بی‌خیال.
این گروه جوان در حالی که آهنگ‌هاشون ملودیک و گوش‌نوازه ولی دائم در حال تجربه کردن هستن. هیچ‌وقت هم توقف نمی‌کنن. یعنی اون‌قدر معروف نیستن که رکورد کمپانی‌ها ترمزشون رو بکشن. توصیه می‌کنم شب‌ها یه وقتی برای این گروه بذارین. مخصوصاً آهنگ Chinese translation را گوش بدین. خب از M.Ward که بگذریم، می‌رسیم به هولرکول. موسیقیدانی که توی یکی از آلبوم‌هاش فقط آهنگ‌های تام ویتس رو کاور کرده. البته توصیه می‌کنم که اون آلبوم رو جدی نگیرین، فقط به آهنگ Tango till they&#۰۳۹;re sore از اون مجموعه گوش کنین. اما یه آلبومش که خیلی فوق‌العاده‌اس، اسمش هست Romantically Helpless. این آلبوم شروع بی‌نظیری داره. دو تا آهنگ اولش عالی‌ان. باقی‌اش هم خوبه ولی دو تای اول رو باید گوش بدین تا بفهمین چی می‌گم.
دیوید برن نابغه هم یه آلبوم داره که تابستون منو شیرین کرده، اسمش خیلی طولانیه In spite of wishing and wanting (از تایپیست عزیز مجله به خاطر این اسامی لاتین عذر می‌خوام). این آلبوم همونه که چند هفته پیش‌ آهنگ سعید و مورچه‌ها رو از توی آهنگ‌هاش به شما معرفی کردم. باقی قطعات آلبوم هم همه خوبن، مخصوصاً قطعه آخر که همنام خود آلبومه و بیست و چند دقیقه است. یه قطعه کاملاً پروگرسیو که درون خودش بخش عمده‌ای از تاریخ موسیقی معاصر رو جا داده.
از تام ویتس حرف نزنم بهتره. خودتون می‌دونین. آلبوم‌های اون رو هنوز هم بعد از این‌همه سال و این‌همه تغییر و تحول، مرتب گوش می‌دم. شما هم همین کار رو بکنین!
اما کالکسیکو، گروه نویافته‌ای که تازگی دارم به آهنگ‌هاشون گوش می‌دم هم گروه خوبیه. البته زمان لازمه که مطمئن بشم چقدر دوستشون دارم. فعلاً از لحاظ تکنیکی خوبن. حس هم که تا وقتی درگیر تکنیکم نمی‌تونم نظر بدم. ولی فکر کنم خوب باشن. (البته یه کم مکزیکی زیاد دارن. یعنی صدای آمریکای لاتینشون یه کمی اذیتم می‌کنه.) به هر حال آلبوم‌های Spoke و Garden Ruin رو با دقت گوش بدین.
حالا که دارین کالکسیکو گوش می‌دین گروه Iron and wine رو هم فراموش نکنین. اتفاقاً یه آلبوم مشترک این دو تا گروه با هم دارن به اسم In the reins که چشم‌بسته می‌گم گیرش بیارین و همون موقع گوش کنین. هر سلیقه‌ای داشته باشین خوشتون می‌آد.
بریم سروقت موسیقی کانتری که خیلی وقت‌ها صبح گوش می‌دم. یعنی معدود روزهایی که صبح تا ظهر خونه‌ام فقط کانتری می‌ذارم. جان پراین بهترینه. از باب دیلن بیشتر بهم می‌چسبه. آلبوم Fair and square رو از جان پراین حتماً تهیه کنین. برای روحیه خیلی خوبه.
تابستون امسال یه روزهای سختی هم از نظر احساسی داشتم. اون روزها از برهان خلف تبعیت کردم. به جای این‌که آلبوم‌های شادتر گوش کنم، رفتم سراغ دیوونه‌ترها. آلبوم‌های Woven Hand و جانی دوود خیلی بهم کمک کردن.
جانی دوود واقعاً معجزه‌ای است به‌خصوص آلبوم Pictures from… که دو تا قطعه مرگبار داره. یکی به اسم Worried mind و دومی به اسم God created women. این دو تا اعجاب‌برانگیزن. از نظر احساسی تیکه‌تیکه‌ات می‌کنن. از جنبه‌های تکنیکی هم فوق‌العاده‌ان. جانی دوود شما رو به زندگی امیدوار می‌کنه. اون تا سن ۵۰سالگی فقط توی کلیسا گیتار می‌زده. خیلی هم معتقد بوده. بعد یهو احساس می‌کنه باید برای مردم هم که کلیسا نمی‌رن یه کاری بکنه. می‌زنه بیرون، می‌شه خود خودش، پنج یا شیش تا آلبوم رکورد می‌کنه که همگی قدرت برابری با بهترین آلبوم‌های راک معاصر رو دارن. به‌خصوص همین آلبوم آخری که گفتم.
به‌جز اینها بازم بود. توی دو ماه گذشته وقتی حوصله نداشتم کسی برام آواز بخونه، به آلبوم‌های گروه Tin hat trio و John zorn گوش کردم. جاز هم همین‌طور. بیشتر مایلس دیویس.
گفتن جاز، یاد الا فیتز جرالد هم افتادم. از این خواننده سرشناس جاز کلاسیک هم قطعات زیادی گوش کردم و هر چند علاقه‌مند به جاز کلاسیک نیستم، ولی از تکنیک بی‌نظیر خوانندگی‌اش لذت بردم.
داشتم از موسیقی بی‌کلام می‌گفتم، یادم رفت بگم بعضی از آلبوم‌های راوی شانکار هندی رو هم گوش کنین. یه آلبوم هم با فیلیپ گلاس داره که فوق‌العاده‌اس، به اسم Passages. به‌جز این آلبوم، آلبوم Sound of the sitar هم برای خودش عالمیه. البته اگه سیتار دوست داشته باشین.
از گروه‌های دیگه که الان به ذهنم می‌رسه، یکی هم هست که هم کانتری می‌خونن و هم یه‌جورهایی راک. البته راکش اونقدر کمه که به طرفداران راک توصیه نمی‌کنم گوشش کنن. اسمشون هست Handsome family. یه زن و شوهرن که دوتایی کار می‌کنن. خیلی آروم و خونسردن ولی موسیقی سرشون می‌شه. زیادم سرشون می‌شه. از دل موسیقی کانتری یه چیزهایی درمی‌آرن که تعجب می‌کنین. یعنی دارین کانتری گوش می‌دین ولی یهو وسط یه کنسرت کلاسیک قرار می‌گیرین یا می‌رین یونان!
دست آخر یاد مرحوم تیم بوکلی افتادم. اون واقعاً ۲۷سال عمر کرد، ولی اندازه ۲۷۰سال آهنگ خوب از خودش باقی گذاشت. منظورم از لحاظ کمیت نیست. بعد از این‌که آثارش رو درک کنین می‌تونین سال‌های سال با احساسی که بهتون از شنیدن اون قطعات منتقل می‌شه، زندگی کنین. تیم بوکلی واقعاً اگه می‌موند، جایگاهی بالاتر از هر کس دیگه در موسیقی معاصر پیدا می‌کرد. اینو مطمئنم.

علیرضا میراسداله

منبع : چلچراغ